Ο θεόσταλτος ΘΕΟδόσης...

Θα μπορούσε να αποτελέσει και τον επίλογο του βιβλίου που ετοιμάζω. Πιο συγκεκριμένα της τριλογίας που γράφω. Γιατί η ζωή μου χονδρικά μοιράζεται στο κυρίως μέρος της, με τις αναμνήσεις από μικρός, τα μεταβαλλόμενα συνεχώς συναισθήματα, τις αλλαγές στο πέρασμα του χρόνου και τις στάσεις στα σημαντικότερα γεγονότα. Αλλά υπάρχουν και δυο ιδιαίτερα κομμάτια που επιβάλλεται να αναλυθούν ξεχωριστά. Πρόκειται για ξεχωριστές ενότητες που ουσιαστικά αναφέρονται στην προβολή των προβλημάτων της ψυχής σε δυο καίριους τομείς: Το άλλο φύλο και κάτι που θα μου επιτρέψετε να μην αποκαλύψω ακόμη (θα ενημερωθείτε λίαν συντόμως).
Για να ξαναγυρίσουμε στην αρχή του κειμένου, μονάχα ο αδερφικός μου φίλος Νίκος γνωρίζει τον... θεόσταλτο ΘΕΟδόση και, κυρίως, τι επαγγέλεται. Αν ποτέ συναντήσετε τον Νίκο, μπορείτε να τον ρωτήσετε. Η πιστή φίλη σας Ρολογιά δεν έχει σκοπό να διαφημίσει κανέναν επαγγελματία, έστω κι αν αυτό θα βοηθούσε καθοριστικά να ανακουφιστούν χιλιάδες άνθρωποι από τους αβάσταχτους ψυχικούς τους πόνους.
Οπως γίνεται πάντοτε σ' αυτή την παλιοζωή, έπρεπε να μεσολαβήσουν ούτε λίγο ούτε πολύ 29 χρόνια μέχρι που σε κάποια ανυποψίαστη στιγμή, έχοντας εδώ και χρόνια παραδώσει τα όπλα, εμφανίζεται από το πουθενά ένας ευφυέστατος άνθρωπος και σε "στέλνει συστημένο" κατ' ευθείαν στη σωτηρία της ψυχής!!! Που μπορεί, σύμφωνα με το γνωστό τραγούδι, να είναι πολύ μεγάλο πράγμα, όμως σ' αυτούς που την αναζητούν εδώ και τρεις δεκαετίες ακούγεται και σχεδόν αδύνατη. Μια ολόκληρη ζωή πίστευα ότι για να αντιμετωπίσω τη σοβαρή εφηβική κρίση δεν θα έφθαναν ίσως ούτε 70 χρόνια. Τελικά, για να παραφράσω και μια εξαιρετική ατάκα του ασυναγώνιστου Μόργκαν Φρήμαν από την αγαπημένη μου ταινία "Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουόρθ" χρειάστηκαν... μόλις 29.
Γιατί για πρώτη φορά από τότε που με υποδέχθηκε με ένα λαμπερό χαμόγελο πλημμυρισμένο από κρυφό οίκτο ένας γιατρός στην οδό Σεμιτέλου, έναν φοβισμένο και μπερδεμένο μαθητή γυμνασίου μέχρι σήμερα που είμαι ένας συνειδητοποιημένος-πάντα όμως φοβισμένος-μεσήλικας, αρχίζω και διαισθάνομαι ότι πλησιάζει το τέρμα του τούνελ. Το αντιλαμβάνομαι χωρίς σημαντική αλλαγή στην καθημερινότητά μου. Οπως ένα ταπεινό ζωύφιο παλεύει να ξεφύγει από το άγριο κυνηγητό του εξωπραγματικού-γι' αυτό- παπουτσιού που κρατάς στο χέρι σου με σκοπό να του δώσεις τη χαριστική βολή. Οπως αγωνίζεται με τρόμο να γλιτώσει την ασήμαντη-για τον άνθρωπο- ζωή του, προικισμένο ίσως από μια θεϊκή δύναμη ή την ίδια τη φύση (τα οποία μπορεί να συμπίπτουν) να διαβλέπει το επερχόμενο τέλος. Το ίδιο κίνητρο αυτοσυντήρησης αλλά και ανάγκης απόλαυσης διαθέτουν όλα τα ζωντανά αυτού του μοναδικού πλανήτη.
Αρκούσαν δυο ώρες μπροστά από το γραφείο του ΘΕΟδόση για να καταλάβω ότι επιτέλους βρέθηκε η πολυπόθητη, η πολυαναμενόμενη, η θεόσταλτη λύση. Δεν ήξερα αν πρέπει να χαρώ για την ασύλληπτη ανακάλυψή μου ή να κλάψω για τα χαμένα χρόνια της απελπισίας που δεν τη γνώριζα. Μου ήρθε να φιλήσω τα χέρια του λαμπρού επιστήμονα, του ασύγκριτου γιατρού, του ανυπέρβλητου ειδικού, του καταξιωμένου συμβούλου ζωής, της διακεκριμένης ιδιοφυίας, του διαπρεπούς συμπαραστάτη, του επίλεκτου θεραπευτή του... σύγχρονου μάγου!!! Συγκρατήθηκα.
Πιθανόν να με χαρακτηρίσετε υπερβολική. Ισως να χαμογελάσετε με συγκατάβαση. Μπορεί να αισθανθείτε συμπόνοια, στεναχώρια, κατανόηση ή ακόμη και τον οίκτο του γελαστού γιατρού μπροστά στον αμήχανο, κουλουριασμένο 15χρονο. Ομως σκεφθείτε: 29 χρόνια. Μισή ενήλικη ζωή...
Εικοσιεννέα χρόνια που ξεκίνησαν ένα καυτό καλοκαιρινό απόγευμα στα τέλη Ιουλίου στη Σεμιτέλου και φαίνεται να κλείνουν οριστικά-σαν μια τεράστια παρένθεση που μου επιφύλασσε η ζωή-λίγα στενά πιο κάτω, στην Αιγινήτου. Οσοι βρίσκουν τη ζωή τους ανυπόφορη, όσοι είδαν με πόνο καρδιάς τα όνειρά τους να γκρεμίζονται, όσοι κάνουν μαύρες σκέψεςι μπροστά σε ένα αβέβαιο και σκοτεινό μέλλον, όσοι έσβησαν την ελπίδα από το λεξικό τους και την αισιοδοξία από την καθημερινότητά τους ας καταβάλλουν μια τελευταία προσπάθεια πριν παραδοθούν στην απόγνωση. Αξίζει να ψάξουν να βρουν τον θεόσταλτο ΘΕΟδόση. Και όταν τον αντικρίσουν απέναντί τους είναι βέβαιο πως θα κρεμαστούν από τα λεπτά του χείλη. Και θα επιθυμήσουν να πάνε ξανά και ξανά και ξανά.
Αλλοι κάνουν δέκα λεπτά από τη Σεμιτέλου στην Αιγινήτου. Εμένα μου πήρε 29 χρόνια...
Είμαι η Ρολογιά και όσα διαβάσατε συνέβησαν στην πραγματικότητα.