Το μόνον της ζωής μου (άφοβο) ταξείδιον...

Απ’ όταν, αφελώς, απάντησα στην πρόταση του πατέρα μου «Να πάμε από τη Λεωφόρο» με δυο λέξεις: «Φοβάμαι Λεωφόρο» γνώριζα πως τούτη την άχαρη ζωή μου ήμουν καταδικασμένος να την περάσω μέσα στον φόβο.


Γιγαντιαία υπαρξιακά άγχη που εννοιολογικά προσιδίαζαν στη φύση του φόβου, υπερβολικές και αδικαιολόγητες φοβίες, ανεξήγητοι κοινωνικοί φόβοι, ψυχοφθόρες αγωνίες, μελλοντικές ανησυχίες με συντροφεύουν επί σαράντα χρόνια!!! Μερικούς από τους φόβους τούς μοιράζομαι με πολλούς γνωστούς μου-αρκετές φορές μού τους εξομολογούνται χωρίς να γνωρίζουν πως δίπλα τους κάθεται ένας… ομοιοπαθής τους! Αλλοι πάλι χαρακτηρίζονται εντελώς προσωπικοί-αφορούν μονάχα τη Ρολογιά. Αγγίζοντας τα 43 αποτελούν το πιο γνώριμο πλέον συναίσθημά μου. Και, δυστυχώς, και το πιο συνηθισμένο πλέον.



Οι περισσότεροι φόβοι θα ακουστούν σε σας παράλογοι. Θα αναρωτηθείτε, με το δίκιο σας, πώς είναι δυνατόν ένας φυσιολογικός άνθρωπος να βιώνει τέτοιες επώδυνες καταστάσεις, συνήθως χωρίς να αντιλαμβάνεται κανένας τίποτα. Αλλά η αλήθεια είναι πως βοηθάω κι εγώ σ’ αυτό το ιδιόμορφο «κρυφτούλι». Αποφεύγω τις κακοτοπιές και με ισχυρό μου όπλο τη διπλωματία και τα πειστικά επιχειρήματα δεν σας δίνω το δικαίωμα να καταλάβετε πως κάποια άρνησή μου δεν αφορά απροθυμία αλλά προδίδει φόβο. Ας υποθέσουμε ότι μου προτείνετε βόλτα με ένα γρήγορο αυτοκίνητο. Αποτελεί έναν από τους δυνατότερους φόβους μου. Ξεκίνησε με την εφηβεία και την τότε έκρηξη των ψυχολογικών μου προβλημάτων. Μέσα σε 28 χρόνια λίγα βήματα κατόρθωσα να κάνω προς την επίλυση αυτού του ακατανόητου και συνάμα βασανιστικού προβλήματος. Εγώ, η λάτρις της ταχύτητας, που σχεδόν παρακάλαγα τον πατέρα μου στην εθνική οδό να πατήσει γκάζι, αδυνατώ πια να γίνω συνοδηγός ή επιβάτης σε αμάξι σπορ, τούρμπο, «γκαζιάρικο», «φτιαγμένο» γιατί πολύ απλά φοβάμαι. Οχι αν οδηγώ εγώ. Αν κρατάω το τιμόνι αισθάνομαι σιγουριά και ασφάλεια. Ειδάλλως με το πάτημα στο γκάζι αλλάζω χίλια χρώματα, με λούζει κρύος ιδρώτας, η καρδιά μου πάει να σπάσει. Ολα εξηγούνται αν υπολογίσετε πως ο πυρήνας του προβλήματός μου λέγεται: «Δεν ελέγχω την κατάσταση». Ετσι, για να επιστρέψουμε στη βόλτα που μου έχετε προτείνει, θα ανακαλύψω μια σειρά από πιστευτές δικαιολογίες και δεν θα σας ακολουθήσω. Οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι θα με έχουν ακούσει να υποστηρίζω πως βιάζομαι, ότι μπορεί να θέλω να γυρίσω νωρίτερα, να μην τους δεσμεύσω, να πάρω το δικό μου αυτοκίνητο για να είμαστε πιο άνετα. Ναι, στις δικαιολογίες είμαι άπιαστος. Αλλά στο αυτοκίνητό σας δεν θα μπω. Οπως δεν θα χρησιμοποιήσω κανένα άλλο μεταφορικό μέσο που τρέχει περισσότερο απ’ όσο μπορώ να αντέξω.

Το αεροπλάνο έχει αποκλειστεί μετά… βδελυγμίας. Τα γρήγορα τρένα επίσης. Για τα ιδιωτικής χρήσης τα είπαμε: Ισως με κανένα αργό αμάξι εικοσαετίας ή με ηλικιωμένο ή πολύ προσεκτικό οδηγό. Κρις κραφτ και τέτοια… μεγάλης ταχύτητας της θάλασσας ούτε συζήτηση. Το μετρό; Εξαρτάται από άλλους φόβους που έρχονται και παρέρχονται. Αλλοτε ναι και άλλοτε όχι. Μηχανές; Μόνο παπάκια. Τα πλοία με σημαντική δυσκολία αλλά για άλλους λόγους. Και το πρόβλημα επιδεινώνεται…

Η ποιότητα ζωής μου υποβαθμίζεται: Τα λαχταριστά μακρινά-υποχρεωτικά αεροπορικά-ταξίδια παραμένουν όνειρο. Οι επισκέψεις στα νησιά περιορίζονται στο ελάχιστο: Κι αυτές μόνο με συμβατικά καράβια και δίχως καθόλου φουσκοθαλασσιά-με το δελτίο καιρού παραμάσχαλα. Οδικά ταξίδια με μένα οδηγό: Πού να αποτολμήσω να τοποθετήσω άλλον στο τιμόνι: Ενας ζωντανός εφιάλτης. Καμιά φορά μετρό, ειδάλλως λεωφορείο, τρόλεϊ, τραμ και ό,τι πιο αργό υπάρχει. Ο ηλεκτρικός δεν τρέχει γρήγορα αλλά θα προτιμούσα τον παλιό, καλό… μουτζούρη ή θηρίο. Τον προαστιακό; Καλύτερα όχι καλού κακού.

Αν και έχουν παρέλθει δεκαετίες, θυμάμαι αμυδρά πως δεν ήμουν έτσι. Αγαπούσα τον ίλιγγο της ταχύτητας, εκλιπαρούσα τη μητέρα μου που έφευγε με το μεταλλικό θηρίο από το Ανατολικό Αεροδρόμιο για τις χώρες στο σιδηρούν παραπέτασμα: «Πάρε με μαζί σου, πάρε με μαζί σου…». Αλλά εκείνη, τρέχοντας από συνέδριο σε ενημέρωση δεν είχε πού να με αφήσει. Και δεν μπήκα ποτέ στο αεροπλάνο. Που το κοίταζα με δέος αλλά καθόλου φόβο.

Μόλις σας περιέγραψα έναν μονάχα από τους φόβους μου: Αυτόν της γρήγορης ταχύτητας, της απότομης επιτάχυνσης. Που με καθιστά ώρες-ώρες αντικοινωνικό. Αλλά, επειδή σας το έχω υποσχεθεί, και η Ρολογιά σας δεν είναι… μπαμπέσα, ένα ταξίδι θα το κάνω: Εκείνο πίσω στο παρελθόν με τη μηχανή που τρέχει στον χρόνο! Θα κάνουμε στάσεις και θα σας σχολιάζω γεγονότα, συναισθήματα και καταστάσεις. Οχι, δεν φοβάμαι να γυρίσω πίσω. Και είναι από τα λίγα πράγματα που δεν φοβάμαι πια…

Είμαι η Ρολογιά και όσα διαβάσατε συνέβησαν στην πραγματικότητα.