Τριάντα πέτρινα χρόνια...

Συνήθως στην παιδική τους ηλικία οι άνθρωποι επινοούν φανταστικούς φίλους. Που τους απευθύνουν τον λόγο, που τους ζητάνε τη γνώμη τους, που τους εξιστορούν τις περιπέτειές τους, που τους εξομολογούνται τα πιο μύχια πάθη και τα περισσότερο ανυπόφορα παράπονά τους.

Εγώ πάλι, αντί για αόρατο φίλο, έχω… πρωθυπουργό!!! Εναν άνθρωπο τον οποίον σκάρωσε το μυαλό μου και που ως σκοπό του έχει να βελτιώσει τη ζωή μου. Πιο πολύ θα ταίριαζε ένας προπονητής της φαντασίας μου. Αλλά η μακροχρόνια ενασχόλησή μου με την πολιτική έδωσε στον υποτιθέμενο ρυθμιστή της τύχης μου και του μέλλοντός μου τον βαρύγδουπο τίτλο «πρωθυπουργός».



Τα χαρακτηριστικά του εκάστοτε πρωθυπουργού μου-εξωτερική εμφάνιση και προσωπικότητα- καθορίζονται από το ποιους ανθρώπους θαυμάζω στην κάθε μου ηλικία. Ετσι, ο πρώτος μου πρωθυπουργός ονομαζόταν Κωνσταντίνου και έμοιαζε πολύ στο πατρικό μου πρότυπο.

Παλιότερα οι πρωθυπουργοί πλαισιώνονταν κι από μια πλειάδα υπουργών: Υπήρχε υπουργός Προσωπικότητας, υπουργός Αισθηματικών Σχέσεων, υπουργός Φιλικών Σχέσεων, υπουργός Επαγγελματικής Αποκατάστασης και… Μεγάλης Ιδέας (αρμόδιος δηλαδή για τις υπερβολικές μου φιλοδοξίες που σχετίζονταν με την επιτυχία και τη διάκριση σε κάποιον τομέα). Οταν ήμουν μικρή, με διαφορετικές προτεραιότητες στο μυαλό μου, υπήρχαν υπουργοί Εσωτερικού και Εξωτερικού Σπιτιού. Στην πορεία αυτό το αλλόκοτο υπουργικό συμβούλιο καταργήθηκε και αντικαταστάθηκε από απλούς συμβούλους του πρωθυπουργού μου, ο καθένας και για μια ξεχωριστή έκφανση της ζωής μου.

Ξέχασα να σας αναφέρω πως οι πρωθυπουργοί λογοδοτούν σε έναν φανατικό λαό: Παλιότερα αριθμούσε 17 εκατομμύρια, αργότερα το νούμερο μου φάνηκε αρκετά υπερβολικό και τους περιόρισα σε 1.700.000. Αυτοί οι ορκισμένοι οπαδοί μου με ακολουθούν σε κάθε μου προσπάθεια-έχουν ταχθεί στο πλευρό μου άπαξ διά παντός. Οργανώνουν εκδρομές για να με παρακολουθήσουν και κάθε επιτυχία ή αποτυχία μου τους προκαλεί τα ανάλογα συναισθήματα. Συνήθως ενδιαφέρονται για τις επιδόσεις μου στο άλλο φύλο. Εχει τύχει να τους φαντάζομαι να πανηγυρίζουν αλλά και να τα σπάνε, ό,τι δηλαδή συμβαίνει με τους… φυσιολογικούς φανατισμένους οπαδούς μιας ομάδας.

Πολλές φορές, παρομοιάζοντας τον εαυτό μου με ποδοσφαιρικό σωματείο, θεωρώ πως έχω να πάρω πρωτάθλημα από την… 6η δημοτικού-κάπου 30 χρόνια!!! Από τότε νομίζω ότι δεν φάνηκα αντάξιος των περιστάσεων, δεν κατόρθωσα κάτι που να ισοδυναμεί με πρωτάθλημα. Το 1990 και το 2000 ίσως να πέτυχα ένα καλύτερο… πλασάρισμα στη βαθμολογία, ενώ υπήρξαν και χρονιές τέτοιων απογοητεύσεων και πανωλεθριών που εύκολα μπορώ να υποθέσω πως υποβιβάσθηκα και μάλιστα όχι μονάχα στη Β΄ Εθνική.

Για να επιστρέψω στους πρωθυπουργούς, καθαιρούνται και αντικαθίστανται αλλά σχεδόν ποτέ με εκλογές. Πάντοτε παραιτούνται, συνήθως ύστερα από κάποιο στραπάτσο στον αισθηματικό ή επαγγελματικό τομέα ή έπειτα από μια ψυχολογική καταβαράθρωση. Ο αντικαταστάτης πρωθυπουργός ξεκινάει με υπέρ του τις δημοσκοπήσεις και με απέραντη αισιοδοξία για το καινούργιο του εγχείρημα αλλά συνήθως υποκύπτει στη μοίρα των προηγουμένων: Από τα τεράστια δυσεπίλυτα προβλήματα η δημοτικότητά του κατρακυλάει και στο τέλος παραδίδει τα ηνία στον επόμενο. Μερικές σπάνιες φορές επιστρέφει ένας παλιός σχετικά επιτυχημένος πρωθυπουργός αλλά, σαν την ιστορία, η επανεμφάνισή του συνοδεύεται από τραγικά αποτελέσματα και μοιάζει με κακόγουστη φάρσα.

Ο τωρινός μου πρωθυπουργός ονομάζεται Φάνης Λυγερός. Πάντοτε φρόντιζα τα ονόματά τους τουλάχιστον να είναι εντυπωσιακά ή έστω να αρέσουν πολύ σε εμένα. Αντικατέστησε τον Νώντα (Επαμεινώνδα) Δαφέρμο. Του τελευταίου η θητεία πρέπει να άγγιξε τη δεκαετία πριν αποχωρήσει απογοητευμένος, ενώ κάποια αρκετά χρόνια μετράει και ο… Λυγερός!

Ο ύψιστος στόχος όλων είναι γνωστός εκ των προτέρων: να δώσουν επιτέλους ένα τέλος στα πέτρινα χρόνια.

Εγώ δεν θα αδικήσω κανέναν από τους πρωθυπουργούς μου. Αλλωστε όλοι είχαν τον απαραίτητο… πολιτικό χρόνο και την ευκαιρία τους. Κανείς, ωστόσο, δεν μπόρεσε να με κάνει ξανά, ύστερα από τα 12 χρόνια μου, πρωταθλητή. Κι έτσι προσμένω τον μεσσία που θα τα καταφέρει. Με πολύ λιγότερες αντοχές σε σχέση με το παρελθόν, με τις ελπίδες αισθητά μειωμένες και με τα φτερά κομμένα περιμένω, ίσως, ένα θαύμα πλέον. Την πίστη μου ότι θα συμβεί κάποιο απρόσμενο γεγονός που θα τα ανατρέψει όλα δεν την έχω χάσει. Κι ας μετράει ο αδυσώπητος χρόνος πια αντίστροφα.

Ναι, θα βρεθεί ο χαρισματικός έστω και φανταστικός πρωθυπουργός που θα με βγάλει από το τέλμα. Ναι, οι… αναρίθμητοι οπαδοί μου θα ξαναζήσουν χρυσές στιγμές αγαλλίασης και ανείπωτης χαράς. Και μάλλον τότε δεν θα χρειάζομαι ούτε πρωθυπουργό, ούτε επευφημούντες οπαδούς για να με δοξάσουν. Θα με τιμούν και θα με παραδέχονται άνθρωποι που δεν θα είναι πλάσματα της φαντασίας μου. Οταν τελειώσουν κάποτε τα πέτρινα χρόνια…

Είμαι η Ρολογιά και όσα διαβάσατε συνέβησαν στην πραγματικότητα.