Η μικρή Ρολογιά που χάθηκε για πάντα...

Τη θυμάμαι να περπατάει αμέριμνη μέσα στην αγκαλιά της γεμάτης από θαλπωρή αυλή, προσπαθώντας να μην χάσει από τα ορθάνοιχτα μάτια της την παραμικρή κίνηση, να φυλακίσει στη μαγεμένη ψυχή της όλα αυτά τα αναρίθμητα χρώματα, να ακούσει όλους εκείνους τους ευχάριστους ήχους, να αγγίξει τα κατάφορτα δέντρα, να μυρίσει αυτή την πανδαισία από μυρωδιές, ανακατεμένες των εντυπωσιακών λουλουδιών με το νοτισμένο χώμα. Επιχειρούσε να χαθεί μέσα σε αισιόδοξες και ελπιδοφόρες σκέψεις, συχνά αψηφώντας τον αδυσώπητο χρόνο που ακόμη δεν ήταν εχθρός της.

Την ανακαλώ στη μνήμη μου να σκαρφίζεται… επιχειρηματικές ιδέες που θα της απέφεραν χρήματα, όμως δεν νοιαζόταν για τα λεφτά αλλά για την πρωτοτυπία των ιδεών, με την αστείρευτη φαντασία της να ανακαλύπτει μεταφυσικά γεγονότα που-υποτίθεται-λάμβαναν χώρα στον υπέροχο κήπο.

Τη συλλογιέμαι να ασχολείται με τα οπωροκηπευτικά, να τα φροντίζει με ζωηρό ενδιαφέρον, να τα επεξεργάζεται και να παρακολουθεί την ανάπτυξή τους.

Η ελπίδα που δεν μένει πια εδώ...

Είναι τραγικό να πεθαίνεις. Αλλά είναι, πιστέψτε με, χειρότερο να πεθαίνεις κάθε μέρα. Ισως να πρόκειται για μια τιμωρία που να αρμόζει στον… βλάσφημο Προμηθέα που έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς, όμως πού ακούστηκε… «Ρολογιά δεσμώτης»;

 

Εγώ δεν έχω κλέψει ούτε καραμέλα στη ζωή μου και δεν διανοήθηκα καν να το πράξω. Οχι από θεϊκές μορφές ούτε από απλούς, καθημερινούς ανθρώπους δεν μου πέρασε από το μυαλό μου η ιδέα της κλοπής.

Μονάχα σ’ ένα άτομο έχω κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά που θα μπορούσε να φανταστεί ανθρώπου νους: σε μένα!

Δεν μου αρέσει καθόλου να περιαυτολογώ, όμως πόσο ανεπαρκής φάνηκα απέναντι στον εαυτό μου όλα αυτά τα σαράντα κάτι χρόνια; Γιατί τέτοιες απανωτές λανθασμένες επιλογές; Για ποιον αδιευκρίνιστο λόγο όλες αυτές οι μοιραίες αποφάσεις; Προς τι αυτή η εκνευριστική αγαθοσύνη, η απεριόριστη ανοχή και η συγχώρεση ανθρώπων αχάριστων, άκαρδων, ιδιοτελών και εγωιστών;