Στον πάτο του πηγαδιού κοιτάζεις μόνο επάνω...

Εφθασα στο ναδίρ. Επιασα πάτο. Αγγιξα τον πυθμένα. Χάθηκα στον βυθό.

Αυτή η (φαινομενικά) τραγική κατάσταση εμπεριέχει και κάτι αισιόδοξο: Δεν υπάρχει παρακάτω…

Ηταν Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου. Μόλις είχα βγει από (ένα ακόμη…) ιατρείο με ανακουφιστική διάγνωση στα χέρια αλλά και ένα τελείως μπερδεμένο μυαλό. Η ζοφερή πραγματικότητα μου έπαιζε πάλι μυστήρια παιχνίδια: Ημουν άρρωστος και κανένας γιατρός δεν μπορούσε



να ανακαλύψει αυτή την κρυφή ασθένεια; Ημουν απολύτως υγιής όμως το ψυχολογικό μου πρόβλημα σκέπαζε με επιδεξιότητα τη μη παθολογική μου κατάσταση; Επασχα από ψυχοσωματικές διαταραχές και ποια τελικά υπήρξε η δημιουργός τους αιτία; Αναπάντητα ερωτήματα. Αναμιγμένα με μια έντονη θλίψη, μια μελαγχολική διάθεση, μια δυσοίωνη αβεβαιότητα για το μέλλον, μια αδιαφορία για ένα παρόν που ποτέ δεν αγάπησα και ουδέποτε επιθύμησα, μια στεναχώρια για την τωρινή κατάσταση, αισθήματα ενοχής για τους σκυθρωπούς γονείς, απαξίωση για την προσωπικότητά μου, πιεστική αναποφασιστικότητα σχετικά με τις προτεραιότητες. Ανακατεμένος ο ερχόμενος…

Κοίταξα μέσα στο πάρκινγκ τη μητέρα μου. Το βλέμμα της ήταν στραμμένο στο έδαφος, μα το πρόσωπό της φανέρωνε όλα εκείνα τα δυσάρεστα συναισθήματα που βίωνε. Γιατί δεν μπορεί η μάνα που με γέννησε να μην ζούσε μαζί μου τον εφιάλτη. Πανέξυπνη ούτως ή άλλως, ένιωθα βαριά σαν σκιά την προφανή αδυναμία της να μην είναι σε θέση να μου βρει λύση. Αλλά για να έλθει η λύτρωση, επιβάλλεται πρώτα να εντοπιστεί το πρόβλημα. Και ποιο είναι αλήθεια το πρόβλημα; Μην με ρωτάτε. Ολάκερα 28 χρόνια παλεύω μέσα μου να καταλάβω τι μου συμβαίνει. Σίγουρα δεν αντιμετωπίζω ότι και η έφηβη Ρολογιά των 15 χρόνων. Ενηλικιώθηκα, ωρίμασα, απέκτησα πολύτιμες εμπειρίες. Αλλά το ΠΡΟΒΛΗΜΑ που με βασανίζει από τότε με ταλανίζει ακόμα. Βεβαίως δεν είμαι ηλίθια. Νιώθω την απόσταση επιθυμίας και πραγματικότητας που αποτελεί χωρίς υπερβολή την εξίσωση του αδυσώπητου προβλήματος. Ομως η ψυχολογική μου κατάσταση διαρκώς επιδεινώνεται. Οι ειδικοί σηκώνουν ο ένας μετά τον άλλον τα χέρια ψηλά. Οι περισσότεροι αναλώνονται σε κοινοτοπίες. «Πείσε τον εαυτό σου πως αξίζεις». Μα αν μπορούσα να το κάνω δεν θα χρειαζόμουν συμβουλάτορες. Γιατί, λοιπόν, υποφέρω; Ποιος είναι ο βασικός παράγοντας που καθιστά τόσο μίζερη μια κατά τα άλλα φυσιολογική ζωή. Για ποιον λόγο περνάω τις μισές μου μέρες στο κρεβάτι και τις υπόλοιπες στα γραφεία των γιατρών όλων των ειδικοτήτων;

Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που θα μου υποδείξει την περιβόητη λύση; Ναι, θα τον φώναζα και… Θεό!!!

Επειδή, όμως, δεν έφθασα τυχαία ως εδώ και αφού φαντάζομαι κανένας σας δεν θέλει να έχει την ίδια κατάληξη, αποφάσισα, αν συμφωνείτε, να πραγματοποιήσω ένα ταξίδι στο χρόνο. Σαν εκείνα που συνιστούν μονότονα οι ψυχολόγοι. Επέλεξα να αγοράσω μια μηχανή του χρόνου. Να κάνω στάσεις στις σημαντικές στιγμές μιας όχι και τόσο συναρπαστικής ζωής. Μιας ζωής όμως με ιλιγγιώδεις διακυμάνσεις και οβιδιακές μεταμορφώσεις. Ισως να νιώσετε περίεργα στη διάρκειά του. Πιθανόν να μην πιστέψετε όλα τα γεγονότα. Ενδεχομένως να νομίσετε πως υπερβάλλω. Ευτυχώς για το ενδιαφέρον της ιστορίας και δυστυχώς για μένα είμαι πολύ ειλικρινής για να σας κρύψω και την πιο ασήμαντη πτυχή μιας ιστορίας 42 και κάτι ετών. Και όπως θα έχετε φυσικά προσέξει στο μότο μου:

Είμαι η Ρολογιά και όσα διαβάσατε συνέβησαν στην πραγματικότητα.