Μέρφι ή Γκαστόνε;

Αποτελεί τη μόνιμη διαφωνία με τη μητέρα μου. Εκείνη παρουσιάζει ένα βασικό επιχείρημα: «Πάντοτε βρίσκεις εύκολα να παρκάρεις». Της απαντώ: Αβάσταχτα ψυχολογικά και ψυχοσωματικά προβλήματα που φέρνουν προσκόμματα σε ό,τι προσπαθήσω να δημιουργήσω σε προσωπικό, επαγγελματικό και κοινωνικό επίπεδο. Μου αντιτείνει: «Μπορείς να τα ξεπεράσεις με ευκολία γιατί έχεις ένα κοφτερό μυαλό και ιδιαίτερες δυνατότητες αλλά δεν το παλεύεις όπως πρέπει». «Μου πέσανε τα μαλλιά τη στιγμή ακριβώς που η ψυχολογία μου βρισκόταν στα ύψη και είχα βάλει τα πράγματα σε μια σειρά» της αντιλέγω. «Αλλοι αρρωσταίνουν από σοβαρές ασθένειες και τους τυχαίνουν οι πιο δυσάρεστες καταστάσεις κι εσύ ασχολείσαι με τα μαλλιά» ανταπαντά. «Εχω μια μόνιμη τάση προς το πάχος και είμαι λευκός σαν Ισλανδός, με αποτέλεσμα να με ειρωνεύονται όλοι» επιμένω. «Είσαι ψηλός και καλοφτιαγμένος, το πάχος μπορεί αν το θελήσεις να αντιμετωπιστεί και διαθέτεις έναν σωρό σπάνια ψυχικά χαρίσματα» συνεχίζει την κουβέντα μας. «Κοίταξε γύρω μου, όλοι έχουν κάνει τα κουμάντα τους και κάπως έχουν βολευτεί, εγώ είμαι φτερό στον άνεμο, κινούμαι στο πουθενά» συνοφρυώνομαι. «…και βρίσκεις εύκολα να παρκάρεις, μην το ξεχνάς»!....................




Εκεί συνήθως τελειώνει η ανούσια αυτή κουβέντα μας. Μέσα μου γνωρίζω πως σε πολλά έχει δίκιο βουνό: Είμαι υγιής, ποτέ δεν αρρώστησα σοβαρά, ζουν οι γονείς μου αν και έχω υπερβεί τα σαράντα.

Από την άλλη πλευρά, αναρωτιέμαι γιατί πάντοτε πρέπει να συγκρίνομαι με ό,τι χειρότερο υπάρχει. Αλλά, τελικώς, όλη αυτή η ατελείωτη επιχειρηματολογία σχετικά με το αν είμαι τυχερός ή άτυχος δεν σταματάει ποτέ.

Πριν από λίγα χρόνια πίστευα πως διεκδικώ το… Οσκαρ γκαντεμιάς. Θεωρούσα πως είναι έτσι διαρθρωμένη η προσωπικότητά μου που γίνεται απαγορευτική η απέλπιδα προσπάθεια να πετύχω κάτι στη ζωή μου. Για κάθε σημαντικό βήμα προς την καταξίωση σε οποιονδήποτε τομέα νόμιζα πως εμφανιζόταν ένα αξεπέραστο εμπόδιο που με έστελνε-σαν το παιχνίδι «φιδάκι»- ξανά στην αφετηρία. Ετσι ήταν αδύνατον να κατορθώσω να φέρω σε πέρας την όποια αποστολή αποσκοπούσε να με σηκώσει λίγο ψηλότερα. Τον τελευταίο καιρό, προχωρώντας και στην απαραίτητη αυτοκριτική, άρχισε να εδράζεται μέσα μου η πεποίθηση πως ίσως αν το ξαναδώ πιο ψύχραιμα να διαπιστώσω ότι είμαι λιγότερο άτυχος απ’ όσο φαντάζομαι. Κάνοντας μια πρόχειρη αναδρομή στο παρελθόν και παρατηρώντας σαν ουδέτερος όσα καλά ή κακά μού συνέβησαν, συμπέρανα πως όποτε προσπάθησα με ζήλο και απερίσπαστος, εμπιστευόμενος τις δυνάμεις μου και στηριζόμενος μονάχα σε μένα, είχα και τα ανάλογα σαφή και επιτυχημένα αποτελέσματα. Εκείνο που μου έλειπε πάντοτε ήταν η αναγκαία υπομονή για να δω τους… καρπούς να ωριμάζουν. Οταν, παρά τη δεδομένα χαμηλή αυτοεκτίμησή μου, είμαι βέβαιος πως διαφέρω προς το καλύτερο σε σχέση με τον βαρετό και αδιάφορο μέσο όρο, τότε αυτομάτως δημιουργείται στην ψυχή μου η ακατανίκητη πεποίθηση πως και δίχως να καταβάλλω κοπιαστική προσπάθεια θα τα καταφέρω. Αλλά το οποιοδήποτε μοναδικό ταλέντο και η ξεχωριστή ικανότητα δεν αρκούν ποτέ για να ολοκληρώσουν έναν σημαντικό στόχο. Επιβάλλεται να συνοδεύονται από ανεξάντλητη υπομονή, ιδιαίτερη επιμονή, σοβαρή προσήλωση στον σκοπό, ολοκληρωτική αφοσίωση, ψυχή τε και σώματι αφιέρωση και, περισσότερο απ’ όλα, συστηματική και σκληρή αδιάκοπη δουλειά.

Δεν έχω πεισθεί πως είμαι τυχερός, αλλά το τελευταίο διάστημα αισθάνομαι ολοένα και λιγότερο άτυχος. Νιώθω πως οι δαίμονες βρίσκονται μέσα μου και δεν παραμονεύουν εκεί έξω να με… πελεκήσουν. Και, με οδηγό όσα προτερήματα ανάφερα πιο πάνω, μπορούν να νικηθούν έστω κι ύστερα από δεκαετίες αδυσώπητου πολέμου…

Είμαι η Ρολογιά και όσα διαβάσατε συνέβησαν στην πραγματικότητα.