Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή...

Ναι, δεν μπορώ να υποστηρίξω πως δεν την πόθησα. Δεν είναι καμιά μικρή. Βαδίζει πλησίστια στα 45. Δίχως το εντυπωσιακό πρόσωπο (απλώς συμπαθητική) με… κολασμένο σώμα (που στο παρελθόν ελάχιστα πρόλαβα να αγγίξω). Αλλά διαθέτει το προτέρημα που ο Δημιουργός έχει επιλέξει να προικίσει ορισμένες γυναίκες: Εναν ζωώδη ερωτισμό που ξυπνάει στους άνδρες έντονες σεξουαλικές ορμές βγαλμένες από τα πιο πρωτόγονα ένστικτα. Είναι και «φίλη» μου στο facebook αλλά, όπως έχετε ήδη αντιληφθεί, λίγο με ενδιαφέρει να με τιμάει με τη… φιλία της. 

Φυσικά και κάνω τολμηρές σκέψεις για εκείνη ή μάλλον οι τολμηρές σκέψεις δεν λένε να εγκαταλείψουν το μυαλό μου. Αν και δεν θα χρειαζόταν παρά μονάχα ένα δωμάτιο μακριά από τα βλέμματα των αδιάκριτων για να προχωρήσω το… θέμα, εν τούτοις φαντασιώνομαι διακοπές και μοίρασμα κοινού δωματίου. Μα και μόνο η αναμονή ενός τέτοιου ταξιδιού μπορεί να σε συνεπάρει. Ποιες προκλητικές χάρες να κρύβονται κάτω από τα-ούτως ή άλλως- λιγοστά καλοκαιρινά τους ρούχα και τα σέξι μαγιό της; Η κοπέλα δεν έχει πρόβλημα να παρουσιαστεί ημίγυμνη στο διαδίκτυο. Και ας κάνει τα πεινασμένα αρσενικά να βρυχώνται από πάθος και ηδονή!!!

Εστειλα ένα μήνυμα με λίγο… πονηρό περιεχόμενο δήθεν για ευχές. Αλλά τι να της γράψω; Την πιο σημαντική ευχή μου πιθανότατα τη φαντάζεται. Γι’ αυτό μου απάντησε «χα, χα…». Και ήταν αυτός ο περιπαικτικός τόνος που της προσέδιδε μια ακαταμάχητη γοητεία, στην οποία έμοιαζε αδιανόητο να αντισταθείς.

Χαμένη μέσα σε… υγρά όνειρα και σε αναμενόμενες φαντασιώσεις απολάμβανα τις προκλητικές φωτογραφίες της, που διαδέχονταν η μία την άλλη, χαμογελαστή και απίστευτα ποθητή. Μέχρι που το δάχτυλό μου πάγωσε στο πληκτρολόγιο: Η επόμενη φωτογραφία την παρουσίαζε στη ζεστή αγκαλιά ενός γοητευτικού άνδρα, με πυκνό μαύρο μαλλί, ηλιοκαμένου, με γένια τριών ημερών και καλοφτιαγμένο σώμα. Για λίγη ώρα η Γη φαινόταν να σταμάτησε συνοδεύοντας τη σκέψη μου στη βουβαμάρα.

Εριξα με δυσκολία μια ματιά στον καθρέφτη. Το χνούδι που χρόνια τώρα έχει αντικαταστήσει τα μαλλιά μου μού φάνηκε ιδιαίτερα απωθητικό. Το στομάχι μου φουσκωμένο και αντιαισθητικό. Τα άλλοτε συμπαθητικά χαρακτηριστικά μου αλλοιωμένα κι αυτά από τα παραπανίσια κιλά. Κάτασπρος σαν Ισλανδός. Με τη δεδομένη μου δυσμορφία στα γεννητικά μου όργανα. Με τη μελαγχολία για ένα αβέβαιο μέλλον ζωγραφισμένη στο κάποτε χαμογελαστό μου πρόσωπο. Με την καταθλιπτική διάθεση πάντοτε παρούσα. Με ενοχλητικούς πόνους στο βασανισμένο μου στομάχι, εκνευριστικές διάρροιες και ισχυρούς πονοκεφάλους. Με απροσδιόριστες και ακαταλαβίστικες φοβίες. Ουσιαστικά άνεργη και με μηδαμινές πιθανότητες αυτή η κατάσταση να αλλάξει σύντομα. Και, κυρίως, μια βέρα σχεδόν κολλημένη στο δεξί μου παράμεσο.

Εκλεισα τη σελίδα μου στο facebook και απογοητευμένη ετοιμάστηκα για τον επιτάφιο στη γειτονιά μου. Αλλά τη λύτρωση δεν την ανακάλυψα ούτε κι εκεί. Παρά τα ταιριαστά συναισθήματα. Η σεξουαλική Μαρίνα έμοιαζε να απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο.

Πέφτοντας για ύπνο ο πόνος είχε εντοπιστεί πια στο ύψος της χολής. Αλλά πλέον σχεδόν δεν με ενδιέφερε καθόλου. Βουνό τα προβλήματα, σκέφτηκα, ένα περισσότερο τι αλλάζει; Καθώς παραδινόμουνα στην παρηγορητική αγκαλιά του Μορφέα συλλογίστηκα: «Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή…». Η σταύρωση απέχει χρόνια από την Ανάσταση στην περίπτωσή μου. Και απαιτεί ανεξάντλητη υπομονή. Δεν γνωρίζω πια αν την έχω…

Υ.Γ. Το όνομα της κοπέλας έχει αλλάξει για ευνόητους λόγους.

Είμαι η Ρολογιά και όσα διαβάσατε συνέβησαν στην πραγματικότητα.