Το ίνδαλμά μου βρίσκεται στο χειρουργείο...

Τον πρωτοείδα την τελευταία χρονιά της δεκαετίας του ’80, με το ξεκίνημα της ιδιωτικής τηλεόρασης. Τον παρακολούθησα-αρχικά με ουδέτερα συναισθήματα και αργότερα με ζήλεια.

 Η (πρώην) μέλλουσα πεθερά μου τον πρόσεξε στη μικρή οθόνη και συλλογίστηκε δυνατά: «Λες, Ρολογιά, να σε δούμε και σένα μια μέρα έτσι;». Ημουν δεν ήμουν 24 ετών και διέθετα όλα τα εχέγγυα για να μοιάσω στον… Κυρίαρχο των Οκτώ! Εμπλεος σιγουριάς και αυτοπεποίθησης-έτσι νόμιζα, γιατί πραγματικά απλώς είχα αστείρευτη φαντασία- θεώρησα… χαμηλό τον στόχο που άθελά της είχε προσδιορίσει για την αφεντιά μου η κυρία Ντίνα. Εγώ ακόμη πίστευα πως θα διακριθώ στο θεατρικό σανίδι και στις γνωστές πίστες. Με άλλα λόγια φανταζόμουν τον εαυτό μου διάσημο ηθοποιό και καταξιωμένο τραγουδιστή!

Αλλά και ο δημοσιογράφος-κεντρικό πρόσωπο των ειδήσεων μέσα στον… μεγαλοϊδεατισμό μου φαινόταν ως μια φιλόδοξη επαγγελματική εξέλιξη. Τα χρόνια κυλούσαν σαν νερό, εγώ μεγάλωνα και τίποτα πια δεν φανέρωνε πως είχα έστω ελάχιστες πιθανότητες να γίνω ο παρουσιαστής των ειδήσεων σε αναγνωρισμένο κανάλι με υψηλή τηλεθέαση. Ως συνήθως πετούσα τις λιγοστές ευκαιρίες που μου παρουσιάζονταν, χαζολόγαγα, ασχολιόμουν με ανούσια πράγματα, τεμπέλιαζα… Συνέχιζα να πιστεύω ευλαβικά ότι αρκούσε κάποιο δεδομένο ταλέντο για να ανοίξουν όλες οι πόρτες. Στην Ελλάδα… Καμιά φορά σκέφτομαι-έχοντας αλλάξει τόσο ριζικά-αν είμαι το ίδιο πρόσωπο που εξέφραζε αυτές τις εξωφρενικές απόψεις. Και τώρα που αναλογίζομαι αν συνέβησαν αυτά σε μένα, θυμάμαι τον Αντώνη τον παιδοψυχίατρο που σε ανύποπτο χρόνο μού είχε αναφέρει: «Θα αλλάξεις εκ βάθρων όταν θα νομίζεις ότι οι αναμνήσεις σου συνέβησαν σε έναν άλλον…».

Εν τω μεταξύ, όλα τριγύρω μεταβάλλονταν αλλά ο «Κυρίαρχος των Οκτώ» παρέμενε βράχος στη θέση του, με βελτιωμένα ελληνικά, περισσότερη άνεση και ελάχιστα πιο γκρίζα μαλλιά. Κομψά πάντοτε ντυμένος με μια clean cut εικόνα-σύμβολό του. Μαζί του διαφοροποιούμουνα κι εγώ αλλά προς το χειρότερο: Πάχαινα αργά αλλά σταθερά και αγχωνόμουν για τα αγαπημένα μου μαλλιά που κείτονταν στην μπανιέρα και το λαβομάνο. Το παρουσιαστικό μου αντί να προσεγγίζει τον μεγαλοδημοσιογράφο και ίνδαλμά μου, απομακρυνόταν με γοργούς ρυθμούς από το πρότυπό μου.

Στην πορεία έμαθα για πολυμελή οικογένεια που είχε δημιουργήσει και όλα φαίνονταν ιδανικά για εκείνον: Ευτυχισμένη προσωπική ζωή, πολλά χρήματα, μπόλικη δόξα, τεράστια εκτίμηση, η μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα, άψογη εξωτερική εμφάνιση… Αναρωτιόμουν τι άλλο να ζητήσει κανείς.

Τα τελευταία χρόνια ένα κοινό μάς είχε απομείνει: Είχαμε λησμονήσει το πλέον πολύτιμο αγαθό: την υγεία. Εμένα ήρθε στη θύμησή μου αναγκαστικά, όταν άρχισε πριν από πέντε χρόνια να με ταλαιπωρεί στον μέγιστο βαθμό το στομάχι μου και όταν ακολούθησαν σαν καταιγίδα τα ψυχοσωματικά και η κατακλυσμιαία νοσοφοβία που σαν ιστός αράχνης απλώθηκε και με κάλυψε ολοκληρωτικά, διαστρεβλώνοντας σε καθημερινή βάση την πραγματικότητα που βίωνα. Στο ίνδαλμά μου, όμως, τα πράγματα πήγαν πολύ χειρότερα: διαγνώστηκε-σχεδόν συνομήλικός μου-με καρκίνο, ανακαλύφθηκε ανεύρυσμα στο κεφάλι του, οδηγήθηκε σε απανωτά χειρουργεία-σοβαρά και λιγότερο σοβαρά. Εφθασε μιαν ανάσα από τον θάνατο, την ώρα που εγώ έπαιρνα στα χέρια μου κάποιες ακόμη «καθαρές» εξετάσεις. Και μόλις τότε, για πρώτη φορά, ευχαρίστησα τον Θεό ή όποιον άλλον βρίσκεται εκεί πάνω που παρέμενα στα σαράντα κάτι μου ένας παντελώς άγνωστος, άσημος, άτεκνος και ψυχολογικά τσακισμένος πρώην ελπιδοφόρος δημοσιογράφος, ουσιαστικά άνεργος αλλά…υγιής!

Και η καλώς νοούμενη ζήλια που ένιωθα για το ίνδαλμά μου μεταμορφώθηκε σε οίκτο και σε συμπόνοια. Παρακάλεσα όποιον φέρνει το καλό και το κακό να τον έχει υγιή. Να γυρίσει σιδερένιος στα βαριά μα και τόσο επιθυμητά καθήκοντά του. Οσο για μένα; Ας συνεχίσουν οι εξετάσεις μου να βγαίνουν «καθαρές» και τον δρόμο μου θα τον βρω. Ακόμη κι αν πια δεν θα μπορώ με ευκολία να τον περπατήσω…

Είμαι η Ρολογιά και όσα διαβάσατε συνέβησαν στην πραγματικότητα.