Ο ανιαρός κ. Τσο

Διαβάζοντας ανελλιπώς τα κείμενά του θυμήθηκα εμένα. Ετσι ακριβώς έγραφα κι εγώ και μου έδινε συγχαρητήρια ο κ. Θεοχαρόπουλος. Ο δάσκαλός μου στην 4η Δημοτικού!!! Γιατί αναγιγνώσκοντας τα κείμενα του κ. Τσο αδυνατώ να πιστέψω πως υπάρχει «δημοσιογράφος» με τόσο… απαράδεκτη πένα. Εχω την αίσθηση πως στο τέλος του άρθρου του θα μας γράψει ξεκαρδισμένος: «Σας την έφερα, ρε κορόιδα, τι αρλούμπες διαβάζατε τόση ώρα;»

Ομως, ο κ. Τσο παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό του. Τα γραπτά του συνοδεύει μια χαζοχαρούμενη φωτογραφία του με το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας που σε κάνει να μετανιώνεις γιατί πέταξες το γιαούρτι σε κάποιον πολιτικό. Αυτό θα μπορούσε κανείς να το ξεπεράσει, αν ο «δημοσιογράφος» με το… κινέζικο επίθετο (έτσι τον έχω βαφτίσει εγώ) δεν γινόταν σε μεταμεσονύχτιες ραδιοφωνικές εκπομπές αντικείμενο σχολιασμού: «Σύμφωνα με όσα γράφει ο κ. Τσο…». Τόσο βαρύγδουπα… Επίσης δεν θα συνιστούσε κανένα τεράστιο πρόβλημα αν ο κ. Τσο δεν ήταν συνιδιοκτήτης ΜΜΕ, κάτι που μόνο στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας θα μπορούσε να συμβεί!!!................



Τα κείμενα του «δημοσιογράφου» Τσο κατέχουν περίοπτη θέση στην ατυχή εφημερίδα (του) που τον… ανέχεται. Αν έφτιαχνες μια συλλογή από τα άρθρα του, έχω την εντύπωση πως στο τέλος θα είχες συγκεντρώσει μια στοίβα από… τίποτα. Εχω χάσει μεγάλο μέρος του άφθονου χρόνου μου προσπαθώντας να αντιληφθώ τι θέλει να πει ο ποιητής. Συνήθως (ή καλύτερα πάντοτε) επιλέγει ένα αδιάφορο ως ανούσιο θέμα με έναν βαρετό τίτλο και ξεκινάει γεμάτος υπερηφάνεια το ξεχωριστό πόνημά του. Η επικεφαλίδα είναι κάθε φορά ανέμπνευστη, μακροσκελής και εξαιρετικά ανιαρή. Εχω επιχειρήσει πάμπολλες φορές στο παρελθόν να βρω έναν επιτυχημένο και ενδιαφέροντα τίτλο. Δεν το κατόρθωσα ουδέποτε. Αλλά ο κ. Τσο δεν πτοείται. Αν ήμουν ο άλλος συνέταιρος θα του ψιθύριζα διακριτικά να παραμείνει μόνο συνιδιοκτήτης. «Δεν είναι αναγκαίο, φίλε μου, να γράφεις» θα τον διαβεβαίωνα και θα παρακαλούσα να με ακούσει. Για το καλό των αναγνωστών της εφημερίδας μας. Οι οποίοι κοντεύουν να πάθουν εξάρθρωση σιαγώνα από τα ατελείωτα χασμουρητά.

Ο κ. Τσο δυστυχώς είναι ανένδοτος. Δεν θα μας χαρίσει μοναδικές στιγμές απόλαυσης αναλύοντας τη ρηχή και βλακώδη σκέψη του. Πού θα ξαναβρούμε απόψεις του στυλ: «Το πρωτάθλημα αυτό δικαιούταν να το πάρει ο Ολυμπιακός, γιατί θα ήταν άδικο να μην το πάρει ο Ολυμπιακός»!!! Τέτοιο βάθος σκέψης, τόσο περίπλοκους συλλογισμούς ποιος άλλος είναι σε θέση να σου προσφέρει.

Προχθές με ηρεμιστικά χάπια και ιώβεια υπομονή αποφάσισα να διαβάσω το-ιδανικό για πούλιτζερ-κείμενό του. Ο άνθρωπος είναι πιθανό να χρεοκοπήσει τις φαρμακευτικές με τα ισχυρά υπνωτικά τους να μένουν αδιάθετα στις αποθήκες. Αφού άρχισε όπως πάντα με τα αυτονόητα και αφού φρόντισε να επαναληφθεί καμιά δεκαριά φορές, προτού αυτοκτονήσουμε από τη βαρεμάρα κατέληξε σε πέντε συμπεράσματα. Μην βιαστείτε να αποφανθείτε πως είχε αξιοθαύμαστη ποικιλία στο γράψιμό του, γιατί διαβάζοντας με περισσότερη προσοχή αντιλαμβανόσουνα ότι οι πέντε υποτιθέμενες διαπιστώσεις του ήταν μια διατυπωμένη με διαφορετικούς τρόπους. Ναι, δεν αμφιβάλλω, είναι μια τέχνη το να παρουσιάζεις το τίποτα για κάτι αξιοπρόσεχτο αλλά, τρομάρα του, αναρωτιέμαι αν το καταλάβαινε ότι επαναλάμβανε τα ίδια και τα ίδια πέντε φορές.

Θα μου προκαλούσε θλίψη ο κ. Τσο αν δεν ήταν μεγαλύτερη η οργή μου. Για τα άνεργα ταλαντούχα παιδιά που παρακαλάνε για ένα κομμάτι ψωμί, όταν αυτός έχει διασφαλίσει-δεν ξέρω πώς μην με ρωτάτε- μια σίγουρη θέση ασχέτως της εμφανέστατης ανικανότητάς του. Και επειδή θα μου επιτρέψετε να υποθέσω πως και ο προφορικός του λόγος είναι… ισάξιος του γραπτού του, τότε εξηγήστε μου γιατί πρέπει να υποβαλλόμαστε όλοι στο μαρτύριο της ανοχής στην απίστευτη μπουρδολογία του.

Εχοντας ζήσει στο πετσί μου την ελληνική αναξιοκρατία, έχοντας ακούσει αξιέπαινα αντίθετα παραδείγματα από σοβαρές χώρες του εξωτερικού, έχοντας πικραθεί για την ατυχία μου να γεννηθώ στη χώρα που τρώει τα πλέον αξιόλογα παιδιά της, αφήνοντας τη δόξα, τα χρήματα και την αναγνώριση στον κάθε τυχάρπαστο Τσο, αδυνατώ να σκεφθώ ψύχραιμους τρόπους αντίδρασης.

Διατηρώ μονάχα μια κρυφή ελπίδα: Πως μια μέρα ένα παιδάκι, σαν εκείνο που παρατήρησε πως ο βασιλιάς είναι γυμνός, θα δείξει τον κ. Τσο και θα φωνάξει με όλη τη δύναμη της ψυχής του: «Αυτός είναι παντελώς ΑΝΙΚΑΝΟΣ, τι του δίνουμε πένα και μικρόφωνο;». Και από εκείνη τη στιγμή μπορούμε βάσιμα να ελπίζουμε σε ανάκαμψη…

Είμαι η Ρολογιά και όσα διαβάσατε συνέβηκαν στην πραγματικότητα.