Η μικρή Ρολογιά που χάθηκε για πάντα...

Τη θυμάμαι να περπατάει αμέριμνη μέσα στην αγκαλιά της γεμάτης από θαλπωρή αυλή, προσπαθώντας να μην χάσει από τα ορθάνοιχτα μάτια της την παραμικρή κίνηση, να φυλακίσει στη μαγεμένη ψυχή της όλα αυτά τα αναρίθμητα χρώματα, να ακούσει όλους εκείνους τους ευχάριστους ήχους, να αγγίξει τα κατάφορτα δέντρα, να μυρίσει αυτή την πανδαισία από μυρωδιές, ανακατεμένες των εντυπωσιακών λουλουδιών με το νοτισμένο χώμα. Επιχειρούσε να χαθεί μέσα σε αισιόδοξες και ελπιδοφόρες σκέψεις, συχνά αψηφώντας τον αδυσώπητο χρόνο που ακόμη δεν ήταν εχθρός της.

Την ανακαλώ στη μνήμη μου να σκαρφίζεται… επιχειρηματικές ιδέες που θα της απέφεραν χρήματα, όμως δεν νοιαζόταν για τα λεφτά αλλά για την πρωτοτυπία των ιδεών, με την αστείρευτη φαντασία της να ανακαλύπτει μεταφυσικά γεγονότα που-υποτίθεται-λάμβαναν χώρα στον υπέροχο κήπο.

Τη συλλογιέμαι να ασχολείται με τα οπωροκηπευτικά, να τα φροντίζει με ζωηρό ενδιαφέρον, να τα επεξεργάζεται και να παρακολουθεί την ανάπτυξή τους.

Τη σκέφτομαι να καταπιάνεται κάθε φορά με καινούργιες εμπνεύσεις, αδιαφορώντας για τον όγκο της κοπιαστικής δουλειάς που συνήθως έμενε ημιτελής, αφού σύντομα την αντικαθιστούσε κάτι που της τραβούσε σαν μαγνήτης την προσοχή.

Την αναζητώ στις ανεπανάληπτες εποχές της μοναδικής ανεμελιάς, της άφθαστης ξεγνοιασιάς, του ατελείωτου παιχνιδιού.

Την ψάχνω σχεδόν με εμμονή αλλά δυστυχώς δεν την απαντώ πουθενά.

Θέλω να την προειδοποιήσω, να της εφιστήσω την προσοχή, να την προετοιμάσω κατάλληλα για ένα ζοφερό μέλλον, να την εμποδίσω, ει δυνατόν, να το ζήσει!

Γνωρίζω πως θα με κοιτάξει με κατάπληξη, δεν θα με πιστέψει, δεν θα επιθυμεί να με πιστέψει, να με πάρει στα σοβαρά. Θα χαμογελάσει και θα επιστρέψει φουριόζα στα ξεχωριστά παιχνίδια της και στις αθώες παρέες των αξέχαστων παιδικών χρόνων.

Αμα τη συναντήσω θα την προϊδεάσω για το τι πρόκειται να συμβεί. Θα την αποτρέψω από τις καταστροφικές κινήσεις που σημάδεψαν τη ζωή της. Θα την ενθαρρύνω να ξανασκεφτεί δυο φορές τις τραγικές αποφάσεις της. Θα της δώσω κουράγιο να μην κοντοσταθεί και να διστάσει μπροστά στις σπάνιες ευκαιρίες που θα της παρουσιαστούν. Θα τη συμβουλεύσω να διώξει από το πλάι της όλους αυτούς τους κακεντρεχείς που της στέλνουν κατά κύματα την αρνητική ενέργεια. Θα την… εξαναγκάσω να κατασταλάξει γρήγορα στα κρίσιμα διλήμματα της ζωής και θα την υποχρεώσω να αποφύγει την καταστρεπτική ραθυμία, την καταραμένη αναβλητικότητα, την αχρείαστη ατολμία, τη ζημιογόνα αναποφασιστικότητα.

Το έχω εμπεδώσει πως χάνω άδικα τον καιρό μου. Πλησιάζοντας τα 43 (ούτε που μπορώ να το πιστέψω…) είναι αδύνατο να πετύχω κάπου τη μικρή Ρολογιά.

Το έτος 2012 η Ρολογιά-παιδί έχει πια εξαφανιστεί. Για πάντα. Ισως και να είναι καλύτερα έτσι. Φοβάμαι ότι αυτό το εφιαλτικό μέλλον θα την κατατρόμαζε. Θα μεταβαλλόταν σε ένα σκυθρωπό και ανήσυχο παιδί.

Ας μην της στερήσουμε την παιδική της νηφαλιότητα. Αλλωστε μπορεί το απώτερο μέλλον να επιφυλάσσει ευπρόσδεκτες ευχάριστες εκπλήξεις. Αλλά, αναπόφευκτα, θα περάσουν πάνω από 30 χρόνια για να τις ανακαλύψει…

Είμαι η Ρολογιά και όσα διαβάσατε συνέβησαν στην πραγματικότητα.