Η ελπίδα που δεν μένει πια εδώ...

Είναι τραγικό να πεθαίνεις. Αλλά είναι, πιστέψτε με, χειρότερο να πεθαίνεις κάθε μέρα. Ισως να πρόκειται για μια τιμωρία που να αρμόζει στον… βλάσφημο Προμηθέα που έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς, όμως πού ακούστηκε… «Ρολογιά δεσμώτης»;

 

Εγώ δεν έχω κλέψει ούτε καραμέλα στη ζωή μου και δεν διανοήθηκα καν να το πράξω. Οχι από θεϊκές μορφές ούτε από απλούς, καθημερινούς ανθρώπους δεν μου πέρασε από το μυαλό μου η ιδέα της κλοπής.

Μονάχα σ’ ένα άτομο έχω κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά που θα μπορούσε να φανταστεί ανθρώπου νους: σε μένα!

Δεν μου αρέσει καθόλου να περιαυτολογώ, όμως πόσο ανεπαρκής φάνηκα απέναντι στον εαυτό μου όλα αυτά τα σαράντα κάτι χρόνια; Γιατί τέτοιες απανωτές λανθασμένες επιλογές; Για ποιον αδιευκρίνιστο λόγο όλες αυτές οι μοιραίες αποφάσεις; Προς τι αυτή η εκνευριστική αγαθοσύνη, η απεριόριστη ανοχή και η συγχώρεση ανθρώπων αχάριστων, άκαρδων, ιδιοτελών και εγωιστών;

Ναι, την αδίκησα παράφορα τη Ρολογιά. Τη φιλόδοξη, αγνή και απαιτητική Ρολογιά των παιδικών μου χρόνων. Τη Ρολογιά που ονειρευόταν ανεπανάληπτα μεγαλεία και μοναδικές στιγμές δόξας την γκρεμοτσάκισα να παλεύει να βγει από εφιαλτικά αδιέξοδα. Καθημερινά. Γιατί, λέω την αλήθεια, κάθε πρωί ανεβαίνω τον δικό μου Γολγοθά. Ξυπνάω αργά και δεν βλέπω την ώρα να ξαναπέσω στο κρεβάτι!!! Εκεί έξω δεν υπάρχει τίποτα που να μου κινεί πια το ενδιαφέρον. Μια στενάχωρη προσωπική ζωή, ένα πρωτοφανές οικονομικό βάλτωμα, μια ημιεπαγγελματική μικροενασχόληση δίχως αισιόδοξη προοπτική και ένας κοινωνικός κύκλος θαρρείς έτοιμος να σε κατασπαράξει, διαχέοντας στο ταλαιπωρημένο κορμί σου μια αδιάλειπτη αρνητική ενέργεια.

Για να ξεφύγω από αυτό το ψυχοφθόρο τέλμα της αδιάκοπης αδράνειας και της διαρκούς επανάληψης των ίδιων ενοχλητικών, νοσηρών φαινομένων χρειάζονται, πρώτα απ’ όλα χρήματα. Εχω μερικά μετρητά στην τράπεζα. Αλλά όποτε τους βάζω χέρι, η ήδη επιβαρυμένη κατάσταση επιδεινώνεται.

Σκέφτομαι τη Σμαρώ. Κάθε λεπτό. Δεν τη γνωρίζετε. Ή μάλλον κάποτε μπορεί να τη χειροκροτούσατε σε ένα καθωσπρέπει κοσμικό κέντρο ή να σιγοτραγουδούσατε με τη φωνή της που βελούδινη έβγαινε από την επαφή της ευαίσθητης βελόνας στο βινύλιο. Σήμερα η Σμαρώ κάθεται ολομόναχη σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο, χωρίς ηλεκτρικό, δίχως θέρμανση και, κυρίως, με μηδαμινές ελπίδες να αλλάξει την καταραμένη της μοίρα. Η Σμαρώ κρυώνει και μαζί της με λούζει και μένα κρύος ιδρώτας. Οσο οι παράδες λιγοστεύουν, η εικόνα της Σμαρώς πλησιάζει ολοένα και περισσότερο. Τη νιώθω τόσο κοντά, που φαίνεται να μου γνέφει. Αυτός είναι ο πιο τρομακτικός εφιάλτης μου. Το κρύο. Η παγωνιά. Το σκοτάδι. Η πείνα.

Οταν τα σκέφτομαι όλα αυτά μου έρχεται να τρελαθώ! Με δυο γονείς ηλικιωμένους, οι οποίοι ευτυχώς είναι ακόμη υγιέστατοι, μια ζωή σαν αυτή που περνάει η Σμαρώ μοιάζει τόσο κοντινή. Εύλογα το πρόσωπό μου γίνεται σκυθρωπό, η όψη μου μελαγχολική, η διάθεσή μου καταθλιπτική. Εκείνη την ώρα κάθε τι χάνει το ενδιαφέρον του. Οι χαρές φαίνονται ξαφνικά ασήμαντες και τα προβλήματα βουνά. Ο κόσμος δείχνει πιο εχθρικός και επιθετικός. Η αυτοεκτίμησή μου κατρακυλάει στα τάρταρα. Ο τόπος αυτός δεν με χωράει.

Μέχρι και τα λογιών-λογιών βασανιστικά ψυχοσωματικά δεν με αγγίζουν πια γιατί δεν φοβάμαι τις διάφορες αρρώστιες και τον θάνατο.

Συμπληρώνω σχεδόν 28 χρόνια συντροφιά με μια φοβική διαταραχή. Πάντοτε έβρισκα τρόπο, τελευταία στιγμή να τη σκαπουλάρω. Να σηκώσω για λίγο κεφάλι. Αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα είναι πιο σκούρα από ποτέ. Ούτε μια αχτίδα φωτός δεν μπορεί να παρακάμψει τις σφραγισμένες γρίλιες της ταλαιπωρημένης ψυχής και να κουβαλήσει μαζί της μια τελευταία ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει στο άμεσο ή έστω στο απώτερο μέλλον.

Το κουδούνι χτυπάει και μου ζητούν την ελπίδα. Εφυγε. Πάνε και δέκα χρόνια…
Είμαι η Ρολογιά και όσα διαβάσατε συνέβησαν στην πραγματικότητα