Σε πεθύμησα, καλοδεχούμενε λευκέ επισκέπτη!

Ακούω από προχθές συνεχώς τα δελτία ειδήσεων και, φυσικά, τον καιρό. Προσπαθώντας να εκμαιεύσω από τους αρμόδιους μετεωρολόγους μια κουβέντα για το βορειοανατολικό προάστιό μου και τις πιθανότητες για χιονόστρωση εδώ.

Οσον αφορά το χιόνι δεν μεγάλωσα ποτέ. Οπως ίσως και στα υπόλοιπα θέματα… Εχω συλλάβει τον εαυτό μου να ξενυχτάει ανοιγοκλείνοντας γρίλιες και παντζούρια για να διαπιστώσω αν χιονίζει και αν, περισσότερο, το χιόνι καλύπτει τα πάντα.

Από τη δεκαετία του ’70 δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα για τον καλοδεχούμενο λευκό επισκέπτη. Μείνανε μονάχα μερικές ξεθωριασμένες φωτογραφίες των παιδικών μου χρόνων που δείχνουν την αυλή στο πατρικό μου καλυμμένη με το άσπρο πέπλο. Χονδρικά, επειδή το σπίτι μου βρισκόταν στο μεταίχμιο, στα βόρεια προάστια αλλά όχι και τόσο βόρεια ώστε να απολαμβάνω το χιόνι δυο τρεις φορές τον χειμώνα, το έστρωνε κατά μέσο όρο μια φορά τον χρόνο. Ισως γι’ αυτό δεν το χόρτασα ποτέ με μια μοναδική εξαίρεση: το 2002.

Ανακαλώντας στη μνήμη μου γεγονότα που να σχετίζονται με το χιόνι, θυμάμαι ένα πρωινό στο δημοτικό σχολείο τη συμμαθήτριά μου την Αστέρω να μας αναγγέλει περιχαρής σε κάποιο διάλειμμα ότι χιονίζει. Κι επειδή εκείνα τα χρόνια οι ευχάριστες ειδήσεις αφορούσαν το κλείσιμο του σχολείου ή έστω το πρόωρο σχόλασμα, πριν ακούσω τι ακριβώς έλεγε η φίλη μου με το παράξενο όνομα, έβαλα το πρόχειρο τετράδιο στην τσάντα μου και ετοιμάστηκα να… φύγω. Η χιονόπτωση κράτησε μόλις λίγα λεπτά…

Μια άλλη χαρακτηριστική ανάμνηση αφορούσε ένα πρωί που ξυπνήσαμε και εντελώς αναπάντεχα βρήκαμε τον κήπο ολόλευκο. Τουλάχιστον πάνω στα δέντρα, το χώμα και τα φυτά, αφού στο τσιμέντο δεν είχε καθόλου χιόνι. Οι ελπίδες μας ότι θα γλιτώσουμε το σχολείο εξανεμίστηκαν γρήγορα, γιατί οι δρόμοι ήταν στεγνοί και το 4ο Δημοτικό απέναντι…

Με την επιστροφή μου στις 13.30, ένας λαμπρός ήλιος είχε φροντίσει να λιώσει τα πάντα. Από παντού έσταζαν νερά, σαν αποχαιρετισμός του λευκού επισκέπτη και ο ουρανός ήταν καταγάλανος. Η θερμοκρασία ανέβηκε αισθητά στη διάρκεια της ημέρας και το μεσημέρι δεν έκανε καν κρύο. Αυτή είναι η πιο παλιά ανάμνηση από το αγαπημένο μου χιόνι…

Για τις σφοδρές χιονοπτώσεις του 1983 πραγματικά δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα. Χαρακτηριστικά, όμως, τη δεκαετία του ’80 δεν έχει διαγραφεί μια εικόνα με μένα στο παράθυρο της κρεβατοκάμαρας των γονιών μου, του Αϊ Γιάννη, στις 7 Ιανουαρίου, τελευταία μέρα της αργίας των γιορτών, να χιονίζει ασταμάτητα αλλά το… καταραμένο να μην λέει να στρωθεί ούτε ένας πόντος!

Φρούδες και τότε οι ελπίδες για αποφυγή του σχολείου-τότε των Αναβρύτων.

Αλλά φρόντισε να μας αποζημιώσει το 1987. Τότε, προς το τέλος του Φλεβάρη και στις αρχές Μαρτίου ξεκινήσαμε με μια προβλεπόμενη χιονόστρωση. Υστερα από λίγες μέρες ξυπνήσαμε άναυδοι ένα πρωί, βλέποντας σχεδόν μισό μέτρο χιόνι (!) να έχει καλύψει τα πάντα. Αλλά εκείνο το χιόνι έλιωσε πολύ γρήγορα και η επόμενη μέρα προέβλεπε πάλι σχολείο… Ωσότου ακούσαμε στις ειδήσεις, Μάρτιο πια, για επερχόμενο χιονιά. Το κράτος που είχε αιφνιδιαστεί λίγες μέρες πριν αποφάσισε το κλείσιμο των σχολείων. Κάτι που στην πορεία αποδείχθηκε υπερβολικό, αφού η χιονόστρωση υπήρξε ελάχιστη. Εμείς μείναμε με τη χαρά ότι εν έτει 1987 είδαμε στρωμένο χιόνι στην πόλη μου τρεις ολόκληρες φορές!

Δεν θυμάμαι πιο μεγάλο κλισέ από τα χιόνια συνυφασμένα με τις γιορτές των Χριστουγέννων. Ομως εγώ φέρνω στην επιφάνεια από τη μνήμη μου γιορτές με 20 βαθμούς (!), γιορτές με συννεφιά, γιορτές βροχερές αλλά χιονισμένες;

Μόνο μια φορά, το 1992, είδα το σπίτι μου κάτω από λευκό πέπλο σε μέρες γιορτινές. Αλλά λησμονώ αν έμπαινε το 1992 ή το 1993. Και σ’ αυτό το σημείο η μνήμη μου με προδίδει για ακόμη μια φορά. Χιόνι στο προάστιό μου το 1997. Θυμάμαι μονάχα τη χρονολογία, χωρίς άλλες λεπτομέρειες…

Πέρασαν πέντε χρόνια και σχεδόν ξεχάσαμε πώς είναι το χιόνι. Αποζημιωθήκαμε και με το παραπάνω το 2002, τις μέρες πριν και μετά τα Φώτα. Τότε ένας αλησμόνητος χιονιάς εγκαταστάθηκε πάνω από την Αττική για ολάκερα 24ωρα. Χιόνιζε χωρίς σταματημό για μέρες. Για λίγες ώρες εμφανιζόταν ένας παγωμένος ήλιος και ξανά χιόνι. Νομίζω ότι κανείς από τους ζώντες δεν είχε ματαδεί τόσο χιόνι μαζεμένο στην Αθήνα. Το έστρωσε στο κέντρο και στον Πειραιά. Εκείνη τη χρονιά δεν γίνανε διακρίσεις σε ορεινούς όγκους και παραθαλάσσιες περιοχές. Στη γειτονιά μου το μέτρησα στο μισό μέτρο. Και το απολαύσαμε με την ψυχή μας!!!

Εκτοτε, το στρώνει κάθε δυο χρόνια, τα ζυγά. Την Τσικνοπέμπτη του 2004, κάνοντας… χαλάστρα σε όλες τις ταβέρνες και τα οβελιστήρια. Το 2006 αποκλείστηκε στα τέλη Ιανουαρίου-γύρω στις 25-η… λεωφόρος Πεντέλης από την αρχή της. Εμείς παραλίγο να μπλοκαριστούμε σε φιλικό σπίτι στα Βριλήσσια. Το 2008 ο χιονιάς και πάλι δεν μας ξέχασε και είχαμε εκτεταμένη χιονόστρωση σε όλα τα βόρεια προάστια. Και το 2010 περιμέναμε πάλι τον ευπρόσδεκτο επισκέπτη να είναι τακτικός στο διετές ραντεβού του. Αφού ο Ιανουάριος, ο Φεβρουάριος και ο Μάρτιος του 2010 πέρασαν χωρίς τίποτε… αξιόλογο λευκό, λίγο πριν μπει το 2011, στα μέσα Δεκεμβρίου του 2010 έριξε κάμποσο χιόνι αλλά το έστρωσε στον Διόνυσο και στη Βαρυμπόμπη. Την περσινή χρονιά ο χιονιάς θυμήθηκε το χρέος του και μας αντάμειψε με λιγοστό χιόνι, δυο τρεις πόντους, λίγο μετά την Καθαρή Δευτέρα, ένα και μοναδικό πρωινό.

Για φέτος ακούω αντιφατικές πληροφορίες. Χιονοπτώσεις μόνο στα γύρω ορεινά μέχρι χιονόστρωση στο κέντρο της Αθήνας. Μπαίνω στο διαδίκτυο, ρουφάω τα δελτία ειδήσεων, ψάχνομαι να ακούσω στο περιβάλλον μου τα ευχάριστα: Θα το στρώσει στην πόλη μου. Ακούω για Δευτέρα, για Τρίτη, για Τετάρτη και για Πέμπτη. Και στη συνέχεια όλα αυτά διαψεύδονται. Αλλά εγώ ξέρω πια: Μόλις βραδιάσει, θα σηκώνομαι να ανοίγω τις γρίλιες και να παρατηρώ έξω αν θα αντιληφθώ τις πολυπόθητες νιφάδες που θα δώσουν αυτή την εφήμερη χαρά σε μια μελαγχολική ψυχή…
Είμαι η Ρολογιά και όσα διαβάσατε συνέβησαν στην πραγματικότητα