Το ταπεινό όνειρο του Αργύρη...

Στην παιδική ηλικία συγχωρούνται όλα. Ακόμη και τα πιο τρελά σου όνειρα. Αυτά τα τελευταία, ιδιαιτέρως αν τα πιστέψεις πολύ, μπορεί και να τα ζήσεις!

Πώς το τραγουδούσε η Βλαχοπούλου στο «Μια Ελληνίδα στο χαρέμι»: «Ας τη ζωή σου τον δρόμο να πάρει… κι αν ειν’ γραφτό ν’ ανεβείς στο φεγγάρι, ίσως να γίνει κι αυτό…».

Με τον Σπύρο, τον καλύτερο παιδικό μου φίλο, ονειρευόμαστε συχνά και πάντοτε ξύπνιοι. Κόβοντας τους ώριμους καρπούς κατάφορτων λεμονιών στο πατρικό μου σπίτι, νομίζαμε γεμίζοντας δυο σακούλες πως είχαμε γίνει κιόλας παραγωγοί εσπεριδοειδών. Κάποια πάλι στιγμή, παρακολουθώντας με δέος ένα ζέπελιν στον αττικό ουρανό, εμπνευσθήκαμε μια ολόκληρη βάση στην αυλή του πατρικού μου (αυτό συμπεριλαμβανόταν σε όλα τα όνειρά μας), απ’ όπου θα επιβιβάζονταν όσοι ήθελαν να απολαύσουν μια εναέρια βόλτα. Δυο σκουριασμένα πορτοκαλί σιδερένια παγκάκια για τον χώρο αναμονής μάς φαινόταν ήδη μια καλή αρχή για το φιλόδοξο εγχείρημά μας.

Εκεί όμως που απογειώθηκε η φαντασία μας ήταν όταν αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα κόμμα και σιγά-σιγά, με μεθοδικές κινήσεις, να αναλάβουμε τα ηνία της χώρας. Στην… αφελή ερώτηση του Σπύρου «Ποιος θα εμπιστευθεί δυο παιδιά;», η οποία μου κατέστρεψε όλη μου τη φαντασίωση, ανταπάντησα πως παιδιά θα βάλουμε τις βάσεις για το κόμμα που θα δημιουργηθεί αργότερα.

Η… διακυβέρνηση της χώρας είχε διασφαλιστεί αλλά ένα βασανιστικό ερώτημα τίθετο τώρα: Ποιος θα γινόταν από τους δυο μας πρωθυπουργός; Η λύση ήταν μπροστά μας και απορώ πώς δεν τη σκεφθήκαμε αμέσως: Και οι δύο!!! Εγώ, ως πιο επικοινωνιακός, θα έβγαινα μπροστά, ενώ ο Σπύρος, δασκαλεμένος καλά από τον… μέντορά του Τζέιμς Μποντ, θα κινούταν στο παρασκήνιο, φέροντας όμως κι αυτός τον τίτλο!

Οι δρόμοι μας με τον Σπύρο χώρισαν νωρίς, ιδιαίτερα όταν αυτός αποφάσισε να ασχοληθεί με πιο γήινα πράγματα, όπως οι… κοπέλες! Εμένα πάλι η αστείρευτη φαντασία μου συνέχιζε να παράγει με γοργούς ρυθμούς ιδέες για απίθανες καριέρες, με πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό του τενίστα-παγκόσμιου πρωταθλητή που θα αποθεωνόταν στα κορτ και θα γινόταν ο καλύτερος πρεσβευτής της Ελλάδας στο εξωτερικό!!! (υπάρχει προηγουμένως σχετική ανάρτηση).

Οι εκπτώσεις, όμως, που ξεκίνησαν όταν, περίπου στα 30 μου, προσγειώθηκα ανώμαλα σε μια ανυπόφορη πραγματικότητα, έσβηναν τα όνειρά μου από το κουρασμένο μυαλό μου. Αλλωστε, αυτές οι σκέψεις δεν άφηναν περιθώριο και ελπίδα υλοποίησής τους αλλά υπήρχαν για σύντομο χρονικό διάστημα μέσα στο κεφάλι μου μέχρι να βαρεθώ και να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Επρόκειτο, όπως σωστά επισήμανε κάποτε ένας παιδοψυχίατρος για απλές φαντασιώσεις, σαν τους φανταστικούς φίλους που ξέρουμε πως δεν υπάρχουν αλλά μας κρατάνε συντροφιά.

Οταν ενηλικιώθηκα (πραγματικά) γύρω στα 35, άρχισα να συνειδητοποιώ μια πικρή αλήθεια: από το να πλάσεις στον νου σου ένα όνειρο μέχρι την τελική πραγμάτωσή του μεσολαβούν δισεκατομμύρια σκαλοπάτια μιας ατελείωτης σκάλας προς τον πολυπόθητο στόχο. Κάθε σκαλί αντιστοιχεί σε πρωτότυπες ιδέες, καινοτόμες εφαρμογές, ξεχωριστές εμπνεύσεις και, φυσικά, ατελεύτητη δουλειά μέχρι τελικής πτώσεως. Επίσης πέρασαν σχεδόν τρεισήμισυ δεκαετίες για να αντιληφθώ επιτέλους ότι ένα από τα σημαντικότερα αγαθά είναι η ψυχική ισορροπία. Χωρίς αυτή ο πόνος της ψυχής, οι εφιαλτικές ανησυχίες, τα φριχτά αδιέξοδα, τα ψυχοφθόρα άγχη γίνονται η καθημερινή σου ανεπιθύμητη παρέα.

Ετσι, μην σας προκαλεί καμιά εντύπωση πώς ένα τόσο φιλόδοξο άτομο όπως εγώ ζηλεύει την ήρεμη ζωή του Αργύρη του κουρέα. Οπωσδήποτε αποκλείεται ο βίος του να είναι επίπεδος και χωρίς εξάρσεις, όμως αυτό που βλέπω με τα μάτια μου και είναι η προσωποποίηση της ψυχικής γαλήνης είναι πραγματικό και ολοζώντανο: Ο Αργύρης έφτιαξε μια παραδοσιακή οικογένεια με δυο παιδιά και διαθέτει παλαιομοδίτικο κουρείο στο ισόγειο μιας παλιάς πολυκατοικίας κοντά στο πατρικό μου σπίτι. Το μπαρμπέρικο είναι ιδιόκτητο και η πελατεία σταθερή. Η κρίση τον έκανε να χαμηλώσει λίγο τις τιμές και μέχρι εκεί. Κανένας δεν θα σταματήσει να κουρεύεται και οι πελάτες του δεν τον αλλάζουν. Κοντεύει στη σύνταξη, αλλά ήδη η ζωή του θαρρώ πως εμπεριέχει πολλά στοιχεία από τις μέρες που θα ζει συνταξιούχος. Εξω από το κατάστημά του βρίσκεται ένα τραπεζάκι. Πάνω έχει τοποθετήσει ένα σταχτοδοχείο, στο οποίο συνήθως παρατηρείς δυο τρεις γόπες. Δίπλα υπάρχει ένας μισοτελειωμένος καφές. Ανάμεσα στα κουρέματα, που δεν είναι και πολλά σε καθημερινή βάση, τον φαντάζομαι να απολαμβάνει τον καφέ του, ιδιαίτερα τις ηλιόλουστες μέρες, συνοδεύοντάς τον με ένα τσιγαράκι.

Δεν νομίζω να με πιστέψετε, αλλά αυτή η σχεδόν επίπεδη ζωή, για άλλους εντελώς ρουτινιάρικη και βαρετή, εμένα μου φαίνεται σκέτος παράδεισος και ευλογία! Δική του δουλειά χωρίς το άγχος και τις παρατηρήσεις του αφεντικού. Μονιασμένη και ήρεμη οικογένεια χωρίς σοβαρά προβλήματα. Στρωμένη εργασία-κυρίως αυτό το άτιμο που κυνηγάω χρόνια και χρόνια- και λίγο πριν τη σύνταξη. Και αυτά τα ευχάριστα διαλείμματα με τον καφέ και το τσιγάρο, δίχως πονοκεφάλους, σκοτούρες και βάσανα, παρά μόνο συντροφιά με τον ήλιο, τις περισσότερες μέρες που αυτός χαμογελάει.

Και τι δεν θα έδινα να είμαι στη θέση του Αργύρη. Κι ας μηδενίζονταν οι φιλοδοξίες μου, και ας γκρεμοτσακίζονταν τα όνειρά μου, και ας έσβηνε ο… μεγαλοϊδεατισμός μου και ας πήγαιναν στράφι τα φαραωνικά μου σχέδια…

Βαρέθηκα τις αγωνιώδεις προσπάθειες για σταθερή δουλειά, τα βιτριολικά σχόλια των ισχυρών ανταγωνιστών μου για μια θέση στον ήλιο, τις κουραστικές αντιπαλότητες με πρόσωπα φθονερά και κακεντρεχή, τις κοπιαστικές προσπάθειες για τη δημιουργία μιας οικογένειας χωρίς προβλήματα, φυσιολογικής και ανέφελης. Πεθύμησα το διάλειμμα του Αργύρη με τον μισοτελειωμένο καφέ και τα Malboro. Και, ειλικρινά σας το λέω, ανταλλάσσω τη ζωή μου για να νιώσω λίγα από τα συναισθήματά του. Να βγάλω το μυαλό από την μπρίζα και την ψυχή μου από τα καζάνι που σιγοβράζει. Και να πιω μια γουλιά καφέ από του Αργύρη, ρουφώντας ένα από τα τσιγάρα του με μοναδική μου παρέα τον ήλιο.

Αργύρη, πόσο τυχερός είσαι και δεν το ξέρεις…
Είμαι η Ρολογιά και όσα διαβάσατε συνέβησαν στην πραγματικότητα