Εμπνευσμένο από σένα, Ρολογιά

Αφιερωμένο στην αγαπημένη μου «ρολογιά», πριν δανειστώ τ’ όνομά της, με την κρυφή ελπίδα πως θα γίνει το σπάνιο όχημα που θα με οδηγήσει με ασφάλεια στη Γη της Επαγγελίας...

Τι με κοιτάς θλιμμένη, Ρολογιά,

Κι αρνείσαι πια πεισματικά ν’ ανθίσεις,

Εγώ δε διάλεξα ετούτη τη σκλαβιά,

Κι εσένα αποζητώ τα μάγια για να λύσεις.

Κι αν η ζωή μού φέρθηκε σκληρά,

Και μ’ αποκλήρωσε μια μέρα η τύχη,

Φούντωσε τα κλαδιά σου τ’ ανθηρά

Να ζωντανέψουν και πάλι γύρω οι τοίχοι

Μη με κοιτάζεις μελαγχολική,

Το μαύρο παρελθόν μη σε πικραίνει,

Η ελπίδα μας παραμονεύει πάντα εκεί,

Οπου κανείς μας δεν την περιμένει.

Κι αν τη χαρά μού τη μοιράσαν με δελτίο,

Κι η παιδική φωνή μου έχει σιγήσει,

Πες πως ειν’ κακόγουστο αστείο,

Και η νεράιδα η καλή μας δε θ’ αργήσει,