Σαράντα κάτι χρόνια σε 782 λέξεις

Η αυτοβιογραφία μου, το σύντομο βιογραφικό μιας ρολογιάς, θα μπορούσε να περικλείεται μέσα σε μόλις 782 λέξεις. Θα μου ήταν εξαιρετικά απλό να παραθέσω σε λίγες γραμμές την ιστορία μιας ζωής και να… κλείσω το blog.

Αλλά ο σκοπός μου είναι άλλος: Να σας προκαλέσω να μοιραστείτε μαζί μου 40 και κάτι χρόνια ζωής και να διαπιστώσετε, σίγουρα μέσα από μια μελαγχολική μέχρι και καταθλιπτική οδό, πώς είναι δυνατόν να σε «προδίδουν τα όνειρά σου», τα οποία κατακρημνίζονται με πάταγο κάτω από το βάρος ατυχών συγκυριών αλλά και της στρεβλής διάρθρωσης της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία σαράντα χρόνια. Με δυο λόγια πώς μπορείς να βρεθείς από το ζενίθ στο ναδίρ.

Ελάτε να ταξιδέψουμε τέσσερις δεκαετίες πίσω, δώδεκα μέρες πριν ο άνθρωπος πατήσει στο φεγγάρι. Είμαι βρέφος και κοιμάμαι αμέριμνος στη βεράντα του πατρικού μου, την ώρα που ο Νηλ Αρμστρονγκ πραγματοποιούσε «το μικρό βήμα για εκείνον και το μεγάλο για την ανθρωπότητα!».

Δεν πρόλαβα να γεννηθώ και βρέθηκα αντιμέτωπος με την πρώτη αναπάντεχη ατυχία: Ουδείς επρόκειτο να ασχοληθεί με τον γιο δυο επιστημόνων, όσο καλοί και αν ήταν, αφού ήταν ετοιμόγεννες η Βουγιουκλάκη και η Καρέζη. Από τότε ρίχνω κλεφτές ματιές στην επαγγελματική και προσωπική πορεία των συνομηλίκων μου Γιάννη Παπαμιχαήλ και Κώστα Καζάκου.

Μεγάλωσα με την καθημερινή φροντίδα των γονιών μου σε συνθήκες ιδανικής ασφάλειας και αλησμόνητης θαλπωρής, περνώντας μοναδικά και αξέχαστα παιδικά χρόνια. Εδειξα από νωρίς μια κλίση στον προφορικό και γραπτό λόγο και παρουσίασα από το νηπιαγωγείο κιόλας ξεχωριστές ικανότητες, που συνδέθηκαν αμέσως από τον περίγυρό μου με εξαιρετικά υψηλό δείκτη ευφυίας.

Τελείωσα με άριστα το δημοτικό και με κολακευτικά σχόλια από τους δασκάλους μου και πέτυχα στα Ανάβρυτα με την τελευταία φουρνιά που εισήχθη στο-τότε-πρότυπο σχολείο με εξετάσεις. Και κάπου εκεί σταματούν σχεδόν οι ευχάριστες ειδήσεις για μένα!

Γιατί ένα προικισμένο παιδί με ιδιαίτερα δημιουργικό μυαλό άρχισε στον κρίσιμο καιρό των εφηβικών χρόνων να παρουσιάζει απρόσμενα και αδικαιολόγητα εν πολλοίς ψυχολογικά προβλήματα. Το παράξενο της υπόθεσης είναι πως αυτή η γιγαντιαία έκρηξη της ψυχής μου και η συνακόλουθη εκροή ορμητικής λάβας από παραλυτικούς φόβους που επιτέθηκε με μένος σε ένα 15χρονο δεν έγινε αντιληπτή ποτέ από κανέναν. Οι ψυχοφθόρες αυτές ανησυχίες δεν αφορούσαν μια διαστρεβλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας αλλά ακριβώς το αντίθετο! Υπερβολικός ορθολογισμός και άκρως ευαίσθητες κεραίες-δέκτες του κάθε δυσάρεστου σήματος καθώς και απόλυτη συνείδηση ενός εχθρικού περιβάλλοντος, στοιχεία αρκετά για να οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια σε μια αγχώδη διαταραχή.

Η αρχική διάγνωση του αρμόδιου παιδοψυχίατρου ότι ο ταλαιπωρημένος έφηβος είναι εντελώς υγιής αλλά και η παραίνεσή του να συμμετάσχει στα τεστ της Mensa, ως τουλάχιστον μια περίπτωση στις 100, δεν φάνηκε να καθησυχάζουν τους προβληματισμένους γονείς μου.

Ο αγχωμένος έφηβος σύντομα ενηλικιώθηκε, πέρασε με άνεση και σχεδόν χωρίς διάβασμα στο πανεπιστήμιο, υπηρέτησε σχεδόν δυο χρόνια στο Πολεμικό Ναυτικό δίχως το παραμικρό πρόβλημα, όμως εξετάσεις για να γίνω μέλος τής Mensa δεν έδωσα ποτέ: Εκεί κυριάρχησε μια από τις πολυάριθμες φοβίες μου-το λένε οι ειδικοί και άγχος του… άγχους-, ότι θα πανικοβληθώ, δεν θα κατορθώσω να συγκεντρωθώ στις ερωτήσεις και θα κατηγοριοποιηθώ στην κατώτερη ομάδα με το… σύνδρομο Down!!!

Μια ατελείωτη σειρά από ατυχή γεγονότα, λανθασμένες επιλογές και προβληματικούς φίλους που σε μεγάλο βαθμό οφείλονταν στις δεδομένες ανασφάλειές μου, διέψευσαν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο τις υπεραισιόδοξες προβλέψεις του ευρύτερου κοινωνικού μου κύκλου περί σπουδαίας καριέρας και λαμπρής επαγγελματικής σταδιοδρομίας.

Μια δεκαετής ανούσια και άσκοπη περιπλάνηση στον χώρο του μάρκετινγκ και της δημοσιογραφίας με, ως επί το πλείστον, ανίκανους προϊσταμένους και αδιάφορα αφεντικά κατέληξε στη δημιουργία μιας δικής μου επιχείρησης, που θα βασιζόταν μονάχα στο παροιμιώδες μεράκι μου και στις πρωτότυπες ιδέες μου. Η πολυετής παράλληλη ενασχόληση με την τοπική αυτοδιοίκηση απλώς οδήγησε σε περιστασιακή αξιοποίηση σε ελάχιστες διοικητικές θέσεις ενός δήμου κάπου στα βόρεια προάστια.

Ο δρόμος από κει και ύστερα είναι μόνο ιλιγγιωδώς κατηφορικός. Σιγά-σιγά, μέρα με τη μέρα, μήνα με τον μήνα, χρόνο με τον χρόνο, η ήδη προβληματική κατάσταση τείνει προς το χειρότερο: Συντροφιά στα ψυχολογικά προβλήματα κάνουν τώρα και τα ψυχοσωματικά, ενώ εφιαλτικές κρίσεις πανικού συμπληρώνουν το παζλ ενός ανυπόφορου βίου, που, περνώντας τα χρόνια, δυσκολεύει αφόρητα, κάνοντας πιο έντονα τα προβλήματα που πλέον χρονίζουν δίχως την παραμικρή ελπίδα επιτυχούς αντιμετώπισής τους. Ο χειρότερος και αδυσώπητος εχθρός μου είναι πια ο χρόνος. Τώρα, σ’ αυτή την ηλικία, τα λάθη είναι ασυγχώρητα και στοιχίζουν.

Αν ξαφνικά κατέβαινε από τον ουρανό μια θεϊκή οντότητα και μου έδινε την ευκαιρία να ζητήσω μια χάρη, για κάτι μόνο θα παρακαλούσα: να γυρίσω πίσω το ρολόι του χρόνου. Περίπου είκοσι χρόνια. Με την τωρινή μεστή μου εμπειρία τώρα γνωρίζω πολύ καλά τι να πράξω και τι να αποφύγω. Θυμάμαι τον Χορν στο «Αλίμονο στους νέους»…

Δεν είμαι γέρος. Τα τελευταία χρόνια όμως νιώθω όλο και περισσότερο σαν τέτοιος…

Είμαι η Ρολογιά και όσα διαβάσατε συνέβησαν στην πραγματικότητα