Ο... καμένος τη βροχή δεν τη φοβάται!

Τα τελευταία χρόνια ζω οριακά. Οικονομικά, επαγγελματικά, κοινωνικά, προσωπικά… Εντελώς βαλτωμένος… Το δυσάρεστο συναίσθημα που βιώνω καθημερινά προσιδιάζει σε κάποιον που είναι κλεισμένος σε έναν δαιδαλώδη λαβύρινθο από τον οποίον, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του, δεν κατορθώνει ποτέ να αποδράσει. Ολα φαίνονται ίδια με πέρσι και πρόπερσι και κάθε ανεπαίσθητη αλλαγή είναι πάντοτε προς το χειρότερο. Κάθε προσπάθεια μοιάζει εξ αρχής καταδικασμένη, κάτι που προκαλεί ένα έντονα καταθλιπτικό ψυχικό περιβάλλον. Σαν άλλος Κούρκουλος, στην κλασική πια ταινία «Ορατότης μηδέν» νιώθω πως θέλω να βάλω φωτιά σε ό,τι ελάχιστο έχει απομείνει όρθιο και να κάνω μια νέα αρχή, ακούγοντας σαν τον πρωταγωνιστή της ταινίας το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου». Αλλά στο τέλος διστάζω. Γνωρίζω πως για να ξεφύγεις από αυτά που σε πληγώνουν πρέπει να υποστείς προσωρινές συνέπειες από τις σοβαρές-φαινομενικά-θυσίες μου. Ομως, η τεράστια ψυχολογική επιβάρυνση λειτουργεί απαγορευτικά σε κάθε σκέψη για απονενοημένα διαβήματα.

Εμαθα, δυστυχώς, να ζω μέσα στον φόβο. Που με αποτρέπει από γενναίες αποφάσεις και ριζικό λύσιμο κάθε γόρδιου δεσμού που με ταλαιπωρεί. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, κλωθογυρίζει στο μυαλό μου μια βροντερή παραίτηση που θα σημάνει ταυτόχρονα και την απαλλαγή μου από μια στενάχωρη κατάσταση που προκαλεί μόνο απερίγραπτη δυσφορία και μου ανακατεύει το στομάχι σε καθημερινή βάση.

Υπάρχει μονάχα ένα τελευταίο εμπόδιο: μια πενιχρή αμοιβή που θα χάσω οριστικά. Από την άλλη πλευρά δεν μπορώ να πιστέψω ότι κατρακύλησα σε τέτοιο σημείο που ένα ασήμαντο ποσό να εξαργυρώνεται με τόσο ψυχικό πόνο.

Η ζωή στο όριο δεν αντέχεται. Ανά πάσα στιγμή κάποιο ψυχοσωματικό σύμπτωμα, κάποιο για άλλους αδιάφορο γεγονός, κάποιο αμελητέο συμβάν μπορεί να διαταράξει ολόκληρο το νευρικό μου σύστημα και να με κάνει ράκος. Το σαθρό οικοδόμημα της προσωπικότητάς μου που χτίστηκε με απίστευτη προχειρότητα, χωρίς τον απαιτούμενο σχεδιασμό, δίχως πρόβλεψη αντίστασης σε δύσκολες καταστάσεις, με αναιμικά θεμέλια και ευάλωτες, ετοιμόρροπες βάσεις, είναι εκτεθειμένο σε πάσης φύσεως κινδύνους και απειλείται μονίμως με παταγώδη κατάρρευση. Ψάχνω λιγοστή παρηγοριά σε κάποιο έστω και ελαφρά ευχάριστο νέο και ματαιοπονώ περιμένοντας να συμβεί κάτι συγκλονιστικά απρόοπτο που θα… ξεκολλήσει το κάρο από τη λάσπη. Ετσι, όμως, όπως έχω φτιάξει μοναχός μου τη ζωή μου πρέπει να… συνωμοτήσει το σύμπαν υπέρ μου για να σωθεί οτιδήποτε αν σώζεται, αλλά αυτά συμβαίνουν μόνο στα… βιβλία του Πάολο Κοέλιο!

Εν τω μεταξύ ο χειρότερος εχθρός μου πλέον είναι και επίσημα ο ψυχοφθόρος χρόνος. Αδυσώπητος, δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο λάθους. Στην ηλικία μου μια πιθανή επιλογή σημαίνει αυτομάτως τον αποκλεισμό μιας άλλης που ίσως να είναι η σωτήρια-και πώς να το ξέρω;

«Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» αλλά εγώ πυρπόλησα τη ζωή μου μαζοχιστικά πολλά χρόνια πριν και συνεχίζω ακάθεκτος…