Η ζωή αρχίζει στα σαράντα;

Το ημερολόγιο δείχνει παραμονή Χριστουγέννων. Και κάπου εδώ σταματούν τα ευχάριστα νέα για τη Ρολογιά σας! Ελάχιστη χριστουγεννιάτικη διάθεση, λίγη γιορταστική ατμόσφαιρα αλλά και μπόλικες νοσταλγικές αναμνήσεις είναι ό,τι απέμεινε από τη θύελλα των χρόνων που μεσολάβησαν απ’ όταν ήμουν μικρή μέχρι τη… σαραντάρα πασσιφλόρα.

Τουλάχιστον μέχρι πέρσι υπήρχε μια αισιόδοξη προοπτική για ένα έστω υποτυπωδώς καλύτερο μέλλον. Γιατί πρέπει να ξέρετε μέσα σε 30 χρόνια μπορούν να γίνουν σοβαρές εκπτώσεις στα όνειρά μας. Η περιζήτητη δόξα, η γλυκιά φήμη, το ξεχωριστό όνομα, η αμύθητη περιουσία που κάποτε θεωρούσα εφικτά, σιγά-σιγά αντικαταστάθηκαν από μια σχετικά άνετη ζωή, μια ενδιαφέρουσα επαγγελματική ενασχόληση, μια δεμένη οικογένεια και ορισμένες ευχάριστες μεμονωμένες περιπτώσεις. Που με τη σειρά τους υπαναχώρησαν στο μυαλό μου που προσδιόρισε εκ νέου τις απαιτήσεις του σε μια ακόμη και βαρετή δουλειά με σταθερό μισθό, μερικούς φίλους, έναν μέτριο γάμο και ίσως ένα σπίτι, έστω και φτωχικό. Στον επόμενο τόνο οι άλλοτε υπέρμετρα φιλόδοξες προσδοκίες μου μετατράπηκαν σε μια έντονη ανασφάλεια για το αύριο, μια έκδηλη ανησυχία για το τι μου ξημερώνει, σε μια κραυγαλέα αγωνία για το αβέβαιο μέλλον που βλέπω τρομακτικό μπροστά μου. Ετσι, άρχισα να σκέφτομαι πώς θα επιβιώσω μεθαύριο, πώς θα σιτίζομαι, αν θα υπάρχει στέγη πάνω από το κεφάλι μου, αν θα έχω ρεύμα, νερό και τηλέφωνο. Ξεκίνησα να μετράω συγγενείς και φίλους και να σημειώνω ποιοι από αυτούς είναι αρκετά φιλάνθρωποι για να με ελεήσουν στη σχεδόν δεδομένη κατάσταση ανάγκης.

Προσπαθώ να υποχρεώσω κόσμο μήπως και μου το ανταποδώσει αργότερα με ένα παλιό κρεβάτι και δυο μπουκιές φαγητό. Νομίζω ότι αυτό είναι ο ορισμός του ναδίρ. Γι’ αυτό, την περασμένη Τρίτη, εξαντλημένος από εφιαλτικές σκέψεις και ανατριχιαστικά σενάρια, βάλθηκα να κοιμηθώ από τις 8.30 το βράδυ. Ούτε η προγραμματισμένη για τις εννέα ελληνική κωμωδία, χόμπι μου εδώ και πολλά χρόνια, ήταν ικανή να με κάνει να επαναδραστηριοποιηθώ.

Μην σας προκαλεί καμιά εντύπωση. Οταν, μια φορά κι έναν καιρό, πίστευα πως προοριζόμουν για σπουδαία πράγματα, γνώμη που διαμορφώθηκε από την εικόνα των άλλων για μένα, πώς να συμβιβαστείς με αυτή την αφόρητη μετριότητα; Πού να εντοπίσεις μια ανεξάντλητη πηγή χαράς μέσα σε αυτή την αδιέξοδη μιζέρια; Με παρελθόν απογοητευτικό, παρόν καταθλιπτικό και μέλλον αβέβαιο τι μακροπρόθεσμους στόχους να θέσεις σε μια άτυχη ζωή όπως εξελίχθηκε και σε μια πραγματικότητα της απόγνωσης; Πώς, αλήθεια, να συμμαζέψεις τα κομμάτια σου, να συνέλθεις και να βάλεις τις στέρεες βάσεις για το καινούργιο, ελπιδοφόρο ξεκίνημα;

Ομως τελικά αυτή η βαθιά μελαγχολία της Τρίτης μπορεί και να λειτούργησε ευεργετικά στον βαριά πληγωμένο μου ψυχισμό. Γιατί πέφτοντας τόσο πολύ χαμηλά, συνειδητοποιείς πως δεν σου μένουν και πολλές επιλογές. Ή θα παλέψεις για αυτά που θεωρείς πως σου αξίζουν, ειδάλλως θα… αυτοχειριαστείς. Και επειδή ακόμη δεν έφθασα στη δεύτερη λύση, λέω να ακολουθήσω την πρώτη. Να δώσω στον κουρελιασμένο εαυτό μου μια ευκαιρία επιπλέον. Να βρω από κάπου τη ζωογόνο δύναμη να σταθώ στα πόδια μου. Ή ταν επί τας. Αξίζει τον κόπο μια τελευταία-έστω κοπιαστική-προσπάθεια.

Κάποια στιγμή βέβαια πρέπει να σας διηγηθώ την παράξενη ιστορία μου. Πώς κατάντησα έτσι. Είμαι βέβαιος ότι συνδέοντας ατυχείς συγκυρίες, λανθασμένες επιλογές, ανεπανάληπτες γκάφες, χαρακτηριστικές αστοχίες και κρίσιμα σφάλματα θα σας δώσουν τις απαντήσεις που μπορεί να ψάξετε.

Η ζωή αρχίζει στα σαράντα; Με πανίσχυρο όπλο μου την ατσαλένια θέληση θα ξαναβγώ στις πολεμίστρες. Και σύντομα θα σας απαντήσω…

Είμαι η Ρολογιά και όσα διαβάσατε συνέβησαν στην πραγματικότητα.