Σε πεθύμησα, καλοδεχούμενε λευκέ επισκέπτη!

Ακούω από προχθές συνεχώς τα δελτία ειδήσεων και, φυσικά, τον καιρό. Προσπαθώντας να εκμαιεύσω από τους αρμόδιους μετεωρολόγους μια κουβέντα για το βορειοανατολικό προάστιό μου και τις πιθανότητες για χιονόστρωση εδώ.

Οσον αφορά το χιόνι δεν μεγάλωσα ποτέ. Οπως ίσως και στα υπόλοιπα θέματα… Εχω συλλάβει τον εαυτό μου να ξενυχτάει ανοιγοκλείνοντας γρίλιες και παντζούρια για να διαπιστώσω αν χιονίζει και αν, περισσότερο, το χιόνι καλύπτει τα πάντα.

Από τη δεκαετία του ’70 δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα για τον καλοδεχούμενο λευκό επισκέπτη. Μείνανε μονάχα μερικές ξεθωριασμένες φωτογραφίες των παιδικών μου χρόνων που δείχνουν την αυλή στο πατρικό μου καλυμμένη με το άσπρο πέπλο. Χονδρικά, επειδή το σπίτι μου βρισκόταν στο μεταίχμιο, στα βόρεια προάστια αλλά όχι και τόσο βόρεια ώστε να απολαμβάνω το χιόνι δυο τρεις φορές τον χειμώνα, το έστρωνε κατά μέσο όρο μια φορά τον χρόνο. Ισως γι’ αυτό δεν το χόρτασα ποτέ με μια μοναδική εξαίρεση: το 2002.

Το ταπεινό όνειρο του Αργύρη...

Στην παιδική ηλικία συγχωρούνται όλα. Ακόμη και τα πιο τρελά σου όνειρα. Αυτά τα τελευταία, ιδιαιτέρως αν τα πιστέψεις πολύ, μπορεί και να τα ζήσεις!

Πώς το τραγουδούσε η Βλαχοπούλου στο «Μια Ελληνίδα στο χαρέμι»: «Ας τη ζωή σου τον δρόμο να πάρει… κι αν ειν’ γραφτό ν’ ανεβείς στο φεγγάρι, ίσως να γίνει κι αυτό…».

Με τον Σπύρο, τον καλύτερο παιδικό μου φίλο, ονειρευόμαστε συχνά και πάντοτε ξύπνιοι. Κόβοντας τους ώριμους καρπούς κατάφορτων λεμονιών στο πατρικό μου σπίτι, νομίζαμε γεμίζοντας δυο σακούλες πως είχαμε γίνει κιόλας παραγωγοί εσπεριδοειδών. Κάποια πάλι στιγμή, παρακολουθώντας με δέος ένα ζέπελιν στον αττικό ουρανό, εμπνευσθήκαμε μια ολόκληρη βάση στην αυλή του πατρικού μου (αυτό συμπεριλαμβανόταν σε όλα τα όνειρά μας), απ’ όπου θα επιβιβάζονταν όσοι ήθελαν να απολαύσουν μια εναέρια βόλτα. Δυο σκουριασμένα πορτοκαλί σιδερένια παγκάκια για τον χώρο αναμονής μάς φαινόταν ήδη μια καλή αρχή για το φιλόδοξο εγχείρημά μας.