Το μόνον της ζωής μου (άφοβο) ταξείδιον...

Απ’ όταν, αφελώς, απάντησα στην πρόταση του πατέρα μου «Να πάμε από τη Λεωφόρο» με δυο λέξεις: «Φοβάμαι Λεωφόρο» γνώριζα πως τούτη την άχαρη ζωή μου ήμουν καταδικασμένος να την περάσω μέσα στον φόβο.


Γιγαντιαία υπαρξιακά άγχη που εννοιολογικά προσιδίαζαν στη φύση του φόβου, υπερβολικές και αδικαιολόγητες φοβίες, ανεξήγητοι κοινωνικοί φόβοι, ψυχοφθόρες αγωνίες, μελλοντικές ανησυχίες με συντροφεύουν επί σαράντα χρόνια!!! Μερικούς από τους φόβους τούς μοιράζομαι με πολλούς γνωστούς μου-αρκετές φορές μού τους εξομολογούνται χωρίς να γνωρίζουν πως δίπλα τους κάθεται ένας… ομοιοπαθής τους! Αλλοι πάλι χαρακτηρίζονται εντελώς προσωπικοί-αφορούν μονάχα τη Ρολογιά. Αγγίζοντας τα 43 αποτελούν το πιο γνώριμο πλέον συναίσθημά μου. Και, δυστυχώς, και το πιο συνηθισμένο πλέον.

Μέρφι ή Γκαστόνε;

Αποτελεί τη μόνιμη διαφωνία με τη μητέρα μου. Εκείνη παρουσιάζει ένα βασικό επιχείρημα: «Πάντοτε βρίσκεις εύκολα να παρκάρεις». Της απαντώ: Αβάσταχτα ψυχολογικά και ψυχοσωματικά προβλήματα που φέρνουν προσκόμματα σε ό,τι προσπαθήσω να δημιουργήσω σε προσωπικό, επαγγελματικό και κοινωνικό επίπεδο. Μου αντιτείνει: «Μπορείς να τα ξεπεράσεις με ευκολία γιατί έχεις ένα κοφτερό μυαλό και ιδιαίτερες δυνατότητες αλλά δεν το παλεύεις όπως πρέπει». «Μου πέσανε τα μαλλιά τη στιγμή ακριβώς που η ψυχολογία μου βρισκόταν στα ύψη και είχα βάλει τα πράγματα σε μια σειρά» της αντιλέγω. «Αλλοι αρρωσταίνουν από σοβαρές ασθένειες και τους τυχαίνουν οι πιο δυσάρεστες καταστάσεις κι εσύ ασχολείσαι με τα μαλλιά» ανταπαντά. «Εχω μια μόνιμη τάση προς το πάχος και είμαι λευκός σαν Ισλανδός, με αποτέλεσμα να με ειρωνεύονται όλοι» επιμένω. «Είσαι ψηλός και καλοφτιαγμένος, το πάχος μπορεί αν το θελήσεις να αντιμετωπιστεί και διαθέτεις έναν σωρό σπάνια ψυχικά χαρίσματα» συνεχίζει την κουβέντα μας. «Κοίταξε γύρω μου, όλοι έχουν κάνει τα κουμάντα τους και κάπως έχουν βολευτεί, εγώ είμαι φτερό στον άνεμο, κινούμαι στο πουθενά» συνοφρυώνομαι. «…και βρίσκεις εύκολα να παρκάρεις, μην το ξεχνάς»!....................

Τριάντα πέτρινα χρόνια...

Συνήθως στην παιδική τους ηλικία οι άνθρωποι επινοούν φανταστικούς φίλους. Που τους απευθύνουν τον λόγο, που τους ζητάνε τη γνώμη τους, που τους εξιστορούν τις περιπέτειές τους, που τους εξομολογούνται τα πιο μύχια πάθη και τα περισσότερο ανυπόφορα παράπονά τους.

Εγώ πάλι, αντί για αόρατο φίλο, έχω… πρωθυπουργό!!! Εναν άνθρωπο τον οποίον σκάρωσε το μυαλό μου και που ως σκοπό του έχει να βελτιώσει τη ζωή μου. Πιο πολύ θα ταίριαζε ένας προπονητής της φαντασίας μου. Αλλά η μακροχρόνια ενασχόλησή μου με την πολιτική έδωσε στον υποτιθέμενο ρυθμιστή της τύχης μου και του μέλλοντός μου τον βαρύγδουπο τίτλο «πρωθυπουργός».

Το λαμπρό παράδειγμα της δύσμορφης Αθηνάς...

Ακουσα τη γλυκιά φωνή της πρώτη φορά το 1994. Με προσκαλούσε σε κάποια εκδήλωση δημοτικής παράταξης σε προελογική περίοδο για την τοπική αυτοδιοίκηση. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πώς περιέγραψα σ’ έναν φίλο μου τη μελιστάλακτη φωνή: «Είστε η Ρολογιά; Θέλουμε να σας καλέσουμε σε μια εκδήλωση… “Φίλε Γιάννη, φαντάσου τι κουκλάρα θα είναι…”».


Αλλά η κατά πρόσωπο συνάντηση έφερε την απογοήτευση. Γιατί η Αθηνά-η περί ης ο λόγος- ήτανε κοντόχοντρη με άσχημο δέρμα και αδιάφορο πρόσωπο. Τελικά, όπως τη φέρνω τώρα στο μυαλό μου, η κοπέλα είχε συμπαθητική φυσιογνωμία, όμως το ατσούμπαλο σώμα-με… τέσσερα οπίσθια και καθόλου στήθος δεν σε άφηνε να το προσέξεις.

Γίναμε αδερφικές φίλες. Ενα σεβαστό διάστημα της

ΝΟΣΟΦΟΒΙΑ!

Σήμερα έχω… καρκίνο των οστών! Το αποδεικνύει περίτρανα ο αβάσταχτος πόνος στη μέση και ο αφόρητος στο αριστερό χέρι. Χθες, είχα όγκο στο παχύ έντερο που προκαλούσε πολλές κενώσεις τη μέρα και έναν πόνο σαν κόψιμο το πρωί πριν ενεργηθώ. Προχθές μάλλον έπαθα καρδιακό επεισόδιο. Πόναγα στο στήθος, είχα και μια μικροενόχληση στην πλάτη. Α, και λίγη ναυτία. Δεν αρκούν αυτά για έμφραγμα; Αλλά ξαφνικά με πιάνει ένας δυνατός πονοκέφαλος. Για στάσου… Αυτό δεν περιλαμβάνεται στα συμπτώματα της καρδιακής προσβολής. Μπορεί όμως να είναι όγκος στον εγκέφαλο. Πονάει ο καρκίνος στο κεφάλι; Και ποια εξέταση θα μας δείξει τι συμβαίνει;


Οχι, δεν έχω κάνει μαγνητική τομογραφία. Ούτε αξονική. Μήτε κολονοσκόπηση (φοβάμαι τη-για άλλους ανακουφιστική-μέθη). Ούτε όμως υπέρηχο καρδιάς έχω κάνει. Αλλά κατόπιν σκέφτομαι μήπως είναι ανησυχητικό που… θυμάμαι ποιες εξετάσεις δεν έχω κάνει. Υπάρχουν ορισμένες που με τρομάζουν-τρέμω τις διάφορες αναισθησίες (γιατί επιθυμώ να ελέγχω την κατάσταση) εκτός της τοπικής. Αλλες πάλι μοιάζουν εφιαλτικές μόνο και μόνο στη σκέψη της αναμονής των αποτελεσμάτων. Φαντάζομαι, συνήθως σε εξέταση καρδιάς, τον γιατρό σκυθρωπός να ανακοινώνει κάτι σαν: «Πω, πω, είναι βουλωμένες οι αρτηρίες!» ή κάτι εξίσου τρομακτικό!!!

Στον πάτο του πηγαδιού κοιτάζεις μόνο επάνω...

Εφθασα στο ναδίρ. Επιασα πάτο. Αγγιξα τον πυθμένα. Χάθηκα στον βυθό.

Αυτή η (φαινομενικά) τραγική κατάσταση εμπεριέχει και κάτι αισιόδοξο: Δεν υπάρχει παρακάτω…

Ηταν Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου. Μόλις είχα βγει από (ένα ακόμη…) ιατρείο με ανακουφιστική διάγνωση στα χέρια αλλά και ένα τελείως μπερδεμένο μυαλό. Η ζοφερή πραγματικότητα μου έπαιζε πάλι μυστήρια παιχνίδια: Ημουν άρρωστος και κανένας γιατρός δεν μπορούσε