Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή...

Ναι, δεν μπορώ να υποστηρίξω πως δεν την πόθησα. Δεν είναι καμιά μικρή. Βαδίζει πλησίστια στα 45. Δίχως το εντυπωσιακό πρόσωπο (απλώς συμπαθητική) με… κολασμένο σώμα (που στο παρελθόν ελάχιστα πρόλαβα να αγγίξω). Αλλά διαθέτει το προτέρημα που ο Δημιουργός έχει επιλέξει να προικίσει ορισμένες γυναίκες: Εναν ζωώδη ερωτισμό που ξυπνάει στους άνδρες έντονες σεξουαλικές ορμές βγαλμένες από τα πιο πρωτόγονα ένστικτα. Είναι και «φίλη» μου στο facebook αλλά, όπως έχετε ήδη αντιληφθεί, λίγο με ενδιαφέρει να με τιμάει με τη… φιλία της. 

Φυσικά και κάνω τολμηρές σκέψεις για εκείνη ή μάλλον οι τολμηρές σκέψεις δεν λένε να εγκαταλείψουν το μυαλό μου. Αν και δεν θα χρειαζόταν παρά μονάχα ένα δωμάτιο μακριά από τα βλέμματα των αδιάκριτων για να προχωρήσω το… θέμα, εν τούτοις φαντασιώνομαι διακοπές και μοίρασμα κοινού δωματίου. Μα και μόνο η αναμονή ενός τέτοιου ταξιδιού μπορεί να σε συνεπάρει. Ποιες προκλητικές χάρες να κρύβονται κάτω από τα-ούτως ή άλλως- λιγοστά καλοκαιρινά τους ρούχα και τα σέξι μαγιό της; Η κοπέλα δεν έχει πρόβλημα να παρουσιαστεί ημίγυμνη στο διαδίκτυο. Και ας κάνει τα πεινασμένα αρσενικά να βρυχώνται από πάθος και ηδονή!!!

Το απονενοημένο διάβημα της Ευαγγελίας

Εκείνο το γκρίζο πρωινό του Νοέμβρη, όταν η αδελφή του φίλου μου Πλάτωνα, Ευαγγελία, βρέθηκε στο κενό από το δυσθεώρητο ύψος των πέντε ορόφων, κανένας δεν φανταζόταν ότι θα ήταν δυνατό να επιβιώσει.

Η μοίρα, το πεπρωμένο, η ειμαρμένη, όπως θέλετε πείτε το, παίζει πολλές φορές παράξενα παιχνίδια. Υστερα από την οδυνηρή πρόσκρουση στην τσιμεντένια επιφάνεια, η Ευαγγελία σηκώθηκε (!) χωρίς φαινομενικά να φέρει πάνω της ούτε μια αμυχή, για να λιποθυμήσει δευτερόλεπτα αργότερα.

Οταν ξύπνησε στο νοσοκομείο, δυο πράγματα ίσως γνώριζε ήδη πολύ καλά: ότι δεν θα περπατήσει ξανά, περνώντας την υπόλοιπη ζωή της ως τετραπληγική και πως η ψυχολογία της δεν θα έπεφτε-μαζί της-ποτέ τόσο χαμηλά, όπως τότε που αποτόλμησε το απονενοημένο διάβημα.

Το ίνδαλμά μου βρίσκεται στο χειρουργείο...

Τον πρωτοείδα την τελευταία χρονιά της δεκαετίας του ’80, με το ξεκίνημα της ιδιωτικής τηλεόρασης. Τον παρακολούθησα-αρχικά με ουδέτερα συναισθήματα και αργότερα με ζήλεια.

 Η (πρώην) μέλλουσα πεθερά μου τον πρόσεξε στη μικρή οθόνη και συλλογίστηκε δυνατά: «Λες, Ρολογιά, να σε δούμε και σένα μια μέρα έτσι;». Ημουν δεν ήμουν 24 ετών και διέθετα όλα τα εχέγγυα για να μοιάσω στον… Κυρίαρχο των Οκτώ! Εμπλεος σιγουριάς και αυτοπεποίθησης-έτσι νόμιζα, γιατί πραγματικά απλώς είχα αστείρευτη φαντασία- θεώρησα… χαμηλό τον στόχο που άθελά της είχε προσδιορίσει για την αφεντιά μου η κυρία Ντίνα. Εγώ ακόμη πίστευα πως θα διακριθώ στο θεατρικό σανίδι και στις γνωστές πίστες. Με άλλα λόγια φανταζόμουν τον εαυτό μου διάσημο ηθοποιό και καταξιωμένο τραγουδιστή!

Ο ανιαρός κ. Τσο

Διαβάζοντας ανελλιπώς τα κείμενά του θυμήθηκα εμένα. Ετσι ακριβώς έγραφα κι εγώ και μου έδινε συγχαρητήρια ο κ. Θεοχαρόπουλος. Ο δάσκαλός μου στην 4η Δημοτικού!!! Γιατί αναγιγνώσκοντας τα κείμενα του κ. Τσο αδυνατώ να πιστέψω πως υπάρχει «δημοσιογράφος» με τόσο… απαράδεκτη πένα. Εχω την αίσθηση πως στο τέλος του άρθρου του θα μας γράψει ξεκαρδισμένος: «Σας την έφερα, ρε κορόιδα, τι αρλούμπες διαβάζατε τόση ώρα;»

Ομως, ο κ. Τσο παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό του. Τα γραπτά του συνοδεύει μια χαζοχαρούμενη φωτογραφία του με το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας που σε κάνει να μετανιώνεις γιατί πέταξες το γιαούρτι σε κάποιον πολιτικό. Αυτό θα μπορούσε κανείς να το ξεπεράσει, αν ο «δημοσιογράφος» με το… κινέζικο επίθετο (έτσι τον έχω βαφτίσει εγώ) δεν γινόταν σε μεταμεσονύχτιες ραδιοφωνικές εκπομπές αντικείμενο σχολιασμού: «Σύμφωνα με όσα γράφει ο κ. Τσο…». Τόσο βαρύγδουπα… Επίσης δεν θα συνιστούσε κανένα τεράστιο πρόβλημα αν ο κ. Τσο δεν ήταν συνιδιοκτήτης ΜΜΕ, κάτι που μόνο στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας θα μπορούσε να συμβεί!!!................