ΝΟΣΟΦΟΒΙΑ!

Σήμερα έχω… καρκίνο των οστών! Το αποδεικνύει περίτρανα ο αβάσταχτος πόνος στη μέση και ο αφόρητος στο αριστερό χέρι. Χθες, είχα όγκο στο παχύ έντερο που προκαλούσε πολλές κενώσεις τη μέρα και έναν πόνο σαν κόψιμο το πρωί πριν ενεργηθώ. Προχθές μάλλον έπαθα καρδιακό επεισόδιο. Πόναγα στο στήθος, είχα και μια μικροενόχληση στην πλάτη. Α, και λίγη ναυτία. Δεν αρκούν αυτά για έμφραγμα; Αλλά ξαφνικά με πιάνει ένας δυνατός πονοκέφαλος. Για στάσου… Αυτό δεν περιλαμβάνεται στα συμπτώματα της καρδιακής προσβολής. Μπορεί όμως να είναι όγκος στον εγκέφαλο. Πονάει ο καρκίνος στο κεφάλι; Και ποια εξέταση θα μας δείξει τι συμβαίνει;


Οχι, δεν έχω κάνει μαγνητική τομογραφία. Ούτε αξονική. Μήτε κολονοσκόπηση (φοβάμαι τη-για άλλους ανακουφιστική-μέθη). Ούτε όμως υπέρηχο καρδιάς έχω κάνει. Αλλά κατόπιν σκέφτομαι μήπως είναι ανησυχητικό που… θυμάμαι ποιες εξετάσεις δεν έχω κάνει. Υπάρχουν ορισμένες που με τρομάζουν-τρέμω τις διάφορες αναισθησίες (γιατί επιθυμώ να ελέγχω την κατάσταση) εκτός της τοπικής. Αλλες πάλι μοιάζουν εφιαλτικές μόνο και μόνο στη σκέψη της αναμονής των αποτελεσμάτων. Φαντάζομαι, συνήθως σε εξέταση καρδιάς, τον γιατρό σκυθρωπός να ανακοινώνει κάτι σαν: «Πω, πω, είναι βουλωμένες οι αρτηρίες!» ή κάτι εξίσου τρομακτικό!!!



Εδώ και 28 χρόνια, έπειτα από την εφηβεία με ταλαιπωρεί μια φοβική διαταραχή. Εκφράζεται με διάφορους τρόπους. Παλιά εξαντλούταν στα ψυχολογικά προβλήματα που αργότερα μεταλλάχθηκαν σε ψυχοσωματικά. Τα τελευταία χρόνια η ψυχική νόσος επιδεινώθηκε ραγδαία. Με την κρίση απέκτησα πάμπολλες τραυματικές εμπειρίες. Δίχως να αντιληφθώ το παραμικρό, κάποια στιγμή που δεν θυμάμαι άρχισα να γίνομαι νοσοφοβική. Στην πορεία αυτή η φοβία με κατακυρίευσε. Πλέον ο παραμικρός νευρόπονος είναι καρκίνος ή καρδιά, ενώ εκδηλώνεται μια έντονη ανησυχία και για λιγότερο σοβαρές αρρώστιες, αλλά με επιπτώσεις στην εξωτερική μου εμφάνιση (ανατριχιαστικές δερματικές όπως η λεύκη και η ψωρίαση), ή ασθένειες που απαιτούν χειρουργείο με γενική αναισθησία (ακόμη και επεμβάσεις ρουτίνας: σκωληκοειδίτιδα, πέτρα στη χολή). Πέρασα περίπου έναν μήνα με τη σιγουριά πως η σκωληκοειδής απόφυση παρουσίαζε φλεγμονή. Είναι τόσο πειστικά όλα αυτά που αμέσως εμφανίζονται και τα ανάλογα συμπτώματα που επιβεβαιώνουν τον αρχικό φόβο. Εχω τέτοια δυνατότητα αυτοελέγχου και αυθυποβολής που μπορώ άμεσα να «σκαρώσω» ένα καρδιακό επεισόδιο. Οι γιατροί που με ξέρουν χαμογελάνε συνωμοτικά. Οι άλλοι που ανήκουν στην εκνευριστική κατηγορία «τρομάζω τον ασθενή» μου δημιουργούν μέχρι κρίση πανικού. Αυτούς τους τελευταίους τούς μισώ. Και η φαεινή έμπνευση συγγενούς μου να επισκεφθώ κάποιον ειδικό παθολόγο, ειδικευμένο στον σακχαρώδη διαβήτη, ο οποίος μόνο μέτρα για την… κάσα δεν μου πήρε, ακόμα κι εμένα με έκανε να σκεφθώ όπως σπάνια λογικά: Είναι δυνατόν να έχω ζάχαρο, να κινδυνεύω με εγκεφαλικό και να παρουσιάζω δυσλειτουργία της καρδιάς ταυτοχρόνως;

Αλλά η ώρα της λογικής κρατάει ελάχιστα (μάλλον τα «λεπτά») και επιστρέφουμε στις πολύ πειστικές, θανατηφόρες ασθένειες με τα… κατάλληλα συμπτώματα. Δεν γνωρίζω πότε επιτέλους θα με εγκαταλείψει αυτός ο ανεπιθύμητος εφιάλτης. Ωρες-ώρες συλλογιέμαι πως οι δικοί μου έχουν άδικο και οι εξετάσεις θα δείξουν πως δεν έπεσα έξω στις εκτιμήσεις μου και είμαι βαριά άρρωστος. Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι γιατί δεν βρίσκομαι σε κρεβάτι νοσοκομείου και τι κάνω έξω σε ρέστοραν, σε καφέ και σε μπαράκια.

Μια συμβουλή μονάχα μπορώ να σας δώσω: Αν τα συμπτώματα διαφοροποιούνται ή, ακόμα χειρότερα, εξαφανίζονται μετά από μια εξέταση μην τρέξετε για άλλη. Πολύ πριν τον ογκολόγο, τον διαβητολόγο και τον καρδιολόγο, ίσως πρέπει να απευθυνθείτε στον… ψυχίατρο. Και να είστε λίγο πιο τυχεροί απ’ όσο υπήρξα εγώ.

Η ασθένειά σας, περισσότερο κι από καρκίνο ή καρδιά μπορεί να λέγεται ΝΟΣΟΦΟΒΙΑ!!!

Είμαι η Ρολογιά και όσα διαβάσατε συνέβησαν στην πραγματικότητα.