Ο ξανθός Γκαστόνε

Ηρθε σε τούτη τη γη τέσσερις (4) μέρες ύστερα από μένα την ίδια εβδομάδα: Τρίτη εγώ, Σάββατο εκείνος. Ναι, ξέρω, τα περί σαββατογεννημένων. Αλλά είμαι αδιόρθωτος ορθολογιστής. Και αρνούμαι να πιστέψω σε μεταφυσικά φαινόμενα, τα οποία θεωρώ πως κάποτε θα εξηγηθούν, όπως συνέβη με τους κεραυνούς, τις αστραπές, τον ήλιο και τους πλανήτες.
Η συνεχόμενη και αδιάλειπτη τύχη, όμως, κάποιου μοιάζει πραγματικά ανεξήγητη.
Ο παλιός μου φίλος γεννήθηκε σε μια ευκατάστατη οικογένεια. Και, ακόμα στην κοιλιά της μητέρας του, το DNA του έσμιξε τα ομορφότερα στοιχεία από τους γονείς του: Ετσι, το μικρό αγόρι στην απέναντι πολυκατοικία ψήλωσε σύντομα, το πυκνό, ίσιο καστανόξανθο μαλλί του μάκρυνε και μια καλοχτενισμένη φράντζα έπεφτε στο αρμονικό του πρόσωπο, με το σταρένιο δέρμα, τα πρασινογάλαζα μάτια και τα καλοσχηματισμένα χαρακτηριστικά. Στην εφηβεία, την ώρα που βίωνα τους πιο σκληρούς εφιάλτες μου και τις διάφορες παραλυτικές φοβίες, ο συνομήλικος φίλος μου περπατούσε μπροστά από τα σχολεία απολαμβάνοντας τις ερωτήσεις ("πώς σε λένε;"), τα πειράγματα και τα επιφωνήματα θαυμασμού των κοριτσιών που γίνονταν γυναίκες. Απαντούσε με ένα πλατύ χαμόγελο αυτοπεποίθησης και σιγουριάς που τον έκανε ακόμη περισσότερο γοητευτικό.
Τα καλοκαίρια του στις Σπέτσες με την ντόπια γιαγιά του ζούσε τους πρώιμους έρωτες δίχως να προσπαθεί και ιδιαίτερα. Και κάποτε δοκίμασε τον έρωτα στο πλευρό μιας ξένης, Ολλανδέζας, Αγγλίδας, θα σας γελάσω.
Εγώ ταξίδευα με τη μάνα μου στη Μυτιλήνη. Με τρελά όνειρα για γνωριμίες με ελκυστικές κοπέλες, με την κρυφή ελπίδα πως κάποια θα αγνοήσει την αντιαισθητική ακμή μου και την κραυγαλέα ασπρίλα μου και θα αναγνωρίσει τον... πνευματικό μου κόσμο. Αλλά στην πραγματικότητα στο απομακρυσμένο από την πόλη σπίτι μου του θείου μου σε ένα ασήμαντο χωριό, έκανα μπάνιο παρέα μονάχα με τα φύκια σε μια μουντή και βρώμικη θάλασσα και έφευγα γρήγορα για το σπίτι με το αλάτι να στεγνώνει στο κορμί μου για να αποφύγω την ενοχλητική φαγούρα της φωτοχημικής αλλεργίας. Και σ' αυτές τις βαρετές διακοπές Ιούνιο μήνα, μόλις βράδιαζε, μπαίναμε στο-παρκαριμένο στην αυλή-αυτοκίνητο του μεγαλύτερου ξαδέρφου μου και συζητούσαμε για τα φιλόδοξα σχέδιά μας, για μαγικά ταξίδια και υπέροχες γυναίκες.
Ο γείτονάς μου έγινε κολλητός μου στα 18. Ανέλαβε να με μυήσει στον κενό και σνομπ κόσμο του Κολωνακίου, στις αλαζονικές παρέες των πληκτικών βουτυρόπαιδων, στη-συνήθως αμόρφωτη και απαίδευτη- ελίτ ζάμπλουτων νεόπλουτων που δεν μπόρεσα ποτέ να προσαρμοστώ και στην οποία δεν διέθετα το απαραίτητο (και μοναδικό) μέσο για να εισέλθω: το χρήμα.
Και η ζωή τα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης συνεχιζόταν με τον φίλο μου να έχει πλέον αποκτήσει σταθερό δεσμό αλλά και να ζει εφήμερες περιπέτειες κι εγώ να τον ακολουθώ με τη λογική... βιογράφου του που παρακολουθούσε και κατέγραφε, προσπαθώντας μάταια να μιμηθεί τον αυθεντικό γόη που σαγήνευε τις γυναίκες.
Ο καλός μου φίλος που έβρισκε την παρέα μου ενδιαφέρουσα και την αίσθησή μου του χιούμορ μοναδική διασκέδαζε με την ανέμελη ζωή μας. Φαινομενικά κι εγώ, αν μπορείς να το πεις αυτό για κάποιον που βίωνε με δραματικό τρόπο την απόρριψη από τις κοπέλες, τις αδιάφορες παρέες, τη χαμηλή του αυτοεκτίμηση, τις αναπάντητες προσβολές και την περιθωριοποίηση.
Η μητέρα του φίλου και γείτονά μου εργαζόταν σε μια ανθηρή επιχείρηση παροχής υπηρεσιών στον χώρο των εκδόσεων. Αλλά οι ιδιοκτήτες τα μούσκεψαν, η εταιρεία φαλήρισε και η ψηλή ξανθιά κυρία που δεν αποχωριζόταν το τσιγάρο της ποτέ βρήκε τη χρυσή ευκαιρία με την τεχνογνωσία που διέθετε και την τεράστια πείρα να ξεκινήσει τη δικιά της επιχείρηση. Λίαν συντόμως εξελίχθηκε σε μονοπώλιο στον χώρο της και, έστω κι αν ήταν αναγκασμένη να σηκώνει με το ζόρι, τραβώντας με δύναμη τα σκεπάσματα, τον φίλο μου, του προσέφερε έτοιμη δουλειά, ύστερα από τρεις (δικαιολογημένες) αποτυχίες του να περάσει στη Νομική της Αθήνας.
Το 1996, όταν εγώ περνούσα άλλη μια συνηθισμένη καλοκαιρινή ψυχολογική κρίση με αδιευκρίνιστη αιτία, ο φίλος μου παντρεύτηκε την καλή του και απέκτησε κι άλλη περιουσία εκτός από το εκπληκτικό εξοχικό στην Τζια. Εν τω μεταξύ οι δουλειές του πήγαιναν τόσο καλά που πολύ γρήγορα αγόρασε και ένα ευμέγεθες οροφοδιαμέρισμα στην Αγ. Παρασκευή, μέχρι την ευτυχία τους να συμπληρώσει ο γιος που τόσο επιθυμούσε και ήρθε τελικά το 1998.
Την ώρα που χώριζα από δεσμό 9 χρόνων και η κοπέλα μου με αντικαταστούσε χωρίς τύψεις με άλλον ο-πρώην πια-γείτονάς μου αποκτούσε και άλλα δυο κορίτσια. Η πολυμελής οικογένεια που πάντα επιθυμούσε είχε γίνει πραγματικότητα. Η επικερδής επιχείρησή του, σαν την κότα με τα χρυσά αυγά τού έδινε τη δυνατότητα για διάφορες υλικές απολαύσεις: Και πανάκριβο τζιπ, και υπερπολυτελής πόρσε, και ξεχωριστό αυτοκίνητο για τη γυναίκα του που επίσης είχε μόνιμη και καλή εργασία.
Μια χειμωνιάτικη μέρα του 2001, εξαιτίας μιας ασήμαντης παρεξήγησης, οι δρόμοι του "ξανθού Γκαστόνε" και μένα χώρισαν. Δίχως να έχουμε μιλήσει καν εδώ και δώδεκα χρόνια, είμαι βέβαιος ότι η τύχη συνεχίζει να του κλείνει το μάτι. Καμιά φορά σκέφτομαι πως ενώ μου χρωστάει όλο εκείνον επισκέπτεται. Η απότομη και σκανδαλώδης εύνοια της τύχης, όπως ο πρώτος αριθμός του λαχείου, τρομάζει πότε-πότε. Αλλά για τον φίλο μου δεν ανησυχώ. Θα βγάλει κι άλλα λεφτά, θα δει τα παιδιά του να αποκτούν δικά τους παιδιά.
Γεννήθηκε Σάββατο, γεννήθηκα Τρίτη. Ο δικός μου ορθολογισμός με εμποδίζει να αποδίδω γεγονότα σε δοξασίες και προλήψεις. Αλλά αν ρίξεις μια κλεφτή ματιά στον ουρανό θα δεις το άστρο του να λάμπει. Και να φωτίζει τα ξανθά του μαλλιά, στέλνοντάς του αναρίθμητα φορτία τύχης. "Με τη Ρολογιά περνούσαμε καλά" είπε κάποτε. Ναι, φίλε. Και σ' αυτό τυχερός στάθηκες...
Είμαι η Ρολογιά και όσα διαβάσατε συνέβησαν στην πραγματικότητα...

Ο θεόσταλτος ΘΕΟδόσης...

Θα μπορούσε να αποτελέσει και τον επίλογο του βιβλίου που ετοιμάζω. Πιο συγκεκριμένα της τριλογίας που γράφω. Γιατί η ζωή μου χονδρικά μοιράζεται στο κυρίως μέρος της, με τις αναμνήσεις από μικρός, τα μεταβαλλόμενα συνεχώς συναισθήματα, τις αλλαγές στο πέρασμα του χρόνου και τις στάσεις στα σημαντικότερα γεγονότα. Αλλά υπάρχουν και δυο ιδιαίτερα κομμάτια που επιβάλλεται να αναλυθούν ξεχωριστά. Πρόκειται για ξεχωριστές ενότητες που ουσιαστικά αναφέρονται στην προβολή των προβλημάτων της ψυχής σε δυο καίριους τομείς: Το άλλο φύλο και κάτι που θα μου επιτρέψετε να μην αποκαλύψω ακόμη (θα ενημερωθείτε λίαν συντόμως).
Για να ξαναγυρίσουμε στην αρχή του κειμένου, μονάχα ο αδερφικός μου φίλος Νίκος γνωρίζει τον... θεόσταλτο ΘΕΟδόση και, κυρίως, τι επαγγέλεται. Αν ποτέ συναντήσετε τον Νίκο, μπορείτε να τον ρωτήσετε. Η πιστή φίλη σας Ρολογιά δεν έχει σκοπό να διαφημίσει κανέναν επαγγελματία, έστω κι αν αυτό θα βοηθούσε καθοριστικά να ανακουφιστούν χιλιάδες άνθρωποι από τους αβάσταχτους ψυχικούς τους πόνους.
Οπως γίνεται πάντοτε σ' αυτή την παλιοζωή, έπρεπε να μεσολαβήσουν ούτε λίγο ούτε πολύ 29 χρόνια μέχρι που σε κάποια ανυποψίαστη στιγμή, έχοντας εδώ και χρόνια παραδώσει τα όπλα, εμφανίζεται από το πουθενά ένας ευφυέστατος άνθρωπος και σε "στέλνει συστημένο" κατ' ευθείαν στη σωτηρία της ψυχής!!! Που μπορεί, σύμφωνα με το γνωστό τραγούδι, να είναι πολύ μεγάλο πράγμα, όμως σ' αυτούς που την αναζητούν εδώ και τρεις δεκαετίες ακούγεται και σχεδόν αδύνατη. Μια ολόκληρη ζωή πίστευα ότι για να αντιμετωπίσω τη σοβαρή εφηβική κρίση δεν θα έφθαναν ίσως ούτε 70 χρόνια. Τελικά, για να παραφράσω και μια εξαιρετική ατάκα του ασυναγώνιστου Μόργκαν Φρήμαν από την αγαπημένη μου ταινία "Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουόρθ" χρειάστηκαν... μόλις 29.
Γιατί για πρώτη φορά από τότε που με υποδέχθηκε με ένα λαμπερό χαμόγελο πλημμυρισμένο από κρυφό οίκτο ένας γιατρός στην οδό Σεμιτέλου, έναν φοβισμένο και μπερδεμένο μαθητή γυμνασίου μέχρι σήμερα που είμαι ένας συνειδητοποιημένος-πάντα όμως φοβισμένος-μεσήλικας, αρχίζω και διαισθάνομαι ότι πλησιάζει το τέρμα του τούνελ. Το αντιλαμβάνομαι χωρίς σημαντική αλλαγή στην καθημερινότητά μου. Οπως ένα ταπεινό ζωύφιο παλεύει να ξεφύγει από το άγριο κυνηγητό του εξωπραγματικού-γι' αυτό- παπουτσιού που κρατάς στο χέρι σου με σκοπό να του δώσεις τη χαριστική βολή. Οπως αγωνίζεται με τρόμο να γλιτώσει την ασήμαντη-για τον άνθρωπο- ζωή του, προικισμένο ίσως από μια θεϊκή δύναμη ή την ίδια τη φύση (τα οποία μπορεί να συμπίπτουν) να διαβλέπει το επερχόμενο τέλος. Το ίδιο κίνητρο αυτοσυντήρησης αλλά και ανάγκης απόλαυσης διαθέτουν όλα τα ζωντανά αυτού του μοναδικού πλανήτη.
Αρκούσαν δυο ώρες μπροστά από το γραφείο του ΘΕΟδόση για να καταλάβω ότι επιτέλους βρέθηκε η πολυπόθητη, η πολυαναμενόμενη, η θεόσταλτη λύση. Δεν ήξερα αν πρέπει να χαρώ για την ασύλληπτη ανακάλυψή μου ή να κλάψω για τα χαμένα χρόνια της απελπισίας που δεν τη γνώριζα. Μου ήρθε να φιλήσω τα χέρια του λαμπρού επιστήμονα, του ασύγκριτου γιατρού, του ανυπέρβλητου ειδικού, του καταξιωμένου συμβούλου ζωής, της διακεκριμένης ιδιοφυίας, του διαπρεπούς συμπαραστάτη, του επίλεκτου θεραπευτή του... σύγχρονου μάγου!!! Συγκρατήθηκα.
Πιθανόν να με χαρακτηρίσετε υπερβολική. Ισως να χαμογελάσετε με συγκατάβαση. Μπορεί να αισθανθείτε συμπόνοια, στεναχώρια, κατανόηση ή ακόμη και τον οίκτο του γελαστού γιατρού μπροστά στον αμήχανο, κουλουριασμένο 15χρονο. Ομως σκεφθείτε: 29 χρόνια. Μισή ενήλικη ζωή...
Εικοσιεννέα χρόνια που ξεκίνησαν ένα καυτό καλοκαιρινό απόγευμα στα τέλη Ιουλίου στη Σεμιτέλου και φαίνεται να κλείνουν οριστικά-σαν μια τεράστια παρένθεση που μου επιφύλασσε η ζωή-λίγα στενά πιο κάτω, στην Αιγινήτου. Οσοι βρίσκουν τη ζωή τους ανυπόφορη, όσοι είδαν με πόνο καρδιάς τα όνειρά τους να γκρεμίζονται, όσοι κάνουν μαύρες σκέψεςι μπροστά σε ένα αβέβαιο και σκοτεινό μέλλον, όσοι έσβησαν την ελπίδα από το λεξικό τους και την αισιοδοξία από την καθημερινότητά τους ας καταβάλλουν μια τελευταία προσπάθεια πριν παραδοθούν στην απόγνωση. Αξίζει να ψάξουν να βρουν τον θεόσταλτο ΘΕΟδόση. Και όταν τον αντικρίσουν απέναντί τους είναι βέβαιο πως θα κρεμαστούν από τα λεπτά του χείλη. Και θα επιθυμήσουν να πάνε ξανά και ξανά και ξανά.
Αλλοι κάνουν δέκα λεπτά από τη Σεμιτέλου στην Αιγινήτου. Εμένα μου πήρε 29 χρόνια...
Είμαι η Ρολογιά και όσα διαβάσατε συνέβησαν στην πραγματικότητα.

Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή...

Ναι, δεν μπορώ να υποστηρίξω πως δεν την πόθησα. Δεν είναι καμιά μικρή. Βαδίζει πλησίστια στα 45. Δίχως το εντυπωσιακό πρόσωπο (απλώς συμπαθητική) με… κολασμένο σώμα (που στο παρελθόν ελάχιστα πρόλαβα να αγγίξω). Αλλά διαθέτει το προτέρημα που ο Δημιουργός έχει επιλέξει να προικίσει ορισμένες γυναίκες: Εναν ζωώδη ερωτισμό που ξυπνάει στους άνδρες έντονες σεξουαλικές ορμές βγαλμένες από τα πιο πρωτόγονα ένστικτα. Είναι και «φίλη» μου στο facebook αλλά, όπως έχετε ήδη αντιληφθεί, λίγο με ενδιαφέρει να με τιμάει με τη… φιλία της. 

Φυσικά και κάνω τολμηρές σκέψεις για εκείνη ή μάλλον οι τολμηρές σκέψεις δεν λένε να εγκαταλείψουν το μυαλό μου. Αν και δεν θα χρειαζόταν παρά μονάχα ένα δωμάτιο μακριά από τα βλέμματα των αδιάκριτων για να προχωρήσω το… θέμα, εν τούτοις φαντασιώνομαι διακοπές και μοίρασμα κοινού δωματίου. Μα και μόνο η αναμονή ενός τέτοιου ταξιδιού μπορεί να σε συνεπάρει. Ποιες προκλητικές χάρες να κρύβονται κάτω από τα-ούτως ή άλλως- λιγοστά καλοκαιρινά τους ρούχα και τα σέξι μαγιό της; Η κοπέλα δεν έχει πρόβλημα να παρουσιαστεί ημίγυμνη στο διαδίκτυο. Και ας κάνει τα πεινασμένα αρσενικά να βρυχώνται από πάθος και ηδονή!!!

Το απονενοημένο διάβημα της Ευαγγελίας

Εκείνο το γκρίζο πρωινό του Νοέμβρη, όταν η αδελφή του φίλου μου Πλάτωνα, Ευαγγελία, βρέθηκε στο κενό από το δυσθεώρητο ύψος των πέντε ορόφων, κανένας δεν φανταζόταν ότι θα ήταν δυνατό να επιβιώσει.

Η μοίρα, το πεπρωμένο, η ειμαρμένη, όπως θέλετε πείτε το, παίζει πολλές φορές παράξενα παιχνίδια. Υστερα από την οδυνηρή πρόσκρουση στην τσιμεντένια επιφάνεια, η Ευαγγελία σηκώθηκε (!) χωρίς φαινομενικά να φέρει πάνω της ούτε μια αμυχή, για να λιποθυμήσει δευτερόλεπτα αργότερα.

Οταν ξύπνησε στο νοσοκομείο, δυο πράγματα ίσως γνώριζε ήδη πολύ καλά: ότι δεν θα περπατήσει ξανά, περνώντας την υπόλοιπη ζωή της ως τετραπληγική και πως η ψυχολογία της δεν θα έπεφτε-μαζί της-ποτέ τόσο χαμηλά, όπως τότε που αποτόλμησε το απονενοημένο διάβημα.

Το ίνδαλμά μου βρίσκεται στο χειρουργείο...

Τον πρωτοείδα την τελευταία χρονιά της δεκαετίας του ’80, με το ξεκίνημα της ιδιωτικής τηλεόρασης. Τον παρακολούθησα-αρχικά με ουδέτερα συναισθήματα και αργότερα με ζήλεια.

 Η (πρώην) μέλλουσα πεθερά μου τον πρόσεξε στη μικρή οθόνη και συλλογίστηκε δυνατά: «Λες, Ρολογιά, να σε δούμε και σένα μια μέρα έτσι;». Ημουν δεν ήμουν 24 ετών και διέθετα όλα τα εχέγγυα για να μοιάσω στον… Κυρίαρχο των Οκτώ! Εμπλεος σιγουριάς και αυτοπεποίθησης-έτσι νόμιζα, γιατί πραγματικά απλώς είχα αστείρευτη φαντασία- θεώρησα… χαμηλό τον στόχο που άθελά της είχε προσδιορίσει για την αφεντιά μου η κυρία Ντίνα. Εγώ ακόμη πίστευα πως θα διακριθώ στο θεατρικό σανίδι και στις γνωστές πίστες. Με άλλα λόγια φανταζόμουν τον εαυτό μου διάσημο ηθοποιό και καταξιωμένο τραγουδιστή!