Κι αν είχα μόνο μια ευχή;

Σας γράφω προπαραμονή Πρωτοχρονιάς. Σήμερα, περιέργως, δεν πονάω στο στήθος μου, δεν πέρασα κρίση πανικού (εντάξει, μια… μικρή), δεν ταλαιπωρούμαι από πονοκέφαλο, δεν με ενοχλεί το στομάχι μου, δεν τραβιέμαι στην τουαλέτα με διάρροιες και έτσι ίσως βγω λίγο έξω. Παρά το γεγονός ότι ο απολογισμός της εβδομάδας είναι μάλλον ικανοποιητικός, για τις ελάχιστες απαιτήσεις που πλέον έχω, αυτές οι γιορτές μάλλον θα μείνουν στη μνήμη ως κάποιες από τις χειρότερες. Με σχεδόν μηδαμινές εξαιρέσεις έτσι ακριβώς κύλησε και ολόκληρη η χρονιά. Ψυχοσωματικά και ψυχολογικά προβλήματα, έκδηλες ανησυχίες, έντονη συναισθηματική φόρτιση και καμιά σοβαρή αλλαγή στη ζοφερή πραγματικότητα.

Οι τολμηρές αποφάσεις ποτέ δεν υλοποιήθηκαν, τα κουραστικά διλήμματα δεν βρήκαν λυτρωτική διέξοδο, η παρατεταμένη αναβλητικότητα δεν περιορίστηκε, τα χρονίζοντα προβλήματα δεν αντιμετωπίστηκαν, καινοτόμες λύσεις δεν έκαναν την εμφάνισή τους και παρέμεινα ουσιαστικά καθηλωμένος στη βαλτωμένη κατάσταση που καταστρέφει τα πιο γλυκά μου όνειρα και τσακίζει τις ιδιαίτερα φιλόδοξες εμπνεύσεις μου.

Εδώ και πολλά χρόνια εφαρμόζω ένα τρυκ: Οταν προσπαθώ να αξιολογήσω τις δυσκολίες της ζωής μου, σκέφτομαι αυτομάτως ότι κάποιος φύλακας-άγγελός μου κατεβαίνει στη γη και μου δίνει την ευκαιρία να του ζητήσω μονάχα μια χάρη: Να λυθεί ένα μόνο από τα τόσα μου προβλήματα διά παντός, αλλά αυστηρώς ένα, χωρίς να έχω τη δυνατότητα να ξαναπροσπαθήσω ή να αλλάξω τη χάρη που ζήτησα σε κάποιον μελλοντικό χρόνο. Από ποιο βάσανο θα επέλεγα να απαλλαγώ;

Κάποτε, πριν από αρκετά χρόνια, είχα υπολογίσει να ζητήσω να μου παραδοθεί αυθημερόν το… απολυτήριο του στρατού (είχα βρεθεί σε αδιέξοδο στην αρχή της θητείας μου). Θα είχα κάνει, όμως, λάθος, γιατί η δυσκολία ήταν προσωρινή και αντιμετωπίστηκε με ορισμένες εύστοχες ενέργειες σύντομα και δίχως άλλες συνέπειες.

Ορισμένες πάλι φορές η απάντηση στον… γρίφο είναι η εξάλειψη ενός προβλήματος που σχετίζεται με την εξωτερική μου εμφάνιση. Θα επιθυμούσα λιγότερα κιλά, περισσότερα μαλλιά, πιο σκούρο δέρμα ή ακόμη και την οριστική και ανώδυνη απαλλαγή από μια δυσμορφία στα γεννητικά μου όργανα που μου έχει δημιουργήσει μέχρι σήμερα έναν τεράστιο πονοκέφαλο και ανεπιθύμητες ψυχολογικές παρενέργειες. Αλλά θα σπαταλούσα την… επίσκεψη του αγγέλου μου για ένα θέμα εξωτερικής εμφάνισης;

Μερικές φορές ο νους μου πηγαίνει στα χρήματα. Ναι, αυτό δεν ακούγεται κακή ιδέα. Ζητώντας μια αμύθητη περιουσία θα έλυνα μονομιάς δυο προβλήματα: και το οικονομικό και το επαγγελματικό. Θα ήμουν περιζήτητος στο άλλο φύλο και θα έβρισκα λύσεις και στα ζητήματα της εξωτερικής μου εμφάνισης που τόσο με ταλανίζουν. Με τα λεφτά όμως δεν γίνεσαι ξαφνικά δημιουργικός, κάτι που αποζητάω χρόνια. Ούτε απολαμβάνεις κάποιου είδους εκτίμηση-και δεν εννοώ τη συμφεροντολογική παρέα ορισμένων επιτήδειων και τη συμβατική συντροφιά κάποιων φελλών!

Θα μπορούσα, επίσης, να ζητήσω μια μεγάλη οικογένεια, αφού δεν έχω παιδιά και τα χρόνια περνάνε γρήγορα. Ομως, κι αυτό ίσως μπορώ να το πετύχω μοναχός μου, γιατί όχι;

Τελικώς, φαντάζομαι ότι θα κατέληγα στην ίδια απελπιστική κατάσταση που βρίσκομαι και σήμερα. Γιατί πιθανότατα υποψιάζομαι πως θα γύρευα τα σπουδαιότερα αγαθά σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο: την υγεία και τη μακροζωία. Δεν θα έλυνα κανένα από τα τωρινά μου προβλήματα που, όσο κι αν φοβάμαι, δεν αφορούν ασθένειες αλλά θα διασφάλιζα μπόλικο υπόλοιπο ζωής και την απαραίτητη υγεία για να μπορέσω κάποια στιγμή να πραγματοποιήσω τα μεγαλεπήβολα σχέδιά μου. Απλώς, ίσως στο… συμβόλαιο που θα υπέγραφα με τον προστάτη-άγγελό μου θα έβαζα (κρυφά) με μικρούτσικα γράμματα μια ρήτρα: στα προβλήματα υγείας που ποτέ δεν θα αντιμετωπίσω να συμπεριληφθούν και τα ψυχολογικά. Γιατί με την απαραίτητη ισορροπία στην ψυχή μου, θα μπορέσω να ανατρέψω μια για πάντα όσα με βαστούν βάναυσα καθηλωμένο και θα ανοίξω-έστω και με καθυστέρηση 30 ετών-τα φτερά μου για τον καταγάλανο ουρανό της ηρεμίας και της επιτυχίας.

Σας εύχομαι έναν καινούργιο χρόνο με υγεία. Σωματική και ψυχολογική. Τα υπόλοιπα θα έρθουν…

Είμαι η Ρολογιά και όσα διαβάσατε συνέβησαν στην πραγματικότητα.

Η ζωή αρχίζει στα σαράντα;

Το ημερολόγιο δείχνει παραμονή Χριστουγέννων. Και κάπου εδώ σταματούν τα ευχάριστα νέα για τη Ρολογιά σας! Ελάχιστη χριστουγεννιάτικη διάθεση, λίγη γιορταστική ατμόσφαιρα αλλά και μπόλικες νοσταλγικές αναμνήσεις είναι ό,τι απέμεινε από τη θύελλα των χρόνων που μεσολάβησαν απ’ όταν ήμουν μικρή μέχρι τη… σαραντάρα πασσιφλόρα.

Τουλάχιστον μέχρι πέρσι υπήρχε μια αισιόδοξη προοπτική για ένα έστω υποτυπωδώς καλύτερο μέλλον. Γιατί πρέπει να ξέρετε μέσα σε 30 χρόνια μπορούν να γίνουν σοβαρές εκπτώσεις στα όνειρά μας. Η περιζήτητη δόξα, η γλυκιά φήμη, το ξεχωριστό όνομα, η αμύθητη περιουσία που κάποτε θεωρούσα εφικτά, σιγά-σιγά αντικαταστάθηκαν από μια σχετικά άνετη ζωή, μια ενδιαφέρουσα επαγγελματική ενασχόληση, μια δεμένη οικογένεια και ορισμένες ευχάριστες μεμονωμένες περιπτώσεις. Που με τη σειρά τους υπαναχώρησαν στο μυαλό μου που προσδιόρισε εκ νέου τις απαιτήσεις του σε μια ακόμη και βαρετή δουλειά με σταθερό μισθό, μερικούς φίλους, έναν μέτριο γάμο και ίσως ένα σπίτι, έστω και φτωχικό. Στον επόμενο τόνο οι άλλοτε υπέρμετρα φιλόδοξες προσδοκίες μου μετατράπηκαν σε μια έντονη ανασφάλεια για το αύριο, μια έκδηλη ανησυχία για το τι μου ξημερώνει, σε μια κραυγαλέα αγωνία για το αβέβαιο μέλλον που βλέπω τρομακτικό μπροστά μου. Ετσι, άρχισα να σκέφτομαι πώς θα επιβιώσω μεθαύριο, πώς θα σιτίζομαι, αν θα υπάρχει στέγη πάνω από το κεφάλι μου, αν θα έχω ρεύμα, νερό και τηλέφωνο. Ξεκίνησα να μετράω συγγενείς και φίλους και να σημειώνω ποιοι από αυτούς είναι αρκετά φιλάνθρωποι για να με ελεήσουν στη σχεδόν δεδομένη κατάσταση ανάγκης.

Προσπαθώ να υποχρεώσω κόσμο μήπως και μου το ανταποδώσει αργότερα με ένα παλιό κρεβάτι και δυο μπουκιές φαγητό. Νομίζω ότι αυτό είναι ο ορισμός του ναδίρ. Γι’ αυτό, την περασμένη Τρίτη, εξαντλημένος από εφιαλτικές σκέψεις και ανατριχιαστικά σενάρια, βάλθηκα να κοιμηθώ από τις 8.30 το βράδυ. Ούτε η προγραμματισμένη για τις εννέα ελληνική κωμωδία, χόμπι μου εδώ και πολλά χρόνια, ήταν ικανή να με κάνει να επαναδραστηριοποιηθώ.

Μην σας προκαλεί καμιά εντύπωση. Οταν, μια φορά κι έναν καιρό, πίστευα πως προοριζόμουν για σπουδαία πράγματα, γνώμη που διαμορφώθηκε από την εικόνα των άλλων για μένα, πώς να συμβιβαστείς με αυτή την αφόρητη μετριότητα; Πού να εντοπίσεις μια ανεξάντλητη πηγή χαράς μέσα σε αυτή την αδιέξοδη μιζέρια; Με παρελθόν απογοητευτικό, παρόν καταθλιπτικό και μέλλον αβέβαιο τι μακροπρόθεσμους στόχους να θέσεις σε μια άτυχη ζωή όπως εξελίχθηκε και σε μια πραγματικότητα της απόγνωσης; Πώς, αλήθεια, να συμμαζέψεις τα κομμάτια σου, να συνέλθεις και να βάλεις τις στέρεες βάσεις για το καινούργιο, ελπιδοφόρο ξεκίνημα;

Ομως τελικά αυτή η βαθιά μελαγχολία της Τρίτης μπορεί και να λειτούργησε ευεργετικά στον βαριά πληγωμένο μου ψυχισμό. Γιατί πέφτοντας τόσο πολύ χαμηλά, συνειδητοποιείς πως δεν σου μένουν και πολλές επιλογές. Ή θα παλέψεις για αυτά που θεωρείς πως σου αξίζουν, ειδάλλως θα… αυτοχειριαστείς. Και επειδή ακόμη δεν έφθασα στη δεύτερη λύση, λέω να ακολουθήσω την πρώτη. Να δώσω στον κουρελιασμένο εαυτό μου μια ευκαιρία επιπλέον. Να βρω από κάπου τη ζωογόνο δύναμη να σταθώ στα πόδια μου. Ή ταν επί τας. Αξίζει τον κόπο μια τελευταία-έστω κοπιαστική-προσπάθεια.

Κάποια στιγμή βέβαια πρέπει να σας διηγηθώ την παράξενη ιστορία μου. Πώς κατάντησα έτσι. Είμαι βέβαιος ότι συνδέοντας ατυχείς συγκυρίες, λανθασμένες επιλογές, ανεπανάληπτες γκάφες, χαρακτηριστικές αστοχίες και κρίσιμα σφάλματα θα σας δώσουν τις απαντήσεις που μπορεί να ψάξετε.

Η ζωή αρχίζει στα σαράντα; Με πανίσχυρο όπλο μου την ατσαλένια θέληση θα ξαναβγώ στις πολεμίστρες. Και σύντομα θα σας απαντήσω…

Είμαι η Ρολογιά και όσα διαβάσατε συνέβησαν στην πραγματικότητα.

Ρούχα μαζί που πλύθηκαν...

Από το σπίτι φεύγει αξημέρωτα. Και επιστρέφει κατάκοπη μέσα στο πηχτό σκοτάδι. Απλώς για να κοιμηθεί. Καθημερινές και Σαββατοκύριακα- καμιά διαφορά, το ίδιο αποκαμωμένη. Σαν το καράβι που δεν μπορεί να αγκυροβολήσει λόγω της θαλασσοταραχής, κινείται αδιάκοπα λες και ψάχνει απάνεμο λιμάνι ν’ αράξει. Μα τα χρόνια είναι δύσκολα, οι ευκαιρίες σπανίζουν και οι δουλειές παραμένουν δυσεύρετες.

Παλιότερα εργαζόταν σε μια οικονομική εφημερίδα. Κι εκεί τα χρήματα δεν ήταν πολλά και τα μπόνους της, παρά τις σπουδαίες επιδόσεις, ψίχουλα. Αλλά τουλάχιστον ζούσε αξιοπρεπώς. Στην πορεία τής έγινε μια καλή πρόταση. Την αποδέχθηκε και αποχώρησε από την εφημερίδα για μια ολοκαίνουργια πρόκληση. Τζάμπα ο κόπος. Η πρόκληση αποδείχθηκε σκέτη αποτυχία και η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας βρέθηκε πάλι μόνη να ψάχνει. Της πρότεινα να επιχειρήσουμε να φτιάξουμε κάτι μαζί. Κάτι που μπορεί να έλυνε το οικονομικό της πρόβλημα για πάντα. Αλλά από τη γνωριμία μας μεσολάβησε μια δεκαετία και ο αδυσώπητος χρόνος προσπερνάει εκείνη και τα όνειρά της.

Γυρίζω πολλά χρόνια πίσω. Στις πρώτες της δουλειές. Σε καθαρά αντρικές δουλειές. Ασφάλειες σε συνεργεία αυτοκινήτων. Εισαγωγή και εμπορία κρεάτων στου Ρέντη. Η μοναδική μέσα σε τόσα αρσενικά. Κι ύστερα η περιπέτεια με τα λεφτά της. Που εξανεμίστηκαν μια ωραία πρωία χωρίς να το αντιληφθεί και, το κυριότερο, να τα ξοδέψει!

Ο πατέρας της θα αρρωστήσει το 1992 από έναν τύπο λευχαιμίας. Αλλά είναι γερή κράση και διαψεύδει συνεχώς τους γιατρούς. Οδηγεί μηχανή έχοντας υποστεί… εγκεφαλικό!!! Και πηγαινοέρχεται καβάλα στο μηχανάκι του στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Δεν φοβάται ταλαιπωρίες και κακουχίες-έχει συνηθίσει στην Κατοχή και στον εμφύλιο αλλά κι αργότερα όταν βρέθηκε στην πλευρά των ηττημένων και το επίσημο κράτος δεν του το συγχώρησε ποτέ.

Κι ενόσω περίμεναν τον άτυχο πατέρα να εγκαταλείψει τα εγκόσμια, ξαφνικά, ένα θλιμμένο μαγιάτικο απόγευμα Σαββάτου θα φύγει ξαφνικά η μητέρα της. Θα χάσει τον κόσμο από τα πόδια της. Θα την πνίξουν οι ενοχές γιατί πιστεύει ακόμη πως η μάνα της πήγε αλλού με το παράπονο.

Ετσι, στον ανήσυχο ύπνο της τα βράδια κλαίει. Φωνάζει «μαμά». Παραμιλάει. Νομίζω πως δεν θα το ξεπεράσει ποτέ. Συχνά πετάγεται όρθια κεντρισμένη από τρομακτικούς εφιάλτες. Αλλά και ξύπνια αναπολεί. Μιλάει για τη μητέρα της στον ενεστώτα σαν να προσπαθεί να τη ζωντανέψει ξανά.

Λυπάμαι. Δεν μπορώ να την καταλάβω αλλά στεναχωριέμαι. Κλαίω κρυφά για να μην με δει. Επιχειρώ να την παρηγορήσω με λόγια που μάλλον δεν πιστεύω βαθιά μέσα μου ούτε εγώ: «Θα την ξαναδείς μια μέρα…».

Αν της προσφέρω λίγα λεφτά για οποιονδήποτε λόγο, συγκινείται και η φωνή της σπάει. Νιώθει υποχρεωμένη. Το ίδιο όμως κι εγώ. Γιατί ώρες-ώρες νομίζω πως με ανέχεται και αναρωτιέμαι πώς με αντέχει. Ορθολογικά μιλώντας τής έδωσα τα πάντα και κατέστρεψα ανεπανόρθωτα την ψυχική μου ηρεμία. Αλλά πάλι αισθάνομαι ότι δεν έχω κάνει τίποτα γι’ αυτό το δυστυχισμένο πλάσμα. Είναι φορές που πιστεύω ακράδαντα πως νιώθει αφόρητη μοναξιά. Παράδοξο, γιατί δεν σε αφήνει να την πλησιάσεις και να κοιτάξεις μέσα της. Κανέναν δεν αφήνει. Ούτε τις πολυαγαπημένες της αδελφές.

Εχω ένα κάρο παράπονα να της παραθέσω. Ομως, ίσως και να την αδικήσω. Ο εκρηκτικός της χαρακτήρας και ο απαράμιλλος δυναμισμός της είναι αξιοθαύμαστος. Αλλά και συνάμα κουραστικός. Είναι διαφορετικό να βρίσκεται στο πλάι σου στον χρυσοποίκιλτο θρόνο κι άλλο να κάθεται αυτή εκεί κι εσύ να είσαι όρθιος-μιλάω, φυσικά, μεταφορικά. Το γνωρίζουμε πλέον καλά πως είμαστε εντελώς αταίριαστοι. Δυο διαφορετικοί κόσμοι που ένας θεός ξέρει πώς ανταμώσανε. Στον δικό της αξιακό κώδικα θαρρώ πως τα προτερήματά μου βρίσκονται πολύ χαμηλά. Μοιάζει να ψάχνει κάτι τελείως αλλιώτικο. Αυτό το προσλαμβάνω σαν υποτίμηση. Ξέρει να επιβραβεύει. Ομως, το κάνει σπάνια και σχεδόν σιωπηλά. Ετσι ανεπαίσθητα δεν το αντιλαμβάνομαι και πληγώνομαι. Φθάσαμε και στον πυρήνα του προβλήματος. Ενας άνθρωπος με ιδιαίτερα χαμηλή αυτοεκτίμηση όπως εγώ επιζητεί διαρκώς την επιβεβαίωση, ακόμη κι αν αυτή κρύβεται μέσα σε φανταχτερά λόγια θαυμασμού. Αλλά τέτοια δεν βγαίνουν από το στόμα της. Κι αυτό με αποθαρρύνει περισσότερο.

Δεν γνωρίζω το τέλος αυτής της περίεργης ιστορίας. Η ζωή είναι ο καλύτερος σεναριογράφος. Ο,τι και να συμβεί, είναι βέβαιο πως την εκτιμάω, τη σέβομαι και την αγαπάω. Αγνοώ τη γνώμη των τρίτων, θετική ή αρνητική. Εμπιστεύομαι τη δικιά μου κρίση. Αυτή άλλωστε με οδήγησε στα σκαλοπάτια του Αγ. Αθανασίου. Οπου την έκανα γυναίκα μου…

Είμαι η Ρολογιά και όσα διαβάσατε συνέβησαν στην πραγματικότητα…

Ο... καμένος τη βροχή δεν τη φοβάται!

Τα τελευταία χρόνια ζω οριακά. Οικονομικά, επαγγελματικά, κοινωνικά, προσωπικά… Εντελώς βαλτωμένος… Το δυσάρεστο συναίσθημα που βιώνω καθημερινά προσιδιάζει σε κάποιον που είναι κλεισμένος σε έναν δαιδαλώδη λαβύρινθο από τον οποίον, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του, δεν κατορθώνει ποτέ να αποδράσει. Ολα φαίνονται ίδια με πέρσι και πρόπερσι και κάθε ανεπαίσθητη αλλαγή είναι πάντοτε προς το χειρότερο. Κάθε προσπάθεια μοιάζει εξ αρχής καταδικασμένη, κάτι που προκαλεί ένα έντονα καταθλιπτικό ψυχικό περιβάλλον. Σαν άλλος Κούρκουλος, στην κλασική πια ταινία «Ορατότης μηδέν» νιώθω πως θέλω να βάλω φωτιά σε ό,τι ελάχιστο έχει απομείνει όρθιο και να κάνω μια νέα αρχή, ακούγοντας σαν τον πρωταγωνιστή της ταινίας το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου». Αλλά στο τέλος διστάζω. Γνωρίζω πως για να ξεφύγεις από αυτά που σε πληγώνουν πρέπει να υποστείς προσωρινές συνέπειες από τις σοβαρές-φαινομενικά-θυσίες μου. Ομως, η τεράστια ψυχολογική επιβάρυνση λειτουργεί απαγορευτικά σε κάθε σκέψη για απονενοημένα διαβήματα.

Εμαθα, δυστυχώς, να ζω μέσα στον φόβο. Που με αποτρέπει από γενναίες αποφάσεις και ριζικό λύσιμο κάθε γόρδιου δεσμού που με ταλαιπωρεί. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, κλωθογυρίζει στο μυαλό μου μια βροντερή παραίτηση που θα σημάνει ταυτόχρονα και την απαλλαγή μου από μια στενάχωρη κατάσταση που προκαλεί μόνο απερίγραπτη δυσφορία και μου ανακατεύει το στομάχι σε καθημερινή βάση.

Υπάρχει μονάχα ένα τελευταίο εμπόδιο: μια πενιχρή αμοιβή που θα χάσω οριστικά. Από την άλλη πλευρά δεν μπορώ να πιστέψω ότι κατρακύλησα σε τέτοιο σημείο που ένα ασήμαντο ποσό να εξαργυρώνεται με τόσο ψυχικό πόνο.

Η ζωή στο όριο δεν αντέχεται. Ανά πάσα στιγμή κάποιο ψυχοσωματικό σύμπτωμα, κάποιο για άλλους αδιάφορο γεγονός, κάποιο αμελητέο συμβάν μπορεί να διαταράξει ολόκληρο το νευρικό μου σύστημα και να με κάνει ράκος. Το σαθρό οικοδόμημα της προσωπικότητάς μου που χτίστηκε με απίστευτη προχειρότητα, χωρίς τον απαιτούμενο σχεδιασμό, δίχως πρόβλεψη αντίστασης σε δύσκολες καταστάσεις, με αναιμικά θεμέλια και ευάλωτες, ετοιμόρροπες βάσεις, είναι εκτεθειμένο σε πάσης φύσεως κινδύνους και απειλείται μονίμως με παταγώδη κατάρρευση. Ψάχνω λιγοστή παρηγοριά σε κάποιο έστω και ελαφρά ευχάριστο νέο και ματαιοπονώ περιμένοντας να συμβεί κάτι συγκλονιστικά απρόοπτο που θα… ξεκολλήσει το κάρο από τη λάσπη. Ετσι, όμως, όπως έχω φτιάξει μοναχός μου τη ζωή μου πρέπει να… συνωμοτήσει το σύμπαν υπέρ μου για να σωθεί οτιδήποτε αν σώζεται, αλλά αυτά συμβαίνουν μόνο στα… βιβλία του Πάολο Κοέλιο!

Εν τω μεταξύ ο χειρότερος εχθρός μου πλέον είναι και επίσημα ο ψυχοφθόρος χρόνος. Αδυσώπητος, δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο λάθους. Στην ηλικία μου μια πιθανή επιλογή σημαίνει αυτομάτως τον αποκλεισμό μιας άλλης που ίσως να είναι η σωτήρια-και πώς να το ξέρω;

«Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» αλλά εγώ πυρπόλησα τη ζωή μου μαζοχιστικά πολλά χρόνια πριν και συνεχίζω ακάθεκτος…

Σαράντα κάτι χρόνια σε 782 λέξεις

Η αυτοβιογραφία μου, το σύντομο βιογραφικό μιας ρολογιάς, θα μπορούσε να περικλείεται μέσα σε μόλις 782 λέξεις. Θα μου ήταν εξαιρετικά απλό να παραθέσω σε λίγες γραμμές την ιστορία μιας ζωής και να… κλείσω το blog.

Αλλά ο σκοπός μου είναι άλλος: Να σας προκαλέσω να μοιραστείτε μαζί μου 40 και κάτι χρόνια ζωής και να διαπιστώσετε, σίγουρα μέσα από μια μελαγχολική μέχρι και καταθλιπτική οδό, πώς είναι δυνατόν να σε «προδίδουν τα όνειρά σου», τα οποία κατακρημνίζονται με πάταγο κάτω από το βάρος ατυχών συγκυριών αλλά και της στρεβλής διάρθρωσης της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία σαράντα χρόνια. Με δυο λόγια πώς μπορείς να βρεθείς από το ζενίθ στο ναδίρ.

Ελάτε να ταξιδέψουμε τέσσερις δεκαετίες πίσω, δώδεκα μέρες πριν ο άνθρωπος πατήσει στο φεγγάρι. Είμαι βρέφος και κοιμάμαι αμέριμνος στη βεράντα του πατρικού μου, την ώρα που ο Νηλ Αρμστρονγκ πραγματοποιούσε «το μικρό βήμα για εκείνον και το μεγάλο για την ανθρωπότητα!».

Δεν πρόλαβα να γεννηθώ και βρέθηκα αντιμέτωπος με την πρώτη αναπάντεχη ατυχία: Ουδείς επρόκειτο να ασχοληθεί με τον γιο δυο επιστημόνων, όσο καλοί και αν ήταν, αφού ήταν ετοιμόγεννες η Βουγιουκλάκη και η Καρέζη. Από τότε ρίχνω κλεφτές ματιές στην επαγγελματική και προσωπική πορεία των συνομηλίκων μου Γιάννη Παπαμιχαήλ και Κώστα Καζάκου.

Μεγάλωσα με την καθημερινή φροντίδα των γονιών μου σε συνθήκες ιδανικής ασφάλειας και αλησμόνητης θαλπωρής, περνώντας μοναδικά και αξέχαστα παιδικά χρόνια. Εδειξα από νωρίς μια κλίση στον προφορικό και γραπτό λόγο και παρουσίασα από το νηπιαγωγείο κιόλας ξεχωριστές ικανότητες, που συνδέθηκαν αμέσως από τον περίγυρό μου με εξαιρετικά υψηλό δείκτη ευφυίας.

Τελείωσα με άριστα το δημοτικό και με κολακευτικά σχόλια από τους δασκάλους μου και πέτυχα στα Ανάβρυτα με την τελευταία φουρνιά που εισήχθη στο-τότε-πρότυπο σχολείο με εξετάσεις. Και κάπου εκεί σταματούν σχεδόν οι ευχάριστες ειδήσεις για μένα!

Γιατί ένα προικισμένο παιδί με ιδιαίτερα δημιουργικό μυαλό άρχισε στον κρίσιμο καιρό των εφηβικών χρόνων να παρουσιάζει απρόσμενα και αδικαιολόγητα εν πολλοίς ψυχολογικά προβλήματα. Το παράξενο της υπόθεσης είναι πως αυτή η γιγαντιαία έκρηξη της ψυχής μου και η συνακόλουθη εκροή ορμητικής λάβας από παραλυτικούς φόβους που επιτέθηκε με μένος σε ένα 15χρονο δεν έγινε αντιληπτή ποτέ από κανέναν. Οι ψυχοφθόρες αυτές ανησυχίες δεν αφορούσαν μια διαστρεβλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας αλλά ακριβώς το αντίθετο! Υπερβολικός ορθολογισμός και άκρως ευαίσθητες κεραίες-δέκτες του κάθε δυσάρεστου σήματος καθώς και απόλυτη συνείδηση ενός εχθρικού περιβάλλοντος, στοιχεία αρκετά για να οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια σε μια αγχώδη διαταραχή.

Η αρχική διάγνωση του αρμόδιου παιδοψυχίατρου ότι ο ταλαιπωρημένος έφηβος είναι εντελώς υγιής αλλά και η παραίνεσή του να συμμετάσχει στα τεστ της Mensa, ως τουλάχιστον μια περίπτωση στις 100, δεν φάνηκε να καθησυχάζουν τους προβληματισμένους γονείς μου.

Ο αγχωμένος έφηβος σύντομα ενηλικιώθηκε, πέρασε με άνεση και σχεδόν χωρίς διάβασμα στο πανεπιστήμιο, υπηρέτησε σχεδόν δυο χρόνια στο Πολεμικό Ναυτικό δίχως το παραμικρό πρόβλημα, όμως εξετάσεις για να γίνω μέλος τής Mensa δεν έδωσα ποτέ: Εκεί κυριάρχησε μια από τις πολυάριθμες φοβίες μου-το λένε οι ειδικοί και άγχος του… άγχους-, ότι θα πανικοβληθώ, δεν θα κατορθώσω να συγκεντρωθώ στις ερωτήσεις και θα κατηγοριοποιηθώ στην κατώτερη ομάδα με το… σύνδρομο Down!!!

Μια ατελείωτη σειρά από ατυχή γεγονότα, λανθασμένες επιλογές και προβληματικούς φίλους που σε μεγάλο βαθμό οφείλονταν στις δεδομένες ανασφάλειές μου, διέψευσαν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο τις υπεραισιόδοξες προβλέψεις του ευρύτερου κοινωνικού μου κύκλου περί σπουδαίας καριέρας και λαμπρής επαγγελματικής σταδιοδρομίας.

Μια δεκαετής ανούσια και άσκοπη περιπλάνηση στον χώρο του μάρκετινγκ και της δημοσιογραφίας με, ως επί το πλείστον, ανίκανους προϊσταμένους και αδιάφορα αφεντικά κατέληξε στη δημιουργία μιας δικής μου επιχείρησης, που θα βασιζόταν μονάχα στο παροιμιώδες μεράκι μου και στις πρωτότυπες ιδέες μου. Η πολυετής παράλληλη ενασχόληση με την τοπική αυτοδιοίκηση απλώς οδήγησε σε περιστασιακή αξιοποίηση σε ελάχιστες διοικητικές θέσεις ενός δήμου κάπου στα βόρεια προάστια.

Ο δρόμος από κει και ύστερα είναι μόνο ιλιγγιωδώς κατηφορικός. Σιγά-σιγά, μέρα με τη μέρα, μήνα με τον μήνα, χρόνο με τον χρόνο, η ήδη προβληματική κατάσταση τείνει προς το χειρότερο: Συντροφιά στα ψυχολογικά προβλήματα κάνουν τώρα και τα ψυχοσωματικά, ενώ εφιαλτικές κρίσεις πανικού συμπληρώνουν το παζλ ενός ανυπόφορου βίου, που, περνώντας τα χρόνια, δυσκολεύει αφόρητα, κάνοντας πιο έντονα τα προβλήματα που πλέον χρονίζουν δίχως την παραμικρή ελπίδα επιτυχούς αντιμετώπισής τους. Ο χειρότερος και αδυσώπητος εχθρός μου είναι πια ο χρόνος. Τώρα, σ’ αυτή την ηλικία, τα λάθη είναι ασυγχώρητα και στοιχίζουν.

Αν ξαφνικά κατέβαινε από τον ουρανό μια θεϊκή οντότητα και μου έδινε την ευκαιρία να ζητήσω μια χάρη, για κάτι μόνο θα παρακαλούσα: να γυρίσω πίσω το ρολόι του χρόνου. Περίπου είκοσι χρόνια. Με την τωρινή μεστή μου εμπειρία τώρα γνωρίζω πολύ καλά τι να πράξω και τι να αποφύγω. Θυμάμαι τον Χορν στο «Αλίμονο στους νέους»…

Δεν είμαι γέρος. Τα τελευταία χρόνια όμως νιώθω όλο και περισσότερο σαν τέτοιος…

Είμαι η Ρολογιά και όσα διαβάσατε συνέβησαν στην πραγματικότητα

Εγκλωβισμένος σε μια αίθουσα βασανιστηρίων

Κι έξαφνα προσγειώνομαι στην πραγματικότητα. Η Ρολογιά- πρωταθλήτρια του «Ρολάν Γκαρός» και η Ρολογιά-ρακοσυλλέκτης και ζητιάνος εξαφανίζονται. Τώρα βρίσκομαι στο παρόν. Προς το παρόν… Γιατί αυτά που βλέπω παραπέμπουν σε τρομακτικό εφιάλτη. Είμαι σε μια αίθουσα γεμάτη κόσμο αλλά ποτέ δεν νιώθω περισσότερο μόνος. Κανένας δεν μου μιλάει και κανένας δεν μου δίνει την παραμικρή σημασία. Οσοι μου χαμογελούν μοιάζουν να υποκρίνονται αποτυχημένα. Οχλαγωγία. Αλλοι φωνάζουν. Αλλοι συζητάνε συνωμοτικά. Μερικοί σκέπτονται. Ορισμένοι παίζουν με το κινητό τους. Φασαρία. Μα γιατί περνάω απαρατήρητος; Κάποιους τους προσφωνούν «πρόεδρε» και τέτοια φανταχτερά σαν τίτλοι τιμής. Α, να, τώρα ένας με χαιρέτησε. Μάλλον τον διπλανό μου. Είναι και μια ομάδα νεαρών. Φαίνονται ατημέλητοι. Κρατάνε κι ένα πανό και σχολιάζουν δυνατά. Κάποιος διαμαρτύρεται επειδή κάνας-δυο καπνίζουν. Χονδρικά, ο κόσμος χωρίζεται σε όρθιους και καθιστούς. Οι καθιστοί είναι πιο καλοντυμένοι. Αλλά τον μεγαλύτερο σαματά κάνουν οι όρθιοι. Ολα αυτά μου φαίνονται απόμακρα και αδιάφορα. Δεν βρίσκω άνθρωπο να ανταλλάξω μια κουβέντα και είμαι βουτηγμένος στους δικούς μου προβληματισμούς. Θυμίζει πολυτέλεια η παρουσία μου. Αντιμετωπίζω ζωτικής σημασίας προβλήματα και επιβάλλεται να τα λύσω. Αφού δεν με… δέχονται πια στο «Ρολάν Γκαρός» λόγω ηλικίας και για να μην καταντήσω άστεγος.

Για σταθείτε. Ενας που κάθεται πιο ψηλά φωνάζει «ησυχία, αρχίζουμε». Ομως, οι φωνές δυναμώνουν και μου τρυπάνε τα αυτιά. Μάλλον πρέπει να είμαι όρθιος. Αυτοί φαίνονται καταβεβλημένοι από τις έννοιες και τις σκοτούρες. Η πλειοψηφία των καθιστών είναι περίεργοι: Κάποιοι φαίνονται σνομπ και υπερφίαλοι. Αλλοι πάλι βγάζουν μια αυθεντική αρνητική ενέργεια. Ορισμένοι μου μοιάζουν πονηροί. Και όλοι χαίρονται με τη συμμετοχή τους. Ολοι, εκτός από μένα. Η συζήτηση διακόπτεται για λίγο. Δεν αντέχω άλλο. Παίρνω των ομματιών μου και αποχωρώ. Δεν μου αρέσει εκεί μέσα. Ασφυκτιώ. Και έχω αποφασίσει να κάνω αυτό που μου αρέσει από δω και μπρος.

Περπατάω βιαστικά προς το αυτοκίνητό μου. Θέλω να πάω στο πατρικό μου σπίτι. Βαρέθηκα. Δεν ξέρω αν θα επιστρέψω ποτέ εκεί πέρα.

Είμαι η Ρολογιά και όσα διαβάσατε συνέβησαν στην πραγματικότητα.

Οταν (δεν) πήγα στο "Ρολάν Γκαρός"...

Τον τελευταίο καιρό πιάνω τον εαυτό μου να ονειρεύεται ξύπνιος! Να παραμιλάει, να νευριάζει, να θυμώνει με κατά φαντασία εχθρούς. Να αντιμιλάει σε αόρατους συνομιλητές, να βάζει στη θέση τους αγενείς τύπους, να απαντάει σε αναιδείς εξυπνάκηδες, να αποστομώνει θρασέα υποκείμενα, να περιλαβαίνει ενοχλητικές παρουσίες. Συνήθως μπροστά σ’ έναν καθρέφτη, άλλοτε πάλι κουνώντας απειλητικά τα χέρια μου στο άδειο δωμάτιο, εκτοξεύοντας ύβρεις και απαντώντας με ιδιαιτέρως σκληρό τρόπο σε όσους κατάπια την απάντησή μου στην απτή πραγματικότητα.

Συνήθως παρασέρνομαι σε δυο όνειρα. Εντελώς αντιφατικά μεταξύ τους. Η μέρα και η νύχτα. Το φως και το σκοτάδι. Ο θρίαμβος και η απόγνωση. Η απόλυτη καταξίωση και ο ορισμός της αναξιοπρέπειας στα όρια της αυτοχειρίας.

Στην πρώτη φαντασίωση βρίσκομαι στο Παρίσι. Φοράω αθλητική περιβολή. Κοντομάνικο μπλουζάκι lacoste και σορτσάκι με τεράστιες τσέπες. Πατάω στο χώμα. Αλλά έχει χρώμα… ροζ από το τριμμένο τούβλο που έχουν απλώσει. Δεν μπορώ να δω καλά-οι προβολείς με τυφλώνουν. Κρατάω μια ρακέτα του τένις και απέναντί μου στέκεται-στην άλλη πλευρά του φιλέ-το… είδωλό μου, ένας σχεδόν ίδια ντυμένος. Ενα βουητό φτάνει στ’ αυτιά μου. Κοιτάζω γύρω μου: το μισό (τουλάχιστον) γήπεδο έχει βαφτεί στα γαλανόλευκα. Και το πλήθος ενθουσιάζεται. Στους επισήμους μια αιθέρια ύπαρξη δεν ξεκολλάει τα μάτια της από πάνω μου. Δεν μοιάζει με καμιά που γνωρίζω. Κρατάω το κίτρινο χνουδωτό μπαλάκι με το δεξί και πιάνω σερβίς με το αριστερό. Τώρα ο κόσμος παραληρεί, φωνάζοντας ρυθμικά: «Ρολογιά, Ρολογιά, Ρολογιά…». Ο (άγνωστος) αλλοδαπός αντίπαλός μου μού επιστρέφει το μπαλάκι ψηλά κι εγώ με ένα καλοζυγισμένο overhead smash στέλνω την κίτρινη βολίδα στη γωνία-το χτύπημα είναι άπιαστο και ο δεξιόχειρας αντίπαλός μου μπερδεύεται. Για άλλη μια φορά η αριστεροχειρία μου με βγάζει ασπροπρόσωπο. Πλέον οι θεατές έχουν μπει στο γήπεδο, δεν ξέρω πώς βρέθηκα στον αέρα, στέλνω φιλιά παντού συγκινημένος-οι Ελληνες ανταποδίδουν. Κανένας συμπατριώτης τους άλλωστε δεν ξανακέρδισε το… Ρολάν Γκαρός και η επιτυχία αυτή μοιάζει αδύνατο να επαναληφθεί!!!

Τυχεροί όσοι έζησαν από κοντά το τέλος της καριέρας του σημαντικότερου έλληνα τενίστα. Τέλος καριέρας, καινούργια αρχή κάπου αλλού-οι προτάσεις, φυσικά, πέφτουν βροχή…

Βρέχει. Τα γιγαντιαία φώτα έχουν σβήσει προ πολλού. Το ανυπόφορο κρύο με περονιάζει. Τώρα είμαι σ’ ένα μισογκρεμισμένο σπίτι. Ο αέρας μπαίνει από παντού και με μαστιγώνει στο πρόσωπο. Κι αυτό το αίσθημα της πείνας. Ούτε που θυμάμαι από πότε… Για στάσου. Πριν λίγες μέρες μια πονόψυχη κυρία. Με λυπήθηκε. Στα χιλιομπαλωμένα μου παπούτσια μπαίνει χώμα. Αλλά δεν είναι… ροζ. Είναι βρεγμένο και μου σαπίζει τα πόδια. Δίπλα στη θαλπωρή του αναμένου τζακιού οικογένειες μαζεύονται τριγύρω και γιορτάζουν. Τα Χριστούγεννα. Αναπολώ εκείνα των παιδικών μου χρόνων. Ομως οι γονείς μου δεν είναι δίπλα μου να με αγκαλιάσουν, να με χαϊδέψουν, να μου πουν γλυκόλογα. Ολα αυτά που θεωρούμε δεδομένα όταν τους έχουμε. Ούτε η γυναίκα μου είναι μαζί μου. Δεν θυμάμαι πια γιατί. Αλλά τους γονείς μου είμαι αποφασισμένος να τους βρω. Απόψε το βράδυ κιόλας. Που, μάλλον, θα πεθάνω από το τσουχτερό κρύο…

Επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Η ιστορία με το διεθνές γαλλικό τουρνουά τένις «Ρολάν Γκαρός» ποτέ δεν θα γίνει πραγματικότητα. Αλλά θα μπορούσε. Κι ένα παλιό βιβλιαράκι στο ράφι με τον πομπώδη τίτλο «Αυτό είναι το τένις» έμεινε να θυμίζει πως κάποτε, 30 χρόνια πριν, μπορούσα να ζήσω το όνειρο.

Η δεύτερη ιστορία δεν συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες. Αλλά πρόκειται για έναν εφιάλτη που δεν έχω ακόμη ξεπεράσει. Πρέπει να έχω ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μου. Α, κι ένα πιάτο ζεστό, αν γίνεται, φαϊ.

Αλήθεια, πώς μεταφέρεσαι από το Παρίσι στη φτωχή συνοικία; Πώς ο ένδοξος πρωταθλητής καταντάει ζητιάνος; Πολύ εύκολα. Πιστέψτε με. Αυτή την όχι και τόσο μακριά διαδρομή θέλω να σας διηγηθώ. Χρειάζονται τραγικά σφάλματα, λανθασμένες επιλογές, χαμένες ευκαιρίες, μηδαμινή αυτοεκτίμηση και ένα τρομακτικό μονοπάτι που οδηγεί στον γκρεμό. Α, και κάτι παραπάνω από 40 χρόνια…

Είμαι η Ρολογιά και όσα διαβάσατε συνέβησαν στην πραγματικότητα!

Εμπνευσμένο από σένα, Ρολογιά

Αφιερωμένο στην αγαπημένη μου «ρολογιά», πριν δανειστώ τ’ όνομά της, με την κρυφή ελπίδα πως θα γίνει το σπάνιο όχημα που θα με οδηγήσει με ασφάλεια στη Γη της Επαγγελίας...

Τι με κοιτάς θλιμμένη, Ρολογιά,

Κι αρνείσαι πια πεισματικά ν’ ανθίσεις,

Εγώ δε διάλεξα ετούτη τη σκλαβιά,

Κι εσένα αποζητώ τα μάγια για να λύσεις.

Κι αν η ζωή μού φέρθηκε σκληρά,

Και μ’ αποκλήρωσε μια μέρα η τύχη,

Φούντωσε τα κλαδιά σου τ’ ανθηρά

Να ζωντανέψουν και πάλι γύρω οι τοίχοι

Μη με κοιτάζεις μελαγχολική,

Το μαύρο παρελθόν μη σε πικραίνει,

Η ελπίδα μας παραμονεύει πάντα εκεί,

Οπου κανείς μας δεν την περιμένει.

Κι αν τη χαρά μού τη μοιράσαν με δελτίο,

Κι η παιδική φωνή μου έχει σιγήσει,

Πες πως ειν’ κακόγουστο αστείο,

Και η νεράιδα η καλή μας δε θ’ αργήσει,