Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή...

Ναι, δεν μπορώ να υποστηρίξω πως δεν την πόθησα. Δεν είναι καμιά μικρή. Βαδίζει πλησίστια στα 45. Δίχως το εντυπωσιακό πρόσωπο (απλώς συμπαθητική) με… κολασμένο σώμα (που στο παρελθόν ελάχιστα πρόλαβα να αγγίξω). Αλλά διαθέτει το προτέρημα που ο Δημιουργός έχει επιλέξει να προικίσει ορισμένες γυναίκες: Εναν ζωώδη ερωτισμό που ξυπνάει στους άνδρες έντονες σεξουαλικές ορμές βγαλμένες από τα πιο πρωτόγονα ένστικτα. Είναι και «φίλη» μου στο facebook αλλά, όπως έχετε ήδη αντιληφθεί, λίγο με ενδιαφέρει να με τιμάει με τη… φιλία της. 

Φυσικά και κάνω τολμηρές σκέψεις για εκείνη ή μάλλον οι τολμηρές σκέψεις δεν λένε να εγκαταλείψουν το μυαλό μου. Αν και δεν θα χρειαζόταν παρά μονάχα ένα δωμάτιο μακριά από τα βλέμματα των αδιάκριτων για να προχωρήσω το… θέμα, εν τούτοις φαντασιώνομαι διακοπές και μοίρασμα κοινού δωματίου. Μα και μόνο η αναμονή ενός τέτοιου ταξιδιού μπορεί να σε συνεπάρει. Ποιες προκλητικές χάρες να κρύβονται κάτω από τα-ούτως ή άλλως- λιγοστά καλοκαιρινά τους ρούχα και τα σέξι μαγιό της; Η κοπέλα δεν έχει πρόβλημα να παρουσιαστεί ημίγυμνη στο διαδίκτυο. Και ας κάνει τα πεινασμένα αρσενικά να βρυχώνται από πάθος και ηδονή!!!

Το απονενοημένο διάβημα της Ευαγγελίας

Εκείνο το γκρίζο πρωινό του Νοέμβρη, όταν η αδελφή του φίλου μου Πλάτωνα, Ευαγγελία, βρέθηκε στο κενό από το δυσθεώρητο ύψος των πέντε ορόφων, κανένας δεν φανταζόταν ότι θα ήταν δυνατό να επιβιώσει.

Η μοίρα, το πεπρωμένο, η ειμαρμένη, όπως θέλετε πείτε το, παίζει πολλές φορές παράξενα παιχνίδια. Υστερα από την οδυνηρή πρόσκρουση στην τσιμεντένια επιφάνεια, η Ευαγγελία σηκώθηκε (!) χωρίς φαινομενικά να φέρει πάνω της ούτε μια αμυχή, για να λιποθυμήσει δευτερόλεπτα αργότερα.

Οταν ξύπνησε στο νοσοκομείο, δυο πράγματα ίσως γνώριζε ήδη πολύ καλά: ότι δεν θα περπατήσει ξανά, περνώντας την υπόλοιπη ζωή της ως τετραπληγική και πως η ψυχολογία της δεν θα έπεφτε-μαζί της-ποτέ τόσο χαμηλά, όπως τότε που αποτόλμησε το απονενοημένο διάβημα.

Το ίνδαλμά μου βρίσκεται στο χειρουργείο...

Τον πρωτοείδα την τελευταία χρονιά της δεκαετίας του ’80, με το ξεκίνημα της ιδιωτικής τηλεόρασης. Τον παρακολούθησα-αρχικά με ουδέτερα συναισθήματα και αργότερα με ζήλεια.

 Η (πρώην) μέλλουσα πεθερά μου τον πρόσεξε στη μικρή οθόνη και συλλογίστηκε δυνατά: «Λες, Ρολογιά, να σε δούμε και σένα μια μέρα έτσι;». Ημουν δεν ήμουν 24 ετών και διέθετα όλα τα εχέγγυα για να μοιάσω στον… Κυρίαρχο των Οκτώ! Εμπλεος σιγουριάς και αυτοπεποίθησης-έτσι νόμιζα, γιατί πραγματικά απλώς είχα αστείρευτη φαντασία- θεώρησα… χαμηλό τον στόχο που άθελά της είχε προσδιορίσει για την αφεντιά μου η κυρία Ντίνα. Εγώ ακόμη πίστευα πως θα διακριθώ στο θεατρικό σανίδι και στις γνωστές πίστες. Με άλλα λόγια φανταζόμουν τον εαυτό μου διάσημο ηθοποιό και καταξιωμένο τραγουδιστή!

Ο ανιαρός κ. Τσο

Διαβάζοντας ανελλιπώς τα κείμενά του θυμήθηκα εμένα. Ετσι ακριβώς έγραφα κι εγώ και μου έδινε συγχαρητήρια ο κ. Θεοχαρόπουλος. Ο δάσκαλός μου στην 4η Δημοτικού!!! Γιατί αναγιγνώσκοντας τα κείμενα του κ. Τσο αδυνατώ να πιστέψω πως υπάρχει «δημοσιογράφος» με τόσο… απαράδεκτη πένα. Εχω την αίσθηση πως στο τέλος του άρθρου του θα μας γράψει ξεκαρδισμένος: «Σας την έφερα, ρε κορόιδα, τι αρλούμπες διαβάζατε τόση ώρα;»

Ομως, ο κ. Τσο παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό του. Τα γραπτά του συνοδεύει μια χαζοχαρούμενη φωτογραφία του με το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας που σε κάνει να μετανιώνεις γιατί πέταξες το γιαούρτι σε κάποιον πολιτικό. Αυτό θα μπορούσε κανείς να το ξεπεράσει, αν ο «δημοσιογράφος» με το… κινέζικο επίθετο (έτσι τον έχω βαφτίσει εγώ) δεν γινόταν σε μεταμεσονύχτιες ραδιοφωνικές εκπομπές αντικείμενο σχολιασμού: «Σύμφωνα με όσα γράφει ο κ. Τσο…». Τόσο βαρύγδουπα… Επίσης δεν θα συνιστούσε κανένα τεράστιο πρόβλημα αν ο κ. Τσο δεν ήταν συνιδιοκτήτης ΜΜΕ, κάτι που μόνο στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας θα μπορούσε να συμβεί!!!................

Το μόνον της ζωής μου (άφοβο) ταξείδιον...

Απ’ όταν, αφελώς, απάντησα στην πρόταση του πατέρα μου «Να πάμε από τη Λεωφόρο» με δυο λέξεις: «Φοβάμαι Λεωφόρο» γνώριζα πως τούτη την άχαρη ζωή μου ήμουν καταδικασμένος να την περάσω μέσα στον φόβο.


Γιγαντιαία υπαρξιακά άγχη που εννοιολογικά προσιδίαζαν στη φύση του φόβου, υπερβολικές και αδικαιολόγητες φοβίες, ανεξήγητοι κοινωνικοί φόβοι, ψυχοφθόρες αγωνίες, μελλοντικές ανησυχίες με συντροφεύουν επί σαράντα χρόνια!!! Μερικούς από τους φόβους τούς μοιράζομαι με πολλούς γνωστούς μου-αρκετές φορές μού τους εξομολογούνται χωρίς να γνωρίζουν πως δίπλα τους κάθεται ένας… ομοιοπαθής τους! Αλλοι πάλι χαρακτηρίζονται εντελώς προσωπικοί-αφορούν μονάχα τη Ρολογιά. Αγγίζοντας τα 43 αποτελούν το πιο γνώριμο πλέον συναίσθημά μου. Και, δυστυχώς, και το πιο συνηθισμένο πλέον.

Μέρφι ή Γκαστόνε;

Αποτελεί τη μόνιμη διαφωνία με τη μητέρα μου. Εκείνη παρουσιάζει ένα βασικό επιχείρημα: «Πάντοτε βρίσκεις εύκολα να παρκάρεις». Της απαντώ: Αβάσταχτα ψυχολογικά και ψυχοσωματικά προβλήματα που φέρνουν προσκόμματα σε ό,τι προσπαθήσω να δημιουργήσω σε προσωπικό, επαγγελματικό και κοινωνικό επίπεδο. Μου αντιτείνει: «Μπορείς να τα ξεπεράσεις με ευκολία γιατί έχεις ένα κοφτερό μυαλό και ιδιαίτερες δυνατότητες αλλά δεν το παλεύεις όπως πρέπει». «Μου πέσανε τα μαλλιά τη στιγμή ακριβώς που η ψυχολογία μου βρισκόταν στα ύψη και είχα βάλει τα πράγματα σε μια σειρά» της αντιλέγω. «Αλλοι αρρωσταίνουν από σοβαρές ασθένειες και τους τυχαίνουν οι πιο δυσάρεστες καταστάσεις κι εσύ ασχολείσαι με τα μαλλιά» ανταπαντά. «Εχω μια μόνιμη τάση προς το πάχος και είμαι λευκός σαν Ισλανδός, με αποτέλεσμα να με ειρωνεύονται όλοι» επιμένω. «Είσαι ψηλός και καλοφτιαγμένος, το πάχος μπορεί αν το θελήσεις να αντιμετωπιστεί και διαθέτεις έναν σωρό σπάνια ψυχικά χαρίσματα» συνεχίζει την κουβέντα μας. «Κοίταξε γύρω μου, όλοι έχουν κάνει τα κουμάντα τους και κάπως έχουν βολευτεί, εγώ είμαι φτερό στον άνεμο, κινούμαι στο πουθενά» συνοφρυώνομαι. «…και βρίσκεις εύκολα να παρκάρεις, μην το ξεχνάς»!....................

Τριάντα πέτρινα χρόνια...

Συνήθως στην παιδική τους ηλικία οι άνθρωποι επινοούν φανταστικούς φίλους. Που τους απευθύνουν τον λόγο, που τους ζητάνε τη γνώμη τους, που τους εξιστορούν τις περιπέτειές τους, που τους εξομολογούνται τα πιο μύχια πάθη και τα περισσότερο ανυπόφορα παράπονά τους.

Εγώ πάλι, αντί για αόρατο φίλο, έχω… πρωθυπουργό!!! Εναν άνθρωπο τον οποίον σκάρωσε το μυαλό μου και που ως σκοπό του έχει να βελτιώσει τη ζωή μου. Πιο πολύ θα ταίριαζε ένας προπονητής της φαντασίας μου. Αλλά η μακροχρόνια ενασχόλησή μου με την πολιτική έδωσε στον υποτιθέμενο ρυθμιστή της τύχης μου και του μέλλοντός μου τον βαρύγδουπο τίτλο «πρωθυπουργός».

Το λαμπρό παράδειγμα της δύσμορφης Αθηνάς...

Ακουσα τη γλυκιά φωνή της πρώτη φορά το 1994. Με προσκαλούσε σε κάποια εκδήλωση δημοτικής παράταξης σε προελογική περίοδο για την τοπική αυτοδιοίκηση. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πώς περιέγραψα σ’ έναν φίλο μου τη μελιστάλακτη φωνή: «Είστε η Ρολογιά; Θέλουμε να σας καλέσουμε σε μια εκδήλωση… “Φίλε Γιάννη, φαντάσου τι κουκλάρα θα είναι…”».


Αλλά η κατά πρόσωπο συνάντηση έφερε την απογοήτευση. Γιατί η Αθηνά-η περί ης ο λόγος- ήτανε κοντόχοντρη με άσχημο δέρμα και αδιάφορο πρόσωπο. Τελικά, όπως τη φέρνω τώρα στο μυαλό μου, η κοπέλα είχε συμπαθητική φυσιογνωμία, όμως το ατσούμπαλο σώμα-με… τέσσερα οπίσθια και καθόλου στήθος δεν σε άφηνε να το προσέξεις.

Γίναμε αδερφικές φίλες. Ενα σεβαστό διάστημα της

ΝΟΣΟΦΟΒΙΑ!

Σήμερα έχω… καρκίνο των οστών! Το αποδεικνύει περίτρανα ο αβάσταχτος πόνος στη μέση και ο αφόρητος στο αριστερό χέρι. Χθες, είχα όγκο στο παχύ έντερο που προκαλούσε πολλές κενώσεις τη μέρα και έναν πόνο σαν κόψιμο το πρωί πριν ενεργηθώ. Προχθές μάλλον έπαθα καρδιακό επεισόδιο. Πόναγα στο στήθος, είχα και μια μικροενόχληση στην πλάτη. Α, και λίγη ναυτία. Δεν αρκούν αυτά για έμφραγμα; Αλλά ξαφνικά με πιάνει ένας δυνατός πονοκέφαλος. Για στάσου… Αυτό δεν περιλαμβάνεται στα συμπτώματα της καρδιακής προσβολής. Μπορεί όμως να είναι όγκος στον εγκέφαλο. Πονάει ο καρκίνος στο κεφάλι; Και ποια εξέταση θα μας δείξει τι συμβαίνει;


Οχι, δεν έχω κάνει μαγνητική τομογραφία. Ούτε αξονική. Μήτε κολονοσκόπηση (φοβάμαι τη-για άλλους ανακουφιστική-μέθη). Ούτε όμως υπέρηχο καρδιάς έχω κάνει. Αλλά κατόπιν σκέφτομαι μήπως είναι ανησυχητικό που… θυμάμαι ποιες εξετάσεις δεν έχω κάνει. Υπάρχουν ορισμένες που με τρομάζουν-τρέμω τις διάφορες αναισθησίες (γιατί επιθυμώ να ελέγχω την κατάσταση) εκτός της τοπικής. Αλλες πάλι μοιάζουν εφιαλτικές μόνο και μόνο στη σκέψη της αναμονής των αποτελεσμάτων. Φαντάζομαι, συνήθως σε εξέταση καρδιάς, τον γιατρό σκυθρωπός να ανακοινώνει κάτι σαν: «Πω, πω, είναι βουλωμένες οι αρτηρίες!» ή κάτι εξίσου τρομακτικό!!!

Στον πάτο του πηγαδιού κοιτάζεις μόνο επάνω...

Εφθασα στο ναδίρ. Επιασα πάτο. Αγγιξα τον πυθμένα. Χάθηκα στον βυθό.

Αυτή η (φαινομενικά) τραγική κατάσταση εμπεριέχει και κάτι αισιόδοξο: Δεν υπάρχει παρακάτω…

Ηταν Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου. Μόλις είχα βγει από (ένα ακόμη…) ιατρείο με ανακουφιστική διάγνωση στα χέρια αλλά και ένα τελείως μπερδεμένο μυαλό. Η ζοφερή πραγματικότητα μου έπαιζε πάλι μυστήρια παιχνίδια: Ημουν άρρωστος και κανένας γιατρός δεν μπορούσε

Η μικρή Ρολογιά που χάθηκε για πάντα...

Τη θυμάμαι να περπατάει αμέριμνη μέσα στην αγκαλιά της γεμάτης από θαλπωρή αυλή, προσπαθώντας να μην χάσει από τα ορθάνοιχτα μάτια της την παραμικρή κίνηση, να φυλακίσει στη μαγεμένη ψυχή της όλα αυτά τα αναρίθμητα χρώματα, να ακούσει όλους εκείνους τους ευχάριστους ήχους, να αγγίξει τα κατάφορτα δέντρα, να μυρίσει αυτή την πανδαισία από μυρωδιές, ανακατεμένες των εντυπωσιακών λουλουδιών με το νοτισμένο χώμα. Επιχειρούσε να χαθεί μέσα σε αισιόδοξες και ελπιδοφόρες σκέψεις, συχνά αψηφώντας τον αδυσώπητο χρόνο που ακόμη δεν ήταν εχθρός της.

Την ανακαλώ στη μνήμη μου να σκαρφίζεται… επιχειρηματικές ιδέες που θα της απέφεραν χρήματα, όμως δεν νοιαζόταν για τα λεφτά αλλά για την πρωτοτυπία των ιδεών, με την αστείρευτη φαντασία της να ανακαλύπτει μεταφυσικά γεγονότα που-υποτίθεται-λάμβαναν χώρα στον υπέροχο κήπο.

Τη συλλογιέμαι να ασχολείται με τα οπωροκηπευτικά, να τα φροντίζει με ζωηρό ενδιαφέρον, να τα επεξεργάζεται και να παρακολουθεί την ανάπτυξή τους.

Η ελπίδα που δεν μένει πια εδώ...

Είναι τραγικό να πεθαίνεις. Αλλά είναι, πιστέψτε με, χειρότερο να πεθαίνεις κάθε μέρα. Ισως να πρόκειται για μια τιμωρία που να αρμόζει στον… βλάσφημο Προμηθέα που έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς, όμως πού ακούστηκε… «Ρολογιά δεσμώτης»;

 

Εγώ δεν έχω κλέψει ούτε καραμέλα στη ζωή μου και δεν διανοήθηκα καν να το πράξω. Οχι από θεϊκές μορφές ούτε από απλούς, καθημερινούς ανθρώπους δεν μου πέρασε από το μυαλό μου η ιδέα της κλοπής.

Μονάχα σ’ ένα άτομο έχω κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά που θα μπορούσε να φανταστεί ανθρώπου νους: σε μένα!

Δεν μου αρέσει καθόλου να περιαυτολογώ, όμως πόσο ανεπαρκής φάνηκα απέναντι στον εαυτό μου όλα αυτά τα σαράντα κάτι χρόνια; Γιατί τέτοιες απανωτές λανθασμένες επιλογές; Για ποιον αδιευκρίνιστο λόγο όλες αυτές οι μοιραίες αποφάσεις; Προς τι αυτή η εκνευριστική αγαθοσύνη, η απεριόριστη ανοχή και η συγχώρεση ανθρώπων αχάριστων, άκαρδων, ιδιοτελών και εγωιστών;

Σε πεθύμησα, καλοδεχούμενε λευκέ επισκέπτη!

Ακούω από προχθές συνεχώς τα δελτία ειδήσεων και, φυσικά, τον καιρό. Προσπαθώντας να εκμαιεύσω από τους αρμόδιους μετεωρολόγους μια κουβέντα για το βορειοανατολικό προάστιό μου και τις πιθανότητες για χιονόστρωση εδώ.

Οσον αφορά το χιόνι δεν μεγάλωσα ποτέ. Οπως ίσως και στα υπόλοιπα θέματα… Εχω συλλάβει τον εαυτό μου να ξενυχτάει ανοιγοκλείνοντας γρίλιες και παντζούρια για να διαπιστώσω αν χιονίζει και αν, περισσότερο, το χιόνι καλύπτει τα πάντα.

Από τη δεκαετία του ’70 δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα για τον καλοδεχούμενο λευκό επισκέπτη. Μείνανε μονάχα μερικές ξεθωριασμένες φωτογραφίες των παιδικών μου χρόνων που δείχνουν την αυλή στο πατρικό μου καλυμμένη με το άσπρο πέπλο. Χονδρικά, επειδή το σπίτι μου βρισκόταν στο μεταίχμιο, στα βόρεια προάστια αλλά όχι και τόσο βόρεια ώστε να απολαμβάνω το χιόνι δυο τρεις φορές τον χειμώνα, το έστρωνε κατά μέσο όρο μια φορά τον χρόνο. Ισως γι’ αυτό δεν το χόρτασα ποτέ με μια μοναδική εξαίρεση: το 2002.

Το ταπεινό όνειρο του Αργύρη...

Στην παιδική ηλικία συγχωρούνται όλα. Ακόμη και τα πιο τρελά σου όνειρα. Αυτά τα τελευταία, ιδιαιτέρως αν τα πιστέψεις πολύ, μπορεί και να τα ζήσεις!

Πώς το τραγουδούσε η Βλαχοπούλου στο «Μια Ελληνίδα στο χαρέμι»: «Ας τη ζωή σου τον δρόμο να πάρει… κι αν ειν’ γραφτό ν’ ανεβείς στο φεγγάρι, ίσως να γίνει κι αυτό…».

Με τον Σπύρο, τον καλύτερο παιδικό μου φίλο, ονειρευόμαστε συχνά και πάντοτε ξύπνιοι. Κόβοντας τους ώριμους καρπούς κατάφορτων λεμονιών στο πατρικό μου σπίτι, νομίζαμε γεμίζοντας δυο σακούλες πως είχαμε γίνει κιόλας παραγωγοί εσπεριδοειδών. Κάποια πάλι στιγμή, παρακολουθώντας με δέος ένα ζέπελιν στον αττικό ουρανό, εμπνευσθήκαμε μια ολόκληρη βάση στην αυλή του πατρικού μου (αυτό συμπεριλαμβανόταν σε όλα τα όνειρά μας), απ’ όπου θα επιβιβάζονταν όσοι ήθελαν να απολαύσουν μια εναέρια βόλτα. Δυο σκουριασμένα πορτοκαλί σιδερένια παγκάκια για τον χώρο αναμονής μάς φαινόταν ήδη μια καλή αρχή για το φιλόδοξο εγχείρημά μας.